Hoofddoeken en opvliegers!
Door: Jenny
Blijf op de hoogte en volg Mees en Jenny
17 April 2017 | Iran, Yazd
De binnenstad bestaat uit lemen huizen, windtorens en veel moskeeen. Sinds de vierde eeuw voor B.C. is de stad enorm gegroeid en hier ben je echt toerist tussen hier en daar zelfs een buslading aan toeristen. Wel fijn hoeven we met niemand op de foto! Er zijn er genoeg van.
De eerste fietsdagen zitten erop! Een mooie ervaring. Soms zit ik op de fiets een beetje te mopperen omdat ze echt wel hard rijden en als een malle toeteren, maar meestal is het stil genieten. Wat een afwisselend landschap. Mooie groene dalen, bergen en woestijn.
We fietsen in fluorkleuren. Een laatste moment beslissing thuis en dat blijkt hier een goede te zijn. Door de zon vallen onze fluorgele shirts lekker op. Handig en ook de helm gaat hier niet af. Geen risico's wat dat betreft. Vandaag gaf iemand mij aan dat ze ons gezien hadden op de fiets ze herkenden ons aan de knalgele shirts. Dus tot nu toe nog geen andere fietsshirts gedragen en dus vandaag toch maar even in de was gedaan.
Na de eerste dag heb ik wel besloten om zonder hoofddoek onder de helm op de fiets te zitten. Het is echt niet te doen. Dus doek op de snelbinder en heel snel wisselen als we van de fiets stappen. Die hoofddoek is echt een dingetje. Ik ben er natuurlijk niet aan gewend. Maar omdat iedereen hier een hoofddoek draagt, gaat me dat vrij makkelijk af.
Maar man, man, man wat is dat heet.
En dan moet je even wat uit je tas pakken of iets op de fiets vastzetten en dan die lappen over je gezicht. Echt, ik krijg de ene opvlieger na de andere! Los van de discussie wat wij van die hoofddoeken vinden, is voor vrouwen van een bepaalde leeftijd dit pas echt onaardig! Je koelt het beste via je hoofd dus als daar die lappen ophangen, dan slaan de vlammen je uit en heb ik een zeer kort lontje. Zal maar zeggen dat ik dan denk : Waar is mijn bezemsteel? Of in dit geval misschien wel: Waar is mijn vliegend tapijt!
Maar goed, we doen braaf mee. Het kan altijd erger. We zien echt veel vrouwen in chadors lopen. Zwarte, lange capes met capuchon die ze zeer gracieus omslaan en dicht houden. Daar heb ik toch eens over nagedacht en zoals onze grote held Johan Cruijf aangaf, ieder nadeel heeft zijn voordeel!
Ja, je loopt in het zwart, je bent totaal bedekt, je onderscheidt je niet en het is warm! Maar aan de andere kant. Als ik voor de spiegel sta en denk wat trek ik aan vandaag, past dit wel bij dat en past het uberhaupt wel, dan is zo'n zwarte lap best handig!
En wanneer je denkt mmmmm... een paar kilo minder zou helpen, nou ja, zwart kleed af en het zit nergens strak! Ach zo mijmeren we we een beetje door. Zo'n hoofddoek is natuurlijk funest voor je kapsel! Maar ja, met hoofddoek ook nooit een bad hairday!
Het is overigens een niet zo bespreekbaar onderwerp. Het is wat het is, zeggen de dames. En ja, het is even wennen! En daar blijft het bij. Persoonlijke vragen stel je niet zo makkelijk. De meest persoonlijke vraag die ik kreeg was: " Are you married?" En natuurlijk niet voordat ze eerst hadden gevraagd of ze uberhaupt wel een persoonlijke vraag mogen stellen! Nou ja, die vraag of ik mijn eigen tanden nog had, was dan ook een hele bijzondere maar blijkbaar is dat niet zo persoonlijk!
We fietsen door dorpjes waar de tijd heeft stilgestaan en waar alleen de iman in de moskee om half 1 en half 8 en natuurlijk, heel fijn, elke ochtend om 5 uur via speakers door de straten schalt. We slapen in verschillende soorten hotels van overdreven luxe met verkleurende ledverlichting zodat het wel een "hoerentent" lijkt tot zeer basic, maar wel schoon. We hebben gelogeerd in een appartement wat wordt gerund door een organisatie die martelaren (overleden oorlogsveteranen) in ere houdt, maar ook bij mensen thuis.
Wat een show was dat. Stel je voor; een dorp van niets! Na 70 km stijgen en dalen en die warme zon op je koppie komen we binnenfietsen. Alles dicht. Even een plekje in de schaduw want die laatste hol omhoog deed ons de das om. Uit het niets komt de bakker met 4 stukken gebak op een plastic bordje! Dank u wel, lekker maar eigenlijk nog een beetje misselijk van de inspanning en een douche met een slaapplekkie zou zo heel fijn zijn. Maar ja, nee zeggen is geen optie en gelukkig heeft Mees behoefte zijn suiker terkort aan te vullen. Wij vragen de bakker naar een slaapplaats bij mensen thuis. Hij biedt ons eerst de opslagplaats van zijn bakkerij aan en na een beleefde afwijzing pleegt hij een paar telefoontjes. Er komt een oude baas op een brommer en hij wappert ons te volgen. Achteraan het dorp onderaan de berg komen wij in zijn huis, een betonnen vierkante kamer met alleen een tapijt op de vloer en een gordijn tussen woonverblijf en keuken. Een oude tv en verroeste schotel antenne. Tuurlijk kunnen we slapen en eten, praten echter niet. Hij en zijn vrouw spreken geen woord Engels en wij geen woord Farsi. Wel een paar zinnetjes in ons routeboek maar zoals wij het uitspreken, vervloeken wij kennelijk iedereen want ze snappen er niets van. Wij ook niet. Maar ja we moeten toch slapen dus blijven maar op de grond zitten. Wat zou een stoeltje of bedje lekker zijn! Afijn er wordt druk gebeld en binnen no time is de hele familie gearriveerd. Dochter, schoondochter, zonen en kleinkinderen. En dan begint de show. De oude baas wil ons zijn bergen laten zien. Even mee naar boven op de berg. En dan te weten dat dit eigenlijk het moment na de fietstocht is dat wij na een lekkere douche een paar hoofdstukken uit ons boek willen lezen! Na de berg mag Mees blijven zitten bij de mannen, die lekker aan de waterpijp lurken en die ruimhartig wordt doorgegeven. Heeftie ook maar beleefd bedankt. Daarentegen mag ik met de vrouwen en hun dochters mee naar een ander huis. Eerst natuurlijk een rondje door het dorp aan iedereen even laten zien dat je een toerist gescoord hebt! Goed, ik zak al aardig door m'n hoeven maar volgens ons reisboekje een ervaring om nooit te vergeten! Dus we lachen dapper door. Communiceren doen we via Google Translate en daar komen hele bijzondere vertalingen uit kan ik je vertellen. Ik moet onder de douche, blijkbaar ruik ik. Als ik nog even om me heen sta te kijken, word ik direct gestript door de schoonzus en met zeep bewerkt. Een beetje een genant momentje want de kindertjes staan om een hoekje! Fijn, ook een ervaring. Maar ze blijven zeggen dat we moeten blijven slapen! Om half 10 gaan we eindelijk eten, rijst met kip. De gasten krijgen een genant groot bord en de kindertjes veel rijst en weinig kip. Aandringen om te delen heeft geen zin. Dochter en schoondochter wachten helemaal totdat iedereen klaar is en eten wat er over is. Daarna is het tijd voor feest! Ik word in een glimmertjes jurk gehesen, die ruikt naar kameel en eigenlijk veel te klein is. En of ik ook wil dansen! Mmmmm; laat maar even. Snel even wat foto's gemaakt, want alles moet vastgelegd worden.
Helaas kunnen deze staatsgevaarlijke foto's zoals jullie begrijpen niet door de censuur, dus jullie moeten je het maar even voorstellen! Dan mogen we eindelijk slapen. Mees beneden tussen de mannen en ik op de eerste verdieping bij de zus thuis met de vrouwen. Een extra dekentje wordt uitgerold en ik kruip in mijn Ikea lakenzak. De volgende ochtend ontbijten wij met z'n allen en of we toch vooral niet nog een dagje willen blijven. Heel vriendelijk edoch beslist bedankt. Een geweldige ervaring maar we zijn kapot en versleten.
Hoe we het doen, doen we het. Maar de komende nacht liggen wij in een hotel!
We fietsen een mooie tocht met pap in de benen en na het middaguur vragen we aan de lokale politie of ze alstublieft een lift voor ons kunnen regelen naar 100 km verderop! Daar is het eerste hotel. Het wordt even een mooi dorpstafereeltje als de met vier sterren gedecoreerde commissaris wat telefoontjes pleegt en zelfs de Iman van het dorp zich ermee bemoeit, lukt het! Een pick up voor de fietsen en autootje erachter voor ons. We betalen een leuk bedrag, maar wat zijn we blij! Onderweg wordt nog twee keer van auto gewisseld, want ineens heeft chauffeur 1 een feestje en is de benzine van chauffeur 2 van de pickup op. De chauffeur wappert naar voorbijrijdende auto's en een liftje is zo geregeld dus met wat horten en stoten blijven we op route. Gaat het toch nog bijna mis als ook van de derde auto de benzine op is en de cola fles met benzine achterin net niet genoeg is om tot het hotel te komen. Maar even wapperen langs de kant van de weg en er stopt een auto, hup slangetje in de benzinetank, voorzichtig zuigen en overhevelen in de colafles. En ja hoor om 6 uur zijn we met fietsen in het hotel in Eglid!
Geen moment hebben wij getwijfeld of iedereen goede bedoelingen had, ze waren allemaal even bezorgd of wij wel veilig op bestemming zouden komen. En we werden onderweg steeds gebeld of het nog allemaal goed ging. Het zijn gewoon hele behulpvaardige, lieve mensen.
De volgende ochtend waren we weer uitgerust, bijgekomen van onze homestay / liftavonturen gewoon weer op ons stalen ros, al fietsend op weg naar de next stop!
Hier komen we na een mooie rit door de woestijn rond de middag in Arbakuh aan en als we zoeken naar een kebab eethuisje worden we aangesproken door Ali. Ali rijdt voor ons uit en brengt ons naar een goede Kebab tent. Ali leert voor Iman en vindt het zijn plicht om ons te helpen. Eerst zijn we nog een beetje beducht maar al snel blijkt dat Ali ons oprecht wil helpen. Als ik later mijn portemonee trek om te betalen, blijkt dat Ali dat al heeft gedaan. Vanzelfsprekend willen wij dit niet maar met geen mogelijkheid is het te regelen. Hij brengt ons naar onze overnachtingsadres en ik moet zeggen het is wel heel fijn als iemand enigzins Engels spreekt want met de lokale bevolking is het soms wat lastig communiceren. Iedereen van goede wil maar we zijn oververstaanbaar voor elkaar. Ali wil ons heel graag meenemen en zijn stad laten zien. Wij onderhandelen met hem dat dit alleen kan als hij s avonds met ons en zijn vrouw gaat eten en wij dan willen betalen. Een hoop gedoe maar uiteindelijk spreken we af elkaar te ontmoeten in de avond. Ali en vrouw komen ons met de auto ophalen en neemt ons op sleeptouw. We bezoeken een mooie windkoeltoren die eigenlijk al gesloten is maar voor ons nog even opengaat, we gaan met hem mee naar de moskee zodat hij kan bidden en wij de moskee kunnen bezichtigen, we bezoeken de oudste cypresboom (4,000 jaar) van de wereld (geen idee maar wij geloven het gelijk) en uiteindelijk brengt hij ons naar een mooi restaurant. We hebben een geweldige avond met zulke leuke mensen. Zijn vrouw is heerlijk open en onbevangen, maar als ze mij verteld dat ze nog maar 15 is en sinds 2 maanden met Ali getrouwd schrik ik toch even! 15 jaar! Maar geen zorgen hoor zegt ze, ze gaan nog naar school en woont nog 4 jaar bij haar ouders! Is ook weer heel bijzonder, haar onbevangenheid is dus eigenlijk ook gewoon nog heerlijke jeugdigheid. Maar heel blij met haar leven en met onze ontmoeting. Als het op betalen aankomt, gijzelt Mees de ober en kan hij -terwijl hij Ali op armlengte bij de ober weghoudt- met een hand betalen.
Pfffff.... dat noemen ze Tarov (daarover volgende keer meer) maar wij vinden het soms echt vermoeiend!
De volgende dag heeft Ali voor ons een liftje geregeld. We moeten namelijk 60 km door de woestijn en tegen de tijd dat de zon het warmst is komt er een bergpas van 25 km forse klim! We besluiten de klimpartij over te slaan en heerlijk een downhill ride te doen. En het was geweldig! Een beetje krap voor Mees die moest achterin de pickup maar ook dit was genieten. Bij het afscheid van Ali vielen nog net geen tranen maar hij kwam met een oude Koran van zijn vader, die in het Engels was vertaald. Die wilde zijn vader ons schenken! Ja wat zeg je dan? In ieder geval niet hij niet past in de fietstas, wij lezen daarom alles op de e-raeder! Maar dit is dan een bijzondere Koran en die krijgt een mooi plekje thuis. En eerlijk is eerlijk; een beetje zegen van boven is nooit weg met onze avonturen.
Vandaag zoals gezegd aangekomen in Yazd en hier blijven we twee dagen om al het moois te bekijken. We realiseren ons dat we nog 2 volle weken vakantie hebben hier, maar dat het voelt alsof we er al heel lang zijn omdat we zoveel meemaken! Toch is thuis zeker niet uit onze gedachten.
We hebben goed contact met het thuisfront waar van alles gebeurt en het gelukkig goed gaat en aan onze goede vrienden Henny en Christien bij wie gezondheid op dit moment een groot issue is. Moeders die geopereerd moeten worden en ook aan hoe goed we het thuis hebben, in ons gezin en in het werk en het feit dat we in staat zijn deze reizen te doen en hoe fijn we het dan samen hebben.
Al fietsend denken wij dan veel aan jullie allemaal en daarom vinden we het ook leuk om onze ervaringen te delen. Er is zoveel te schrijven dus excuus voor de lange verhalen maar sprookjes uit 1001 nacht zijn dan ook hele boekwerken!
-
17 April 2017 - 11:46
Lucienne:
Nog nét geen traantjes bij jullie maar bij mij echt wel hoor ! Wat een prachtige avonturen, wat een heerlijke behalen, wat een mooie mensen !!
Knufffff XX -
17 April 2017 - 16:12
Alianne:
Lieve Jenny,
Wat een prachtige verhalen en mooie avonturen!
Heerlijk dat jullie zo genieten.
Veel plezier nog x -
17 April 2017 - 17:19
Frans Scherpenisse:
heeeeeeeerlijk!.......ik zeg uitgeven die avonturen...of had ik dat al gezegd -
17 April 2017 - 19:26
Arjan Otto:
Topverhalen, met plezier gelezen!
Vooral doorgaan....en geniet ervan. -
17 April 2017 - 21:28
Wijnanda:
Jee wat een avonturen maken jullie toch allemaal mee zeg! Geweldig om te lezen. dat maak je toch allemaal niet mee op een gewone vakantie. Knap hoor dat jullie ook zoveel kilometers maken en dan in die warmte, maar dan zie je ook nog eens wat haha en nog niet eens op de helft , dus geniet nog van jullie verdere avonturen. ik kijk al uit naar jullie volgende verslag.
-
17 April 2017 - 21:51
Margot & Arwin:
Jen, die groene hoofddoek staat je goed hoor....ik zeg...houden :-) Nooit meer een bad hairday zoals je schrijft!!
Ik heb zo hard moeten lachen.............man wat een geweldig gedoe soms allemaal....maar schitterend.
Ik had Mees graag tussen die mannen zien liggen.....z'n voetjes kwamen vast onder de dekens vandaan ;-)
Maar wel een hitte joh! Sterkte daarmee....maar ook veel plezier op jullie mooie reis verder! tot gauw lieverds!
Groetje
Arwin & Margot
-
18 April 2017 - 02:03
Lonneke:
Ik sluit me aan bij Lucienne, het is ontroerend hoe mooi je jullie ontmoetingen en ervaring beschrijft ! We genieten mee -
18 April 2017 - 10:45
Geertje Michielsen:
Lieve Mees en Jenny
Dacht van morgen aan jullie en dat het weer tijd werd iets te horen.
Tof om dan weer een bericht te krijgen. Heel bijzonder wat jullie op dit moment allemaal meemaken. Het zal soms hard werken zijn, waarschijnlijk teveel om op een moment allemaal te verwerken. Foto's maken dus, voor jullie zelf maar ook voor ons. Het wordt weer een parel aan jullie reiservaringen ketting.
Het zal fijn zijn wanneer jullie weer bij ons aan tafel zitten en wij jullie ervaringen mogen inbeelden. Het jullie horen vertellen met mimiek is extra :)
Blijf genieten en schrijven......
We zijn blij met jullie vriendschap
Arjan en Geertje -
22 April 2017 - 06:59
Marco Kleijn:
Erg leuk geschreven Jenny en Mees! Het is alsof ik achterop zit bij jullie. Jullie link naar deze site gisteren via FB geplaatst en nu al meer dan 200 mensen die hebben doorgeklikt. Er wordt dus behoorlijk meegeleefd. Een hele goede reis verder en ik kan niet wachten tot jullie volgende post. Hartelijke groet, Marco Kleijn (Global Cyclist)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley