Yes, Yes Train to Kalaw but …………….. not today!!!
Door: Jenny
Blijf op de hoogte en volg Mees en Jenny
15 Februari 2015 | Myanmar, Inle
Als tegenprestatie trekt het leven in Myanmar prachtig aan je voorbij als je fietst. De mensen blijven enthousiast roepen, filmen boven vanaf de vrachtwagen of taxi of staren ons gewoon na totdat we uit het zicht zijn. De afstanden die we moeten fietsen zijn vaak lang, een dagrit van 120 km is geen uitzondering en omdat we dat toch echt te veel vinden in die brandende zon en die hobbelige weg die onze gemiddelde snelheid geen goed doet nemen we af en toe de smokkelroute. Dan reizen we even niet op de fiets maar met de fiets!
Dat is hier geen enkel probleem! Er kan altijd meer bij en die fietsen en tassen binden we met een touwtje gewoon op het dak. Mees regelt dan altijd even of alles goed ligt, we onderweg niets verliezen en dan stappen wij in de bus. En heel eerlijk gezegd hebben we dan altijd een beetje spijt. Want vanuit de auto is Myanmar in vogelvlucht toch echt een ander beleving. Laat ik even verlet het feit dat ik denk dat sommige chauffeurs hier hun “drivers license” yes yes i have but ………… not today, no good! niet echt met succes hebben behaald.
Maar goed, we trekken zo door een bijzonder land. Vorige week hebben we drie dagen (ja je leest het goed! Het is net een beetje vakantie) doorgebracht in Bagan. Een heritage site waar zich naar de boekjes zeggen wel meer dan 2.000 tempels en pagodes op een gebied van 10 vierkante kilometers bevinden. En ik moet zeggen, echt een belevenis. Wat een devotie moeten mensen vroeger gehad hebben om dit soort kunstwerken met de hand te bouwen. Hele mooie stupa’s, boeddha’s en vaak nog hele oude muurschilderingen met boeddha als thema. Dat maakt je soms stil! Stil is overigens wel een understatement want dit is DE toeristische trekpleister van Myanmar. Dus om een stil plekje te vinden moet je soms ver fietsen. Ze verhuren er ook fietsen van Myamar kwaliteit en afmeting en je ziet daar veel toeristen heel ongelukkig op fietsen. Zadelpijn en krakkige knieën denk ik na een dag! Of een soort van elektrisch ding waar je mensen mee ziet en die niet weten hoe ze het piepgeluid uit moeten krijgen ( wat is richtingaanwijzer in het Birmees ? ) En die dus heel ongelukkig kijkend, sorry roepend ons piepend voorbij komen. Gelukkig hebben wij goed materiaal en houdt ons niets tegen om van de gebaande paden af te gaan en door het zand en stof de mooie stille plekjes achteraf te zoeken. Als je mazzel hebt, is er dan een key keeper bij de tempel. Dat is een local die door de overheid is aangesteld om - als er dan mensen komen - de tempel te openen. En dan is er zo’n bijzonder moment van stilte en verwondering. Dat geldt ook voor de zonsondergang. Een machtig mooi gebied en om 5 uur scheuren de bussen je dan voorbij om allemaal op die ene tempel onder luid applaus de zon onder te zien gaan. Ha, maar wij op de fiets nemen die ene, net wat achteraf en iets minder hoog (althans dat vond ik van beneden af) en zitten dan met een paar mensen naar dit mooie schouwspel te kijken. Betoverend! Myanmar op z’n mooist.
Het eten hier is toch altijd even een uitdaging. Vaak staat het al klaar in pannen en ja, ik weet niet dan hoe lang het er al staat. We willen toch een beetje voorzichtig zijn, dus het eten is voor ons wat eenzijdig. Zeg maar Fried rice en ……. Fried rice. But not today!! We vonden een leuk restaurantje. En dan maakt Mees snel vrienden natuurlijk. Dus de kok (een Indiaase dame) heeft zich over die arme jongen ontfermt en al snel kregen we van alles lekker en vers gemaakt. Niets was te veel, dus zo hebben wij ook die 3 dagen vers en heerlijk gegeten en kwamen onze magen en darmen weer prima tot rust. Een roerend afscheid volgde maar met een zak vol Tamarinde snoepjes en met wat geheimen van de kok op zak zijn wij verder gegaan.
Dan fietsen we weer verder. Op naar Mount Popa. Niet te ver 54 km, maar zoals onze fietsgids zegt “heuvelachtig met sommige stukken Birmees asfalt”. Goed ietwat versleten, komen we aan in een mooi hotel. Ons wacht de tempel op de Mount. 777 treden naar boven en een escorte van brutale apen wacht op ons. Allerlei waarschuwingen krijgen we, neem geen tasjes mee, draag je rugzak op je buik! Die apen jatten alles. We hebben wat ervaring met deze beesten. Mees en de apen zijn geen goede combi! Ze vinden hem te groot - denk ik - dus ze pikken hem er altijd uit. Onder het mom van de vermoeiende rit en mijn krakkige voeten, besluiten we dus om deze tempel niet te doen! Mees vond het bijzonder jammer zoals je zult begrijpen. Maar goed na 3 dagen tempels was het ook wel even goed.
Dan de volgende dag op naar het pittoreske Thazi! Onderweg moeten we nog even dollars wisselen want de Kyatts (betaalmiddel in Myanmar) zijn bijna op! We zijn weer vroeg op pad natuurlijk dus vervelend, de bank is nog niet open! Wisselen schijnt ook op straat te kunnen. En net als je denkt wat gaan we doen, ja hoor een echte ATM! Een pinautomaat dus wat een geluk. 24 hours service alleen ……….. not today. Of toch? Er komt een slaperig meneer uit een hokje, maakt het universele “wacht maar even” gebaar en neemt de mobiele telefoon. Even wachten nog en ja hoor! Er gaat licht branden in de geldmachine. Windows 95 start op, het enige echte Teletubbie bureaublad komt in beeld en na enige tijd, pas erin en geld eruit! Dat noem ik nou de vooruitgang in Myanmar.
Die middag arriveren we in Thazi. Echt een stad van niets. Alleen maar stof en 1 straat. Maar hiervandaan vertrekt morgen de trein naar Kalaw. Schijnt een hele bijzondere rit over een bergtraject te zijn van 5 uur in een hobbel-de-schut-trein die waarschijnlijk in Nederland begin 1900 zou zijn afgekeurd. We begrijpen dat de trein om 5 uur in de ochtend vertrekt en dat we een half uur van te voren aanwezig moeten zijn. En o ja, die 5 uur met de trein die worden er meestal 10!!! Ik zie Mees al kijken, maar ik ben vastbesloten. Ik ga met de trein. OK. Op naar ons guesthouse met - volgens de gids - een prima kamer. En dan komen we toch in een hok! Stof van de straat is in de tegels gesleten. Heeft niets te maken met het feit dat het niet schoon is, maar de deur gaan net naast het bed open, de fietstassen passen er eigenlijk niet in. Net als Mees eigenlijk niet in het bed past (overigens waar geen dekens liggen alleen grote handdoeken) en dan moet ik er nog naast. Dat zijn zo de momenten, na 2 weekjes meestal waarop heimwee naar huis en onze luxe mij even gaan opspelen. Ik vind het erg om te zeggen, maar dan heb ik even zoiets van wat doe ik hier! Thuis alles goed en mooi en iedereen die me lief en dierbaar is en dan zit ik hier in een brak hok! Ook altijd een stilte momentje want ik weet het gaat ook weer over. Gelukkig is er nu Wifi en even appen met thuis, een fotootje van Faas en dan gaat het wel weer. De volgende dag is het echt weer helemaal over en voel ik me het meest bevoorrechte mens dat ik dit in goede gezondheid, samen met Mees allemaal mag beleven. En dat er dan thuis zoveel is wat er op me wacht, maakt me trots en gelukkig.
Afijn, bleek dat hok ook nog naast de tempel te staan en omdat er iets feestelijks was, heeft de monnik samen met zijn broer ( want het waren twee verschillende droef-toeters de hele nacht ( geen glapje ) door de dorpsomroepinstallatie lopen tetteren. Het kunnen mantra’s zijn geweest of een goed robbertje karaoke maar knetter werden we er van. Geen oog dicht gedaan op dat brakke te kleine bed onder die badhanddoek. Dus de wekker om 4.00 uur morgens was een opluchting. Snel op de fiets en in het donker naar het station.
Oeiiiiii. Broken engine! De train gaat om 7 uur! Wij zitten daar in de donker. Blijken er allemaal mensen te slapen op de 3 perrons! Meestal vrouwen maar ook veel kinderen. Sommige nog baby’s. Ze slapen op een matje onder dekens soms naast hun koopwaar, soms erbovenop. En tegen een uurtje of 6 als de eerste trein binnenkomt, ruimen ze die matjes op en zitten ze in hun winkeltje.
Gewoon op de grond daar verkopen ze dan hun zakjes met mandarijntjes, ander fruit of groente. Bizar om te zien dat er zoveel mensen daar s nachts verblijven om een beetje de kost te verdienen. De honden scharrelen er tussendoor en zo ook de ratten die tussen de rails in het zand lopen en hun holen graven. Met nog een stuk of 6 toeristen zien wij dit zo allemaal in donker gebeuren. Dit moet toch even zakken. Dan rond 6 uur blijkt de trein van 7 uur ook niet te komen. Maybe 10 o’clock, but maybe not! Maybe tomorrow.
We fietsen in het donker terug naar ons guesthouse en nemen even een kop koffie om op te warmen. Plan B treedt in werking. Dat is wel nodig in Myanmar hebben wij ervaren! Heb altijd een plan B. Twee Duitse heren met hun Thaise dames ( die overigens heerlijk doortastend blijken te zijn) vragen ons een busje te delen om de kosten te drukken. Helemaal goed, zolang de fietsen er maar bij kunnen. En zo vertrekken we dan toch om 7.00 uur naar Kalaw. Een prachtige plek in de bergen, met heel fijn voor mij, een mooi hotel en lekker eten.
Als we niet fietsen, lopen we wat rond en laten het land om ons inwerken. Wat we kunnen snappen van de gewoontes en rituelen en we blijven ons verbazen over hoever dat van onze wereld verwijderd is. Een spelletje op straat! Gewoon op je hurken in het zand, Mens Erger Je Niet met bierdoppen als pionnen. En een dobbelsteen? Hebben we niet. Nee hoor, gewoon 6 schelpjes in een kommetje. Vallen ze met de onderkant naar boven tellen ze voor 1, vallen ze met de onderkant naar beneden tellen ze niet. Zo kan het ook!
De heren zien we echt alleen in longhi’s. Soms zien we langs de kant van de weg even iemand zitten op zijn hurken. Nou die staat gewoon weer op en loopt weg! Even een toiletpauze blijkbaar, ik begin met zo langzamerhand af te vragen wat ze onder die longhi dragen! Net zo weinig als Schotten onder hun kilt ? Nou ja, zie dat maar eens non-verbaal te vragen, ik sla even over denk ik!
De dames maken op een bijzondere wijze toilet. Ze gebruiken hier een vorm van make up. Ze noemen dit Thanaka. Een soort pasta gemaakt van een boom. Het heeft een goudgelige kleur en dames smeren dit bij zichzelf en hun kinderen op het gezicht. Soms met een grote veeg, soms met een mooi patroontje. Het is verzorgend en zorgt ervoor dat de zon de huid niet te donker maakt. Het geeft mooie plaatjes en je raakt snel gewend aan deze vorm van make up. Het haar dragen ze altijd in een staart en de kam draaien ze dan in hun haar! Makkelijk en goedkoop natuurlijk. Spijkerbroeken en andere moderne kleding zie je hier maar mondjesmaat. Longhi’s of feestelijk kleding met veel kant.
‘s Avonds is alles donker. Straatverlichting is er maar weinig. Dus dan liggen we lekker op onze kamer, kijken wat series en lezen een boek. Soms toevallig samen hetzelfde boek, moesten we vroeger dan het boek door de helft scheuren, kan dat nu makkelijker met de ereader. Dan is de een wat verder dan de ander en dan is het de truc om het er wel over te hebben zonder wat te verraden. Terwijl je eigenlijk stiekem wel nieuwsgierig bent.
Net zoals ik eigenlijk wel wil weten hoe het ervoor staat bij “Wie is de mol” maar tegelijkertijd verheug ik me op 4 inhaalafleveringen als ik thuis ben. Nou ja, zo hebben we het op de fiets over van alles en nog wat (of niet!) thuis, werk, de reis en wat we er allemaal van vinden. Wij maken het nog prima hier in dit verre land. Nog 10 dagen te gaan en zit de reis in Myanmar er alweer op. Ik probeer over een week weer een verslag te plaats but…………….. mayby not!
Mingelarbar uit Mynamar.
-
15 Februari 2015 - 16:09
Jeanette:
Genieten weer. Fijn dat het allemaal nog goed gaat. De tijd vliegt! -
15 Februari 2015 - 16:25
Christine :
Lieverds dank weer voor dit mooie reisverslag. ik zit op de bank op een zonnige zondagmiddag mezelf weer op te peppen voor een drukke week !! heerlijk om dit dan te lezen Jullie zien weer veel hele mooie dingen en soms is het afzien en hebben wij toch in Nederland een grote luxe. geniet ervan hè op naar jullie volgende belevenissen
heel veel liefs en een dikke knuffel van Chris en Hen -
15 Februari 2015 - 19:29
Yvonne /Jos:
Hoi lieve beiden.
Vandaag voor het eerst al jullie verslagen op mijn gemak gelezen.
Een cadeautje om weer mee te mogen beleven hoe de tocht door Mynamar door jullie wordt beleefd. En wat een leuke maar ook onverwachte situaties [trein die niet rijdt] dat hebben wij alleen met sneeuw toch!!! Of de hardwerkende marktkooplui op het station die blijven slapen om geld te kunnen verdienen /overleven van hun handel. Bij ons liggen ze voor de deur s"nachts bij mediamarkt op een matje omdat de nieuwste IPhone apple uitkomt!! Wat een contrasten en hoe mooi is dat wat je schrijft via deze reizen dit te mogen ervaren. Jammer dat de temperatuur soms te hoog is om te fietsen maar daardoor weer een mooie gelegenheid andere bijzondere plekjes aan te doen.
Blijf vooral genieten van al dit moois . We fietsen in gedachten weer met jullie mee op naar de volgende gebeurtenissen en mooie anekdotes
veel liefs Jos en Yvonne -
15 Februari 2015 - 22:25
Ivo De Grauw:
Ik hoop dat jullie nog weten wie ik ben?! Had van Gillian al iets gehoord, maar vind het erg leuk om te lezen om dat wij er vorige jaar ook geweest zijn.
Want wij waren zo'n stel die op die fietsen tussen de tempels gingen met zadelpijn! Gelukkig hadden we wel van die Chinese electrische versies, gaat toch een stuk makkelijker.
Mount Popa, wij zijn wel omhoog gegaan, maar is inderdaad een hele klim. En dat is dan natuurlijk op je blote voeten tussen al het apenpoep naar boven. Jullie zien al genoeg volgens mij, dus dan helemaal niet erg om deze over te slaan.
Het eten is ook heel herkenbaar. Wij kregen wel door dat ze vaak ook wel iets vers voor je wilde maken. Maar de Chinese restaurantjes waren toch het fijnst.
Dat jullie het zo aanpakken met die fietsen is toch wel een heel avontuur! Ik denk dat je echt heel veel meer ziet. Het asfalt, dat zal wel af en toe afzien zijn! (Als je echt mooi asfalt wilt dan nog even een bochtje maken naar de nieuwe hoofdstad, ook een prima locatie om voor weinig geld een heel luxe hotel te pakken. )
Veel plezier verder!!! -
16 Februari 2015 - 20:53
Els Jansen:
Lieve Jenny en Mees.
Wat een mooie ervaringen doen jullie op. Wat is het weer heerlijk om op deze wijze met jullie mee te reizen. Geniet lekker samen van de mooie ervaringen.
Liefs Els Jansen -
18 Februari 2015 - 21:05
Sjoerd:
Wie reist kan veel verhalen,....
Wat heerlijk dat jullie weer een groot avontuur beleven!! heerlijk ook voor mij als lezer van jullie verhalen!! Als of ik achter op de fiets mee op reis door het volgens mij bijzondere Myanmar.
Geniet er maar met volle teugen van want ja nog maar een paar dagen en dan....... heb je weer veel te verhalen!!!
Warme groet Sjoerd -
04 Maart 2015 - 20:35
Mardy Balt:
Hebben jullie toevallig backpacker Pim Balt ontmoet? We horen het heel graag! Dankjewel. -
04 Maart 2015 - 21:14
Jenny Weber :
Beste Mardy,
We hebben een aantal mensen zijdelings ontmoet, maar ik heb geen namen. Dus je zult iets specifieker moeten zijn in je vraag om te kunnen beoordelen of we elkaar gezien hebben.
-
09 Maart 2015 - 09:00
Mardy:
Ik kan een fotot sturen, maar weet niet hoe dat via deze weg moet. Als ik een mailadres zou kunnen krijgen, lukt mij dat wel. Ik hoop dat jullie dat een goed idee vinden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley