Two 1-2-3 coffee

De kilometers vliegen net als de tijd rap voorbij! Morgen fietsen wij onze laatste 20 km en dan zijn wij weer terug op ons startpunt, Mandalay!
Zo’n goede 1500 km hebben we gereisd door Myanmar waarvan een mooie 950 km op de fiets de afgelopen weken. Het wordt tijd om het langzaam te gaan verwerken en de herinneringen te laten komen. Als je zo veel indrukken opdoet, elke dag ergens anders bent, bezig bent met de planning van morgen is het onmogelijk het allemaal te plaatsen. Dat komt vaak later, als we weer thuis zijn en de foto’s bekijken of onze verhalen vertellen. Weet je nog die . . .
Onze fietsen hebben het weer geweldig gedaan. Goed materiaal is belangrijk als het zoveel te lijden krijgt. Vandaag hadden we voor het eerst in alle fietsreizen onze eerste lekke band! Meer pech hebben we niet gehad. De weg waarop we reden was zo slecht dat het zandpaadje ernaast een goede optie leek. Helaas zaten er in zand doornen en stukjes glas. En dan ineens langs dat dorre en droge weggetje duikt er een fietsenmaker op! Of nou ja, er lagen wat brommerbanden, en er liepen kippen en van die fijne rode prut waar je zo lekker van gaat spugen. Ach ja, onder de boom, tussen de kippetjes en onder grote belangstelling dan maar die band verwisselt. Kunnen we hebben toch ?
Een bijzonder land. Het landschap is heel divers van vlak tot bergachtig, van mooi groen naar dor en droog. Dorpjes waar de tijd echt heeft stilgestaan waar geen elektriciteit aanwezig is. Hulde aan de zonnepanelen met een accu om te laden! Alles is hier echt nog handwerk. Van werken op het land tot werken in de bouw of aan de weg. We hebben vaak groepen mensen gezien die aan het wegdek werken. Ze dragen de keien en de kiezels met een soort van wokpan op hun hoofd van de ene kant naar de andere kant van de weg. En gezellig dat ze het hebben! Wij hebben zoveel dingen gezien waarvan we zeggen dan kan toch veel handiger! Maar dan moeten wij ons dus bedenken dat een betonmolen heel spaarzaam te verkrijgen en heel duur is en dat man- en vrouwkracht en arbeid dus veel goedkoper is. Daarnaast moeten al deze mensen ook geld verdienen. Dus daarom is het wellicht goed zoals het is. Maar gezond zijn de werkomstandigheden allerminst.
We hebben gefietst tussen de ossenkarren, paard en wagens, bussen die of geen motorkap meer hebben of hem permanent open hebben staan. Zwarte wolken met uitlaatgassen omdat de motor eigenlijk al afgeschreven is. Veel brommers en wij snappen heel goed waarom. Het landschap wat wij gefietst hebben was vooral errug heuvelachtig. Dan is een brommer wel heel fijn.
We hebben de afgelopen week door de Shan provincie gereisd. Prachtig. Veel bergen, veel water. Dan zie je wat water betekent. Als we ergens fietsen waar water is (ook al is het soms nog zo bruin) dan is er levendigheid in zo’n dorp. Het is er minder stoffig, meer bedrijvigheid maar ook meer contacten tussen de mensen. We zijn heel vaak langs waterputten gefietst waar vrouwen zichzelf, hun kinderen en de kleding wassen, Altijd gezelligheid en gekeuvel. En het is er groener natuurlijk.
We hebben het Ingle meer bezocht. Een prachtig groot meer wat bekend staat omdat er op het meer drijvende tuinen zijn aangelegd maar ook omdat de vissers hier een specifieke manier van roeien hebben. Namelijk met 1 been! Het was er toeristisch maar ook prachtig. Ook heerlijk langs het meer gefietst. Een mooi hotel gehad, lekker gegeten en uitgerust. Met een boot een tocht op het meer gemaakt. Het was bijzonder. We konden ook een workshop volgen om zelf het roeien met 1 been te leren. Gezien de ongevallenstatistieken van Mees op de fiets leek roeien met 1 been mij echt een brug te ver. Dus die hebben we maar laten schieten
Zelfs onderweg stoppen er regelmatig auto’s om water of een mandarijn aan te bieden omdat we zo aan het ploeteren zijn op die fiets. Echt mooi om te ervaren.
We hebben niets gemerkt van de politieke onrusten. Er zijn geen grote uitingen van politieke voorkeuren in het gebied wat wij hebben gezien. Zo af en toe ergens bij een hut een spandoek van de National Democratic League. De partij van die bekende mevrouw. Maar niets verontrustend. Vandaag reden ons 2 politie vrachtautootjes voorbij met agenten achter hun schilden in de achterbak, maar die glimlachte meer dan vriendelijk naar ons en dus ook niet echt dreigend. Bij de grens met China gaat het er op dit moment minder goed aan toe. Er kwamen berichten over een staat van beleg en 50 doden.
Dat is minder mooi. Het blijft toch een land met 120 verschillende bevolkingsgroepen wat ingesloten is tussen andere veel grotere en meer ontwikkelde landen, dus de strijd zal voorlopig nog wel even voortduren. Helaas.
Het Engels van de bevolking is echt slecht te noemen. Ondanks dat Myanmar, voorheen Birma een voormalig Engelse kolonie was. Dus vragen stellen over hoe dat nu exact allemaal zit, doe je niet zo snel. Daarnaast is dat ook wel waar iedereen voor waarschuwt, het blijft natuurlijk een land wat nog maar net aan het herstellen is van een lange tijd van onderdrukking en veel geweld. De generaals die het land met ijzeren hand regeerden hadden veel macht en hebben dit in de afgelopen jaren met lede ogen zien verminderen. Nadat de monniken zijn begonnen met de protesten die helaas vaak bloedig zijn verlopen, is het land aan het veranderen. Die bekende mevrouw leeft niet meer onder huisarrest en zelfs Obama heeft Myanmar bezocht. Leuke OBurma t-shirts gezien; alleen kleine maatjes. Maar of dit allemaal heeft geleid tot een grote vooruitgang dan vind ik nog niet zo duidelijk. De generaals hebben minder macht maar zijn nog wel de rijken van dit land. Soms zie dan ineens in zo’n dorp een stenen huis met een hek erom, prachtige planten nou dan weet je het wel. De generaals verkopen nu concessies en hun land vaak aan grote buitenlandse bedrijven. Vietnamezen en Koreanen zijn hier vooral aanwezig. Dan zie je wat je in veel landen in Azië en Afrika; de kleine groep rijken worden rijker en de grote groep armen blijven arm. Middenklasse zoals wij dat in Nederland kennen zie je veel minder.
Samen genieten van al het moois wat aan ons voorbij trekt en wat we beleven. Soms serieuze gesprekken, soms in stilte en verwondering en soms ook hilarisch en hebben we gewoon echt de slappe lach. Zoals wanneer Mees koffie besteld. In het Verre Oosten kom je veel 1-2-3 koffie tegen. Dat zijn zakjes met koffie, melk en de suiker bij elkaar. Ik vertelde al dat het Engels hier wat gebrekkig is, dus dan bestelt hij two koffie! Dat snapt die mevrouw want wij zijn met z’n tweeën. Maar dan bedenkt Mees dat hij wel 1,2,3 koffie wil natuurlijk. Gaat hij even uitleggen. Dan is die mevrouw helemaal in de war, 2 mensen en die moeten 1,2,3 x koffie! Afijn dat gaat dan nog even heen en weer en uiteindelijk lig ik plat van het lachen. Dit is echt een scene uit Fawlty Towers. Basil (John Cleese de bazige manager) zegt tegen Manuel (de slecht Engels sprekende ober) there is butter on those trays en dan denk Manuel slim te zijn en zegt no no no, it is un0, dos, tres! Nou ja, over dit soort zaken kunnen we dan echt 1,2,3 x moeten afstappen van de fiets. Of wanneer we een grapje maken met de ober, deze man zo van de leg is dat hij onze hele bestelling in de war gooit. Omdat het best een leuk grapje was - vonden wij - maar hij er helemaal niets meer van kon maken! Of wanneer wij zitten te wachten op ons eten en het komt gewoon helemaal niet! O, het is gewoon op! Waarna de man heel gedienstig uit gaat leggen waar wel eten te krijgen is.
We hebben ongelofelijk veel tempels en pagodes gezien. Onderweg als we er langs fietsen, maar ook hoog in de bergen, of zelfs een grot met duizenden boeddha’s erin. Ieder dorp is nog zo klein of het heeft een tempel, pagode of klooster. Soms rijden we dan ineens een soort van fuik in, met harde muziek waar vrouwen met bakjes met steentjes erin staan te schudden om geld voor de tempel of monniken te vragen. Burmese crowd - road side – funding. ’s Ochtends zaten we vanaf half acht op de fiets en zagen we de dorpen wakker worden. Monniken lopen langs de weg met hun bedelnappen voor eten of geld. Overal krijgen ze wel iets, vanochtend zagen we er zelf lopen met een karretje. Blijkbaar te veel eten voor een bedelnap. Het geeft wel iets moois en waar we kunnen doneren we wat. Een bijzondere way of living. Voor ons is het een favoriet moment van de dag. De temperatuur nog goed, de monniken onderweg, rust en stilte, de dag begint.
Zo zijn we de afgelopen drie weken door dit land getrokken; morgen nog een kort tochtje en dan dinsdag vertrekken we nog voor drie dagen naar Singapore. We bereiden ons voor op een onvervalste cultuurschok! Maar stiekem, heel stiekem droom ik soms van een Big Mac of Starbucks. Want hoe fijn het ook allemaal is na 3 weken fried rice, noodle soup, chicken curry en lichte darmprobleempjes met versnelde doorlooptijden is het vooruitzicht op een bruine boterham met oude kaas en volgende week zaterdagavond Domino’s pizza night met ons hele gezin aan tafel een geweldige afsluiting van de vakantie. In ons leven wat zich in een heel ander tempo afspeelt dan dat wij hier ervaren is een maand van huis ontzettend lang.
Wij hebben er weer een geweldige ervaring en herinneringen bij. Hoe bijzonder.

Mingelarbar uit Myanmar!