Mama in Oeganda

Mama in Oeganda, eerste indrukken.

Hallo allemaal,

Het heeft even geduurd maar hier is dan toch mijn 1e bericht uit de Pearl of Africa!

Zoals jullie inmiddels weten ben ik afgelopen zondag samen met collega’s Gerben (hier afgekort naar Ben want Gerben is niet uit te spreken voor Oegandezen) en Harm en 26 studenten van Inholland Hogeschool afgereisd naar Oeganda.

Na een prima vlucht zijn we ‘s ochtends vroeg aangekomen in een warm Entebbe. Lang in de rij want er was een nieuw apparaat om de bagage te controleren. Niet dat er echt gecheckt werd maar staat in ieder geval indrukwekkend en je vliegveld staat lang vol! Het controlepoortje waar iedereen zelf mocht uitmaken of hij er wel of niet doorheen liep maakte ook niet echt veel verschil voor de veiligheid maar ook dit staat uitstekend.

Hier stonden onze gastheren en vrouwen van Change IT te wachten. Toch wel een beetje nerveus want ik ken ze nog niet zo goed. Dat maakt hier dan helemaal niet uit. Een beetje raar (althans voor mij even goed oefenen met de fijne motoriek!) handjes schudden en daarna omhelzen. Heerlijk als je in zo’n vreemd land komt en mensen gaan je gelijk knuffelen en het went heel snel. Daarna met 4 busjes achter elkaar op weg naar de hoofdstad Kampala. Onderweg val ik even stil! Tuurlijk heb ik plaatjes gezien maar dit is onbeschrijfelijk. Ik zie veel groen, het prachtige Victoriameer, veel rode stof, kleurige huisjes en hutjes onderweg, hele donkere met recht zwarte mensen en ook een aantal VN auto’s, vliegtuigen en helikopter. Heel veel mensen met uniformen. De politiemacht is behoorlijk opgekrikt naar de toekomstige verkiezingen toe en ook na de bomaanslagen van afgelopen juli. Alle kleuren uniformen en veel, heel veel mensen hebben grote wapens. Het ziet er niet dreigend uit maar je kunt er niet om heen.
Als we even stoppen om water te kopen staan we op een kruispunt in een dorpje. Hier kun je dus de hele dag zitten en alleen maar kijken. Ik zou kunnen beginnen met beschrijven maar het is te veel. Foto’s kijken dus maar weer als ik weer terug ben.

In mijn jonge jaren heb ik ooit gewerkt voor een verzekeringsbedrijf en dan moesten wij containers verzekeren. Lastige klus was dat want verzekeraars waren er niet zo happig op. Ze verdwenen namelijk nog al eens. Ik weet nu waar ze gebleven zijn. Ze staan gewoon hier en het zijn winkels geworden!! Allemaal kleurige oude containers en mensen verkopen daar, ja wat eigenlijk!

Onderweg nog even pinnen, dat duurt een beetje. Natuurlijk heb ik 30 wachtenden voor me, allemaal net vers uit Nederland aangekomen. Het apparaat is zelfs nog even leeg maar ook dat wordt weer opgelost.

Aangekomen in ons verblijf voor deze reis, Red Chillies Hide away gaan we even “chillen”. Tja ik ben natuurlijk weg met studenten! In Red Chillies hebben we een mooi huis. In de tuin lopen een groot varken, apen, geiten en een kat met 3 poten! Daarna boodschappen in een redelijk westerse supermarket. S avonds maar lekker gekookt.
We hebben een keukentje dus dat is leuk. Zo zitten we met z’n drieën, bijzonder maar toch heel gewoon voor ons huisje te eten.
De volgende ochtend, na een prima nachtje onder de klamboe ontmoeten we de buddy’s. Iedere student voor gekoppeld aan een Oegandese student. Deze zullen onze studenten meenemen in hun wereld en hun helpen hun opdrachten hier te vervullen. Weer met de busjes achter elkaar naar Banda een buitenstad van Kampala en hier huisvest ook het hoofdkantoor van Change IT. De stichting waar we voor op pad zijn!

Zo’n tocht is bizar. Je weet gewoon niet waar te kijken. Ik wil veel foto’s maken maar waar moet ik beginnen! Ik moet toegeven dat ik echt redelijk een cultuurschok ervaar. Jongens wat een armoede en tegelijkertijd wat mooi. Mensen vervoeren van alles op de fiets, maar dan echt van alles. Van gigantische trossen bananen, tot ijzeren balken. En de kleding is van ontzettend keurig, hoge hakken, nette blouses, prachtige indrukwekkende kleurige jurken tot versleten jasjes, verkleurde en gescheurde t-shirt. Vaak zie ik kindertjes met alleen een veel te groot en kapot t-shirt op straat lopen scharrelen. Bedelen doen ze niet opdringerig, maar als we ergens zijn zorgen ze er wel voor dat ze dicht bij ons staan en blijven ons indringend aankijken. Moet je even aan wennen hoor!

Een prachtige dag en de studenten ontmoeten de buddy’s. Er is een mooi programma voor ons in elkaar gedraaid wat totaal in het teken staat van het ontdekken van elkaars wereld. Een heerlijke maaltijd wordt voor ons gemaakt en mijn eerste Matoke een nationaal gerecht van Oeganda eet ik daar. Matoke zijn in bananenbladeren gestoomde geplette bananen. Zit niet veel smaak aan maar het is zeer voedzaam. Leuk detail. Ook wij als docenten moesten ons natuurlijk voorstellen en dan willen ze alles van je weten! Ik vertel natuurlijk over Megan, Tristen en Gillian en over Mees. Dat onze kinderen dus allen dezelfde vader hebben en dat wij samen al 28 jaar getrouwd zijn. Een applaus van alle buddy’s viel ons daar ten deel! Dus Mees hierbij! Wij wisten al dat we bijzonder waren maar nu is het een feit. Want als ze het Afrika ook bijzonder vinden!
In de middag gaan we naar het kantoor van Change IT een bijzonder tripje naar het dorp. Ik probeer het soms te vergelijken met Azië maar dat is onmogelijk. Is het net zo arm als Cambodja? Eerlijk gezegd soms nog armer, maar er hangt absoluut een andere sfeer. Meer bedrijvig, meer vriendelijkheid en veel meer mensen op straat. Mensen doen hier alles met witte busjes die een bepaald traject rijden of lopend. Vooral langs de spoorlijn die door de stad loopt, lopen de hele dag mensen een bizar gezicht.
Weer eten we prima voor ons huisje en een heerlijke relaxte avond volgt. We hebben veel plezier met elkaar. Harm heeft af en toe wat woorden met ons huisvarken. Mooi om te zien hoe hij daar goede gesprekken mee heeft. Veel effect heeft het niet maar ach! Verder nemen we savonds onze belevenissen met en door de studenten door, natuurlijk wat we zelf ervaren, de planning voor de volgende dag en natuurlijk wat er verder op de wereld gebeurd. Alhoewel onze wereld hier wat beperkt is. Internet en televisie zijn daar natuurlijk belangrijke voorwaarden in en beide zijn niet of nauwelijks tot onze beschikking. Hier in ons hostel hebben ze 2 zeer verouderde computers, 1 daarvan is volgens mij al heel lang stuk en daar hangt een papier op dat aangeeft dat wie hem maakt een gratis biertje krijgt! Blijk baar heef niemand hem nodig want er gebeurt niets. De andere is of bezet of kapot. De stroom is erg laag en vaak weg! En dan heeft niet alleen Red Chillies maar ook Kampala en waar nog niet meer geen stroom. Dat is even schakelen want ik wil natuurlijk graag mijn lijntje met thuis openhouden. Dan maar “ouderwets” sms-en en hopen dat het aankomt. Ik neem me voor op mijn 1e vrije dag, zaterdag dus, in Kampala te gaan zoeken naar een internet café! Hoe die er hier ongeveer uitzien zal ik op de foto meenemen dan zullen jullie het beter begrijpen. Gelukkig heeft Change IT hier voor ons een simkaartje geregeld en kunnen we erg goedkoop naar Nederland bellen. Waar het met de ICT erg slecht gesteld is hier in Oeganda is de telecommunicatie meer dan in orde! Reklames voor de nieuwe Iphone’s heb ik al veel gezien. Iedereen heeft dan ook een mobiele telefoon.

Woensdag zijn we in groepjes interviews gaan afnemen mij onze doelgroepen. Dus ik ben met ongeveer 10 studenten naar een ziekenhuis in Kampala vertrokken. Onvoorstelbaar! Vanochtend hadden we onze eerste intervisie bijeenkomst en er waren nog diverse mensen stuk van. Privacy is geen enkel issue hier. De gordijnen gaan gewoon open want er zijn blanke mensen in het ziekenhuis die belangrijke zaken komen doen. De dokter gaat met ons in gesprek, de head nurse erbij en vervolgens wachten alle patiënten maar! Want er is tenslotte bezoek. Dat voelt raar. Tegelijkertijd komen we inderdaad voor verbetering en moeten we ons dan ook maar voorhouden. Wel krijgen de studenten nu een beter inzicht in wat en hoe ze de workshops die ze gaan houden moeten voorbereiden. Een bijzondere dag en weer kan ik echt soms mijn ogen niet geloven. Ik moet ook een beetje wennen aan mijn rol. Tenslotte ik ben de teacher en dat respect krijg ik dan ook. Opletten dat ik afstand hou anders spreken mensen alleen met mij en niet met de studenten terwijl dat toch de bedoeling is. Tegelijkertijd is het ook mijn taak om dingen richting te geven voor de studenten. Dus goed opletten. Maar he! Hoe bijzonder het ook allemaal is, het is werk. We zijn er ook altijd voor de studenten. Dus regelmatig hebben we bezoek van de studenten in ons huisje en moeten we ook zaken regelen. Inmiddels zijn er wel een paar die wat medische klachten hebben, wat heimwee dus daar zorgen we wat extra voor. Verder zijn ze allemaal heel stoer, doen het als groep heel leuk en zorgen wij af en toe voor de nodige nuchterheid en inzichten. Want iedereen vindt die kleine kindjes leuk maar hoe ver ga je voor die ene foto? Mooi om te zien hoe dit soort zaken zich in een groep afspelen.

Gisterenavond hadden we een extraatje. Een bekende schrijver/comédienne Jane Bussman (onder andere medeschrijver van Southpark) heeft op Red Chillies voor het goede doel een show gedaan over haar bevindingen in Noord Oeganda waar de Lord’s Resistance Army onder leiding van Kone vreselijke dingen aanricht. Duizenden kinderen zijn daar ontvoerd om als kindsoldaat alle dingen te doen die kinderen absoluut niet horen te doen. Ze had een verhaal/boek hierover geschreven en kreeg het niet aan de Britse nieuwsmedia verkocht omdat ze al wat over Kongo oid hadden gedaan. Verontwaardigd hierover heeft ze het in een show verwerkt. Haar show heeft inmiddels wat prijzen gewonnen en ze geeft met humor maar met veel kritiek haar versie van de zaken die hier gebeuren. Dit gaf een bijzondere kijk op Oeganda. Een leuke avond waar we vanochtend met de studenten nog eens goed over hebben nagepraat.

Gisteren ben ik door de crew van Change It officieel gedoopt als Mama! Eerst dacht ik even vind ik dat leuk? Maar al snel bleek het een groot compliment was. Een mama is een vrouw waar je respect voor hebt! Zo’n dame in zo’n mooie jurk noemen ze hier mama! Leuk he!

Ook kreeg ik gisteren het nare bericht dat de moeder van Wijnanda plotseling is overleden en vrijdag de begrafenis is. Dan zit ik toch ineens weer ver weg! Heel veel sterkte voor jullie.

Morgen gaan we met de hele groep naar de Nederlandse Ambassade (met dank aan onze goede vriend Ger!) en hier gaan we proberen natuurlijk te horen wat en hoe Nederland zich beweegt in de ontwikkelingssamenwerking in Oeganda. Belangrijker natuurlijk gaan we proberen een goede indruk van Change IT achter te laten en kijken of we deze organisatie onder de aandacht kunnen brengen voor fondsenwerving vanuit het Ministerie van Buitenlandse zaken. Een belangrijke opdracht dus die we vandaag hebben voorbereid.

Nog 1 dag en dan lekker weekend. Dan gaan wij de stad verkennen en ons eens fijn storten in het Oegandese dagelijks leven. ‘s Avonds zijn we natuurlijk binnen. Het is niet veilig en daarnaast geven wij natuurlijk het goede voorbeeld.

Ik merk dat de dagen hier voorbij vliegen en met de planning van de workshops de volgende 2 weken zal het helemaal snel gaan denk ik. Ik zag toch wel erg op tegen het vertrek en het idee 4 weken van huis weg te zijn. Nu ben ik hier, het geeft me een ontzettend gerust gevoel dat ik lekker kan bellen (vandaag even heerlijk met Gillian gesproken) en ben ik best een soort van druk! Mis ik iedereen, natuurlijk! Maar de berichten van thuis zijn goed en daar ben ik blij mee!

Tot de volgende keer