Hello, Mister 4 o'clock!!!

Weer een week voorbij. De tijd glipt ineens onder onze banden weg! We zijn in Teheran en zonder fiets! Tja, als je dan toch in Iran bent, is het natuurlijk niet compleet als je niet in Teheran bent geweest vonden wij. Ondanks dat wij Nederlanders tegenkwamen die ons afraden naar deze stad te gaan vanwege de drukte, het vreselijke verkeer en weinig bezienswaardigenheden, wilden we toch! Daarom hebben we onze fietsen in ons laatste guesthouse laten staan en zijn we met de bus 3 uur verder naar Teheran gereden. Morgen halen we onze fietsen weer op en gaan we echt het laatste deel van onze reis in, terug naar Isfahan vanwaar we aanstaande zondagochtend heel vroeg weer naar huis vliegen.
Er is nog geen moment van verveling geweest. Wat een veelzijdig land en we vallen nog dagelijks van de ene verbazing in de andere. En wat een ongelofelijk gastvrije mensen. Geweldig!!
Zo zijn we in Yazd een mooie tour gaan fietsen. Als eerste naar de Towers of Silence. 10 km uit de stad rijden we een grote vlakte op met bergen in de verte. Een aantal oude en inmiddels onbewoonbare huizen staan er in de woestijn. Een flinke wandelklim brengt ons naar boven naar een giga ommuurde toren met in het midden een put. In het zoastrisme waren de basiselementen aarde, wind en vuur uitgangspunten in het leven. Om met de lichamen van de overledenen niet het water in de grond te verontreinigen, is de toren de plek waar de doden in de open lucht werden neergelegd en overgeleverd aan de elementen en de gieren. Na verloop van tijd verteren delichamen en zakken de botten schoon in de put. Vanzelfsprekend zie je daar nu niets van, maar je voelt het wel. Hoog op zo'n berg, machtig uitzicht, je hoort alleen de wind en dan voelt het echt als een heilige plek, bijna nog meer dan in menig moskee of mausoleum. En geloof mij, daarvan hebben wij er de laatste weken meer dan genoeg van gezien.
Moskeeen zijn inmens groot en stuk voor stuk prachtig! In een moskee waar we vroeg in de ochtend voor de busladingen toeristen en schoolkinderen binnenkomen, zijn we op een klein aantal biddende mensen na, samen. Het licht valt prachtig door de koepels en Mees gaat helemaal op in het fotograferen. Teruggekomen bij de fiets missen wij ineens zijn fietssleutel en daar zit ook het sleuteltje van het grote kettingslot aan. Daar hebben wij geen reserve van meegenomen. Mees gaat terug en probeert op die gigantische, prachtig gekleurde Perzische tapijten zijn fietssleuteltje terug te vinden. Bij het fotograferen van al dat moois ga je op de grond of in de meest rare houdingen liggen en blijkbaar is zo de sleutel uit zijn zak gevallen. Inmiddels is er een buslading toeristen en twee bussen luidruchtige kinderen in de moskee. Samen zoeken we en ik begin toch een beetje stress te voelen. Mees vraagt een Engels sprekende gids of hij de moskeevrijwilligers wil vragen of zij iets gevonden hebben. In het Farsi herkennen wij alleen de klank : Baleh. Dat betekent Ja of Dat is goed. Een van de mannen schuifelt weg en komt triomferend met zijn fietssleutel terug. Met 3 dikke zoenen (alleen de mannen natuurlijk, vrouwen en mannen zoenen niet en schudden geen handen!) nemen we afscheid. Het boek van Ali brengt ons nu al geluk!
Na een paar heerlijke dagen in Yazd in een mooi hostel waar wij de gemiddelde leeftijd tussen de backpackers omlaag halen, gaan we weer op de fiets verder. We zijn in Yazd nog twee andere Nederlandse fietsers tegengekomen en tijdens ons ingelaste borreluurtje met granaatappelsap en chips (alcohol is natuurijk streng verboden en dus ook niet te krijgen voor de doorsnee tourist) hebben wij ervaringen gedeeld. Zij fietsen in tegengestelde richting en geven ons mooie tips. Zij hadden de route die in ons boek was aangegeven verkort gefietst en dat leek ons gezien onze wens om toch Teheran te bezoeken een mooie tip.

Fietsen langs de snelweg zou dat worden. Sjonge wat een ervaring was dat. Op de vluchtstrook fietsen (die soms ook gewoon even ophoudt) en alleen maar vrachtverkeer dat voorbij raast. Maar we hadden de wind tegen, Allah mee en zijn zonder kleerscheuren na een paar mooie bezichtingen van een kasteel en een caravansarai (een veilige overnachtingsplaats voor de kooplui langs de Zijderoute) aangekomen in een leuk plaatsje met een toevallig heel lekker hotel. Daar kan je dan zo van genieten, want backpackers delen het toilet en douche en alhoewel het heel hip is, vind ik het 's nachts als deze ouwetjes van het toilet gebruik moeten maken toch een beetje behelpen, met je kleren aan en je hoofddoek om op je slaapdronken hoofd!
Het hotel was top, het plaatsje heel mooi met allemaal picknickende mensen. Iraniers zijn picknickers. Overal zie je in schaduw mensen die hun hele hebben en houwen meenemen en heerlijk picknicken. Dus heel vaak rijden wij dan voorbij en ruikt het heerlijk naar BBQ of andere lekkere dingen. Of het nu ontbijt, lunch of diner is; je eet buiten. Niet zelden zien we dan ook rijen aangelegde bomen met daartussen allemaal vierkante picknickplaatsen. Heel grappig om te zien. Kan heerlijk in een park zijn maar ook gewoon op de rotonde tussen het verkeer of bushalte of lekker naast de snelweg. En alles op de grond he! Stoelen daar doen we niet aan!
De volgende dag fietsen wij dapper langs de snelweg maar het wordt alsmaar drukker. Dit is de hoofdweg naar Tehran. We hebben thuis echt beloofd geen risico's te nemen, geen gekke dingen te doen en ik vind dat door zo te fietsen we deze belofte niet nakomen. We besluiten eerst om de oude snelweg te nemen die ligt naast de nieuwe snelweg. Jammer alleen dat ze zo'n beetje om de halve km die oude snelweg hebben volgestort met zand zodat je er steeds omheen moet. Maar veiligheid voor alles. Na pakweg 30 kilometer zien we een bezinestation en hier zouden we even stoppen. Ik ga naar binnen om Coca Cola te kopen en als ik buiten kom zijn de fietsen weg! Mees staat op een vrachtwagen. Hij is blijkbaar sneller in het regelen van een lift dan ik in het kopen van een blikje cola! Die man weet wat een vrouw op de fiets in de woesttijn nodig heeft, hier kan geen romantisch etentje tegenop!
Met z'n drieen in de cabine en met de vlam in de pijp leggen we de volgende 80 km af. Vanzelfsprekend wordt iedereen weer even gebeld en die krijgen we dan ook aan de telefoon. Maakt niet uit dat we elkaar niet verstaan ze roepen heel hard Salaam! En wij terug en dan is het goed. De vrachtwagenchauffeur spreek alleen Farsi en wij natuurlijk niet maar al snel wordt de gemene deler gevonden in de merken van de vrachtwagens. En dan het merk en natuurlijk het land erbij. Dat geeft hilarische momenten als China of Zweden voorbij komt. Overigens ook vanuit een vrachtwagen vind ik het een spannende bedoening dat rijden. Al toeterend en slingerend scheurt de chauffeur natuurlijk gewoon met de Nokia in de hand en komen we zonder kleerschuren aan in het volgende plaatsje! Vanzelfsprekend wil de chauffeur er niets voor hebben, maar wij dringen aan en dan is hij heel blij.
Nog zo'n bijzondere gewoonte in Iran. Het heet Tarov. Het heeft alles te maken met beleefdheid. Vanuit het geloof en vanuit de cultuur voelen de Iraniers het als hun taak/plicht dienstbaar te zijn. Barmhartig te zijn en te delen en geven zonder daar iets voor terug te verwachten. Klinkt geweldig maar........ het is even wennen aan deze Perziche gewoonte. Moet je zoiets bij voorstellen, je gaat naar de Kebabboer en zit heerlijk te eten. Wil je afrekenen, zegt de kebabboer: Hoeft niet! Hand op het hart en ik schenk het je. Een beetje Nederlander zou denken! Das tof! Nou geweldig dank u wel, maar dat is dus niet de bedoeling. De bedoeling is dat je even aandringt. Zo van, nee, nee wij willen echt betalen. Gaat de kebabboer een beetje met zn hoofd schudden, kijkt een beetje verlegen en dan kun jij nog even de laatste check doen en dan is 9 van de 10 keer is de Tarov voorbij. Accepteert de man het geld en iedereen blij. Soms houden ze vol en na 3 x mag je aannemen dat ze het ook echt menen en het een geschenk is.
Je snapt als je dat bij alles wat je koopt moet volhouden is 3,5 week vakantie erg kort. Dus in het begin ben je wat onhandig en zoek je even naar je weg hierin. Maar nu hebben wij het lek boven. Als we nu lekker gegeten hebben zegt Mees niet mag ik betalen maar Ooooh I love Tarov, thank you so very much! Die zien ze natuurlijk niet aankomen en is de verwarring even aan de andere kant en als wij dan met een hartelijke lach onze portemonee trekken, zijn ze opgelucht en wij gewoon weer wat sneller op weg! Een prachtig ritueel maar wel een beetje onduidelijk soms en wij willen natuurlijk beleefd blijven maar toch helder zijn. Overigens nog steeds komen koekjes, kopjes thee onze kant op en dan is Tarov niet aan de orde maar merk je meteen dat ze oprecht iets willen geven. Het zijn zulke beleefde en hartelijke mensen, ongekend.
Maar goed na het fietsen langs de snelweg avontuur besluiten wij verder te reizen naar Kashan met de bus. Na onze siesta even op zoek naar het busstation en ja hoor gevonden. Met handen en voeten maken we onze wens duidelijk. Morgenvroeg de bus, fietsen mee naar Kashan. Even buiten de waard gerekend met evenveel handen en voeten maken zij ons duidelijk dat de bus morgen pas op 4 uur 's middags vertrekt en geen minuut eerder. Een streep door onze planning. Maar goed het reizen door Iran betekent ook flexibiliteit, dus dan maken we er maar het beste van. We slapen uit, hebben nog even contact met het thuisfront omdat er goede wifi is, maken nog een heel leuk fietsronde voordat we uitchecken en plannen dan een middagpicknick van 3 uur!
Tijdens het ochtendrondje als zo'n stadje aan het ontwaken is (in Iran start het dagelijks leven redelijk laat, pas rond een uur of half 10 gaan de meeste winkels open en rond een uur of 1 tot 5 uur weer dicht) kom je toch mooie dingen tegen. Weer een moskee natuurlijk maar ook een prachtige oude binnenstad. Wat een ongelofelijke rijke geschiedenis heeft dit land. Als Mees wat plaatjes trekt, roept een oude baas mij. Ik denk O, ik moet hier natuurlijk een kaartje voor kopen dus ga meteen netjes mee. Nee, de oude man blijkt een Gazfabriekje (Iraanse noga met pistachenootjes) te hebben en stopt mij vol met noga en thee. Mees komt er ook bij en we hebben een prachtig half uurtje. Verstaan doen wij elkaar niet, maakt niet uit want praten kan ik toch niet want iedere keer als ik mijn mond opendoe, steekt hij een nieuw stuk noga in! Maar met drukke gebaren neemt hij ons mee in het proces van noga maken. Kopjes thee vliegen er doorheen en na afname van natuurlijk een doos noga hebben we een prachtige ochtend die je nergens in een reisgidsje kunt terugvinden.
Op weg naar onze picknickplek blijkt het busstation gesloten! Het zal toch niet dat we hier stranden, denken we nog even maar met hulp van de politie blijkt dat de vorige dag de verkeerde ingang hadden die toevallig openstond. Als Mees even gaat checken, hoort hij achter zich " Hello Mister 4 o'clock"! We zijn heel flexibel maar blijkbaar hadden we de vorige dag toch indruk gemaakt door maar niet te kunnen begrijpen dat de bus pas om 4 uur ging, gewoon omdat dit niet in onze plannen zou passen! We blijven toch Hollanders.
Om 4 uur zitten we dan in de bus en kijken naar een leuke film waarbij de Iraanse normen en waarden tegen het licht worden gehouden; in dit geval de losbandigheid van Brazilie wordt vergeleken (en met Engelse ondertiteling natuurlijk) worden na 2,5 uur, jawel hoor, langs de snelweg gedropt!
Dat wordt even zoeken! Bij het reserveren van een guesthouse vertelde de zeer goed Engels sprekende eigenaar ons dat hij helaas vol zat. Maar toen we vertelde dat wij op de fiets waren, werd het hem duidelijk dat wij "from the book of Bernadette" waren. (Bernadette Speet die voor de Global Cyclist deze route heeft uitgezet). Hij had nog steeds geen plek maar kom maar gewoon. "I will fix you something". En na 3 weken reizen in Iran vertrouwen wij er blind op dat dit ook gaat gebeuren. Maar wij wilden wel voor het donker bij deze vriendelijke man zijn. Heel hard gefietst maar het is gelukt. Onderweg zijn wij heel vriendelijk geholpen ( en twee keer bijna platgereden) door een oudere Iranier. Hij zag ons de kaart raadplegen, vroeg naar onze bestemming en is in zijn Iraanse koektrommel voor ons uit gereden naar het Imam Khomeiny Square. Voor iedere rotonde gooide hij met flair zijn trommel aan de kant en wapperde ons de rotonde over.
In het retehippe guesthouse konden we 1 nachtje bij hem blijven en de volgende ochtend werden opgehaald door zijn vriend en daar sliepen we de volgende nacht. Helemaal top. In deze plaats Kashan hebben wij een mooie tocht gereden. Ongeveer 20 km uit de stad is 13 jaar geleden een hele ondergronds door mensenhanden gebouwde stad ontdekt! Als de stad 200 jaar geleden aangevallen werd door vijanden, gingen de mensen ondergronds. Met een vrouwelijke gids (twee turven hoog) zijn we het gangenstelsel ingegaan. Mees zowat op zijn hurken en met regelmaat even klem in de gangen, maar we hebben het gedaan. Er was ook een schoolklas vol puberende jongedames die de les ondergronds maar matig interessant vonden maar met Mees op de foto des te interessanter! Nadat ze tot de orde waren geroepen door de gids konden wij weer verder maar het blijft toch iedere keer weer hilarisch als we met weet-ik-veel-wie-dan-ook weer op de foto moeten. Een toerist is hier blijkbaar nog een echte bijzonderheid.
Wat zou het toch geweldig zijn wanneer de vooroordelen die wij tegen dit land hebben minder door de media zouden worden gevoed en wij de nieuwsgierigheid zouden hebben om dit land en de mensen te leren kennen. Een verrijking voor zowel Iran als voor ons.
Zoals gezegd zijn we nu in Teheren en hebben we geen moment spijt! Een geweldig grote stad met 18 miljoen inwoners en 5 miljoen auto's (taxi's nog niet meegerekend) en het verkeer hier is een nog grotere chaos, maar wat een beleving.
Wij hebben met de metro het mausoleum van Khomeiny bezocht en vandaag de hele dag heel decadent op stap geweest met een chauffeur en gids. Dat heeft ervoor gezorgd dat alle vragen die we nog hadden over de gewoonten, politiek en cultuur een plek hebben gekregen.
In ons laatste blog, zal ik onze belevenissen in Teheran wat nader beschrijven.
Maar even vanuit ons, we vinden het geweldig om jullie reacties te lezen op ons Blog en via Facebook. Het geeft ons ook het gevoel dat de afstand er wel is maar jullie toch ook heel dichtbij zijn. Heel fijn!