Toeterchinezen en (roze) onderbroekenlol
Door: Jenny
Blijf op de hoogte en volg Mees en Jenny
14 Oktober 2013 | China, Yunnan
We zijn weer een week verder. Ongelofelijk hoe de dagen in een rap tempo voorbij fietsen. Ik ben de dagen van de week inmiddels helemaal kwijt en de rust begint in te dalen. Soms klimmen we ons het snot voor de ogen en soms genieten we stil als we door het platteland van China fietsen en al dat moois zien. Het ritme van het fietsen is een mooie. Iedere reis weer ervaren we dit. We plannen vooruit, op basis van de rit maken we een indeling over hoe we met onze energie moeten omgaan. We nemen wat tijd voor onverwachtige fotomomenten of ontmoetingen en proberen een beetje flex in het tijdsschema te zitten. Soms moeten we even een rustmoment inlassen of de plannen bijstellen, maar het einddoel houden we hoe dan ook voor ogen. Iedere keer vergelijken we dat met het leven thuis, prive en werk. Waarom is het dan toch zo lastig om dit in ons dagelijks leven in Nederland vast te houden. Want we zijn er weer van overtuigd als we dit hier kunnen, kunnen we thuis ook alles. Langzaam daalt ook de stilte weer in onze gedachten, momenten van bezinning en rust. Heerlijk, we genieten volop.
Inmiddels hebben wij Lijiang, achter ons gelaten en gaat het echte werk beginnen. We starten onze etappe naar de hoogvlakte van Zhongdian ook wel genoemd Shangri La. Het letterlijk en figuurlijk hoogtepunt van onze reis.
Het was weer een week vol ervaringen en indrukken. Met onze nieuw aangeschafte regencapes in de tas - de dag na aanschaf is de zon gaan schijnen – zijn we maandagochtend een prachtig meer overgestoken. Het is gelukt om de juiste boot te vinden en op het juiste plekje afgezet te worden. Dit aangezien mijn Chinees niet zo goed is natuurlijk, maar dat had ik – geloof ik – al verteld. We hadden wat Chinese fotovrienden gemaakt op de boot, want – echt waar – iedereen wil met Mees op de foto. Maar ze maken ook echt de hele dag fotoś van zichzelf in allerlei stoere houdingen. Onze fotovrienden zijn zo ontzettend behulpzaam geweest in het verslepen van onze fietsen en tassen, zodat de lastige trap – van weet ik niet hoeveel treden – met fiets en tassen een peuleschilletje voor ons wordt. Of ze dan daarna nog even met ons op de foto mogen en de fietsen en de tassen; kijk daar doen wij dan weer niet zo flauw over. Peace teken, thumbs up en ik weet niet in hoeveel fotoboeken wij in China bij totaal onbekende mensen inmiddels staan, maar dat hindert natuurlijk niets.
Daarna onze eerste 60 echte fietskilometers. Gelijk een mooie klim van 5 km erin, dat was even wennen, zullen we maar zeggen. Wat niet meehielp was dat het een route bleek te zijn die veel gebruikt wordt door lesauto's. Aangezien de welvaart in China rap toeneemt, is iedereen bezig met zijn rijbewijs, Dan leer je dat als je aan je rechterkant een obstakel ziet – zeg maar twee fietsers die netjes achter elkaar op de vluchtstrook rijden – je wel heel hard moet toeteren om te laten weten dat je eraan komt. Nou met het snot voor je ogen vanwege die klim en dan van die toeterende Chinezen om de haverklap, dat kan mij persoonlijk dan een beetje teveel worden. Soms zit je echt oprecht te genieten van het landschap helemaal in je eigen gedachten en dan ineens een harde toeter in je linkeroor! Maar het is echt een waarschuwing; ze snijden je niet van de weg. Heel vaak gaat er nog een raampje open en komt er een duim uit, want ze vinden het echt heel leuk om ons aan te moedigen. Maar af en toe krijg ik er echt een hartverknettering van.
We komen steeds meer over het Chineze platteland te rijden. Echt waar, vol verwondering kijk ik naar de prachtige natuur, de bedrijvigheid, de kleuren. Ik had het beeld dat China niet schoon zou zijn, erg gecontroleerd, wellicht wat teruggetrokken mensen. Maar nee; wij moeten ons beeld helemaal bijstellen. We hebben zoveel contact met mensen. We verstaan elkaar helemaal niet maar iedereen is ontzettend welwillend, vriendelijk en ze zijn allemaal hard aan het werk op het land. Maiskolven liggen overal te drogen, vlees wordt gepekeld en te drogen gehangen. Werkelijk, we komen ogen te kort.
Zoals eerder opgemerkt zijn wij de reizende bezienswaardigheid, maar dat moet ik heel even toelichten. We hebben natuurlijk niet zo veel bij ons, want het moet in de fietstassen passen. Dus onderweg moet je dan even wat wassen. Na wat ondergoed door een sopje te hebben geslagen, had ik heel onhandig mijn onderbroek aan een druppelende kraan gehangen. Jawel. Die was natuurlijk 's ochtends nog zeiknat. Stop je niet bij je andere spullen; dus wat te doen! Nou ja, even aan de fiets hangen want in de wind en de zon istie zo droog. Zo fietste ik dus met mijn knalroze onderbroek aan mijn stuur recht in een politiecontrole. We mochten wel doorrijden maar ze maakte even een foto ! Alleen al het idee dat er bij de plaatstelijke politie in Qina ( een dorpje van niets ) nu politie agenten aan het uitvogelen zijn van welk land die roze vlag toch is, zorgden ervoor dat wij minstens 10 kilometer van de lach hebben zitten stuiteren op de fiets.
Overigens is je kleding een beetje schoon houden ook een lastige want inmiddels heb ik op al mijn kleding vlekken zitten, aangezien er net altijd nog een stukje van iets tussen mijn eetstokjes ontsnapt. Vooral als je een beetje moe bent, is het lastig eten. Iets overlaten schijnt een Chinese beleefdheid te zijn, volgens mij heeft het er gewoon mee te maken dat je met stokjes je bordje nooit helemaal leeg krijgt!
Na drie mooie fietsdagen, met mooie stijgingen van 1500 meter naar nu 2700 meter, flink wat zweetdruppels en geweldige ( snelle ) afdalingen en uitzichten hebben we een stop gehad van 3 dagen in een prachtige stad midden in de bergen. Schoon, luxe hotel en heerlijk om zo'n plek wat beter te verkennen. Helaas waren mijn maag en darmen een beetje van de leg, dus een beetje bijkomen in een luxe hotel was even heerlijk. Met google translate op de telefoon hebben we nog geprobeerd wat medicijnen te kopen. Het leek even goed te gaan, maar nadat we in de hotelkamer nog even goed op internet hadden gezocht, bleek ik een hele zware antibioticakuur voor urineweginfectie te hebben gekregen! Toch maar niet genomen. Gelukkig ontmoeten we in de lobby van het hotel andere Nederlanders ( Geertje en Arjan ) die dezelfde reis maken als wij. Hele leuke en gezellige mensen en die hadden in hun fietsapotheek een kuur voor van alles bij zich en die kreeg ik direct aangeboden.
Omdat je dan niet helemaal zo lekker bent, blijk ik in een onachtzaam momentje mijn fietssleutel te hebben verloren. Na 3 x alles op zijn kop te hebben gehad, iedereen geprobeerd te vragen en jullie weten, inderdaad mijn Chinees is niet zo best, besluiten we maar om het slot bij de plaatselijke werkplaats door te slijpen. Even met onze fietsenmaker in Ommoord gebeld voor de beste doorslijpstrategie en op straat hebben wij een meneer met een personen TUKTUK zo ver gekregen dat hij mij en mijn fiets naar een werkplaats reed. Mees op de fiets vooruit en ja hoor, na een minuut of 10 kan ik weer fietsen, pffff.
Door dit oponthoud halen we het niet om de dagetappe helemaal uit te fietsen. Maar gelukkig komen we onderweg Geertje en Arjan weer tegen en die hadden toch voor over die hele hoge berg een taxi geregeld! En laten daar nu ook 4 fietsen en 4 Nederlanders inpassen. Dus dit stuk waren wij even op reis met de fiets in plaats van op de fiets. Een beetje teleurgesteld in mijzelf omdat ik zo stom was geweest natuurlijk, dat is dan even even een breekmomentje. Ben je niet zo lekker, 10.000 kilometer van alles wat je eigen en lief is en dan had ik zo graag deze fysieke uitdaging willen doen. De volgende dag schaam ik me dan diep! Er zijn mensen (ook om ons heen) die voor veel lastigere uitdaging staan en die slaan zich er dapperder doorheen dan ik. Ook weer even zo'n bezinningsmoment.
Het eten is echt een feest. We komen nu in dorpjes of stadjes waar geen plaatjes op de muren van het restaurant hangen om iets te kiezen, dus ja hoe ga je dan bestellen. Nou daar zijn we snel achter. Je past je natuurlijk gewoon aan.
“When in China, do like the Chinese do”. Werkt altijd. Ieder restaurantje heeft namelijk een staande, gekoelde vitrine met vlees en de meest mooie groente. Ik wijs iets aan – bijvoorbeeld een soort spinazie en mais – en de mevrouw of de mijnheer gaat achter met de wok met die groenten en het vlees aan de slag en dan hebben wij 10 minuten later echt heerlijk eten op tafel staan. Ongelofelijk. We hebben tot nu toe nog niets gehad waarvan we dachten bah, dat eten we niet.
Nou ja, net hadden we hotpot, gerecht van de streek. Een soort fondue waar je in de bouillion groente en vlees stopt. Of we kip of varken wilde. Doe maar kip, leek veilig. Komt die pot op tafel zitten er echt gewoon de poten van de kip in, dus niet die dingetjes die wij thuis in oven doen, nee die zwarte poten waar ze echt op lopen met de nagels er nog aan! Erg bedankt, maar doe u mij maar de groentjes.
Nou zoals je leest, het gaat ons dus goed. Inmiddels een goede 350 km gereden op de fiets, flink wat hoogtemeters gemaakt, prachtige afdalingen die loeihard gaan en had ik al verteld van dat lekkere eten ?
We verbazen ons over de openheid en vriendelijkheid, maar ook over de grote en hele snelle ontwikkeling die in dit land gaande is. Gigantische bouwprojecten ( gisteren zagen we nog een bouwproject van een kilometer bij een kilometer van de meest mooie huizen en gebouwen ) maar je ziet ook dat er veel leegstand is. Dan zou je zo ontzettend graag eens even die taalbarriere willen overbruggen om met mensen echt te praten over hoe het nu is om het China van nu te leven.
Helaas, na een week China is mijn Chinees nog niets verbeterd. Solly!
Zie ook de site van Mees (meesweber.nl) voor nog meer foto's!
Tot volgende week,
Mees en Jenny
Inmiddels hebben wij Lijiang, achter ons gelaten en gaat het echte werk beginnen. We starten onze etappe naar de hoogvlakte van Zhongdian ook wel genoemd Shangri La. Het letterlijk en figuurlijk hoogtepunt van onze reis.
Het was weer een week vol ervaringen en indrukken. Met onze nieuw aangeschafte regencapes in de tas - de dag na aanschaf is de zon gaan schijnen – zijn we maandagochtend een prachtig meer overgestoken. Het is gelukt om de juiste boot te vinden en op het juiste plekje afgezet te worden. Dit aangezien mijn Chinees niet zo goed is natuurlijk, maar dat had ik – geloof ik – al verteld. We hadden wat Chinese fotovrienden gemaakt op de boot, want – echt waar – iedereen wil met Mees op de foto. Maar ze maken ook echt de hele dag fotoś van zichzelf in allerlei stoere houdingen. Onze fotovrienden zijn zo ontzettend behulpzaam geweest in het verslepen van onze fietsen en tassen, zodat de lastige trap – van weet ik niet hoeveel treden – met fiets en tassen een peuleschilletje voor ons wordt. Of ze dan daarna nog even met ons op de foto mogen en de fietsen en de tassen; kijk daar doen wij dan weer niet zo flauw over. Peace teken, thumbs up en ik weet niet in hoeveel fotoboeken wij in China bij totaal onbekende mensen inmiddels staan, maar dat hindert natuurlijk niets.
Daarna onze eerste 60 echte fietskilometers. Gelijk een mooie klim van 5 km erin, dat was even wennen, zullen we maar zeggen. Wat niet meehielp was dat het een route bleek te zijn die veel gebruikt wordt door lesauto's. Aangezien de welvaart in China rap toeneemt, is iedereen bezig met zijn rijbewijs, Dan leer je dat als je aan je rechterkant een obstakel ziet – zeg maar twee fietsers die netjes achter elkaar op de vluchtstrook rijden – je wel heel hard moet toeteren om te laten weten dat je eraan komt. Nou met het snot voor je ogen vanwege die klim en dan van die toeterende Chinezen om de haverklap, dat kan mij persoonlijk dan een beetje teveel worden. Soms zit je echt oprecht te genieten van het landschap helemaal in je eigen gedachten en dan ineens een harde toeter in je linkeroor! Maar het is echt een waarschuwing; ze snijden je niet van de weg. Heel vaak gaat er nog een raampje open en komt er een duim uit, want ze vinden het echt heel leuk om ons aan te moedigen. Maar af en toe krijg ik er echt een hartverknettering van.
We komen steeds meer over het Chineze platteland te rijden. Echt waar, vol verwondering kijk ik naar de prachtige natuur, de bedrijvigheid, de kleuren. Ik had het beeld dat China niet schoon zou zijn, erg gecontroleerd, wellicht wat teruggetrokken mensen. Maar nee; wij moeten ons beeld helemaal bijstellen. We hebben zoveel contact met mensen. We verstaan elkaar helemaal niet maar iedereen is ontzettend welwillend, vriendelijk en ze zijn allemaal hard aan het werk op het land. Maiskolven liggen overal te drogen, vlees wordt gepekeld en te drogen gehangen. Werkelijk, we komen ogen te kort.
Zoals eerder opgemerkt zijn wij de reizende bezienswaardigheid, maar dat moet ik heel even toelichten. We hebben natuurlijk niet zo veel bij ons, want het moet in de fietstassen passen. Dus onderweg moet je dan even wat wassen. Na wat ondergoed door een sopje te hebben geslagen, had ik heel onhandig mijn onderbroek aan een druppelende kraan gehangen. Jawel. Die was natuurlijk 's ochtends nog zeiknat. Stop je niet bij je andere spullen; dus wat te doen! Nou ja, even aan de fiets hangen want in de wind en de zon istie zo droog. Zo fietste ik dus met mijn knalroze onderbroek aan mijn stuur recht in een politiecontrole. We mochten wel doorrijden maar ze maakte even een foto ! Alleen al het idee dat er bij de plaatstelijke politie in Qina ( een dorpje van niets ) nu politie agenten aan het uitvogelen zijn van welk land die roze vlag toch is, zorgden ervoor dat wij minstens 10 kilometer van de lach hebben zitten stuiteren op de fiets.
Overigens is je kleding een beetje schoon houden ook een lastige want inmiddels heb ik op al mijn kleding vlekken zitten, aangezien er net altijd nog een stukje van iets tussen mijn eetstokjes ontsnapt. Vooral als je een beetje moe bent, is het lastig eten. Iets overlaten schijnt een Chinese beleefdheid te zijn, volgens mij heeft het er gewoon mee te maken dat je met stokjes je bordje nooit helemaal leeg krijgt!
Na drie mooie fietsdagen, met mooie stijgingen van 1500 meter naar nu 2700 meter, flink wat zweetdruppels en geweldige ( snelle ) afdalingen en uitzichten hebben we een stop gehad van 3 dagen in een prachtige stad midden in de bergen. Schoon, luxe hotel en heerlijk om zo'n plek wat beter te verkennen. Helaas waren mijn maag en darmen een beetje van de leg, dus een beetje bijkomen in een luxe hotel was even heerlijk. Met google translate op de telefoon hebben we nog geprobeerd wat medicijnen te kopen. Het leek even goed te gaan, maar nadat we in de hotelkamer nog even goed op internet hadden gezocht, bleek ik een hele zware antibioticakuur voor urineweginfectie te hebben gekregen! Toch maar niet genomen. Gelukkig ontmoeten we in de lobby van het hotel andere Nederlanders ( Geertje en Arjan ) die dezelfde reis maken als wij. Hele leuke en gezellige mensen en die hadden in hun fietsapotheek een kuur voor van alles bij zich en die kreeg ik direct aangeboden.
Omdat je dan niet helemaal zo lekker bent, blijk ik in een onachtzaam momentje mijn fietssleutel te hebben verloren. Na 3 x alles op zijn kop te hebben gehad, iedereen geprobeerd te vragen en jullie weten, inderdaad mijn Chinees is niet zo best, besluiten we maar om het slot bij de plaatselijke werkplaats door te slijpen. Even met onze fietsenmaker in Ommoord gebeld voor de beste doorslijpstrategie en op straat hebben wij een meneer met een personen TUKTUK zo ver gekregen dat hij mij en mijn fiets naar een werkplaats reed. Mees op de fiets vooruit en ja hoor, na een minuut of 10 kan ik weer fietsen, pffff.
Door dit oponthoud halen we het niet om de dagetappe helemaal uit te fietsen. Maar gelukkig komen we onderweg Geertje en Arjan weer tegen en die hadden toch voor over die hele hoge berg een taxi geregeld! En laten daar nu ook 4 fietsen en 4 Nederlanders inpassen. Dus dit stuk waren wij even op reis met de fiets in plaats van op de fiets. Een beetje teleurgesteld in mijzelf omdat ik zo stom was geweest natuurlijk, dat is dan even even een breekmomentje. Ben je niet zo lekker, 10.000 kilometer van alles wat je eigen en lief is en dan had ik zo graag deze fysieke uitdaging willen doen. De volgende dag schaam ik me dan diep! Er zijn mensen (ook om ons heen) die voor veel lastigere uitdaging staan en die slaan zich er dapperder doorheen dan ik. Ook weer even zo'n bezinningsmoment.
Het eten is echt een feest. We komen nu in dorpjes of stadjes waar geen plaatjes op de muren van het restaurant hangen om iets te kiezen, dus ja hoe ga je dan bestellen. Nou daar zijn we snel achter. Je past je natuurlijk gewoon aan.
“When in China, do like the Chinese do”. Werkt altijd. Ieder restaurantje heeft namelijk een staande, gekoelde vitrine met vlees en de meest mooie groente. Ik wijs iets aan – bijvoorbeeld een soort spinazie en mais – en de mevrouw of de mijnheer gaat achter met de wok met die groenten en het vlees aan de slag en dan hebben wij 10 minuten later echt heerlijk eten op tafel staan. Ongelofelijk. We hebben tot nu toe nog niets gehad waarvan we dachten bah, dat eten we niet.
Nou ja, net hadden we hotpot, gerecht van de streek. Een soort fondue waar je in de bouillion groente en vlees stopt. Of we kip of varken wilde. Doe maar kip, leek veilig. Komt die pot op tafel zitten er echt gewoon de poten van de kip in, dus niet die dingetjes die wij thuis in oven doen, nee die zwarte poten waar ze echt op lopen met de nagels er nog aan! Erg bedankt, maar doe u mij maar de groentjes.
Nou zoals je leest, het gaat ons dus goed. Inmiddels een goede 350 km gereden op de fiets, flink wat hoogtemeters gemaakt, prachtige afdalingen die loeihard gaan en had ik al verteld van dat lekkere eten ?
We verbazen ons over de openheid en vriendelijkheid, maar ook over de grote en hele snelle ontwikkeling die in dit land gaande is. Gigantische bouwprojecten ( gisteren zagen we nog een bouwproject van een kilometer bij een kilometer van de meest mooie huizen en gebouwen ) maar je ziet ook dat er veel leegstand is. Dan zou je zo ontzettend graag eens even die taalbarriere willen overbruggen om met mensen echt te praten over hoe het nu is om het China van nu te leven.
Helaas, na een week China is mijn Chinees nog niets verbeterd. Solly!
Zie ook de site van Mees (meesweber.nl) voor nog meer foto's!
Tot volgende week,
Mees en Jenny
-
14 Oktober 2013 - 15:55
Linda Verroen:
Ha die Jenny en Mees,
Groeten vanuit een regenachtig Nederland. Wat heb ik weer zitten genieten van jullie verhaal. En ook hard op moeten lachen om die onderbroek en de kip! Ik zie het helemaal voor me.
Ik kijk weer uit naar het volgende verhaal. Heel leuk om jullie reis zo te volgen!
Groetjes, Linda -
14 Oktober 2013 - 16:01
Nora:
Hoi Jenny en Mees,
Ik heb weer genoten en kijk uit naar jullie volgende verslag.
Groetjes Nora -
14 Oktober 2013 - 16:06
Lucienne:
....... En weer een bestseller gelezen :-)
GEWELDIG !!!
XXXXX -
14 Oktober 2013 - 16:33
Frans & Ingird:
wat heellijk om weel te lezen hoe het met jullie gaat in dat lale land......en als we het doollezen holen we Jenny platen en dat maakt het nog leukel!
Veel pleziel nog samen en tot de volgende blief!
saluti uit een zonnig Italië,
Flans en Inglid -
15 Oktober 2013 - 07:44
Mieketrien:
Heerlijk jullie verhalen! Tussen alle roze humor door ook je eigen bezinningen, vind ik erg mooi om te lezen. Pakken we hier ook wat van mee in Nederland! Gaan we elkaar helpen om dat vast te houden als je terug bent :). -
15 Oktober 2013 - 08:34
Henriette:
Hoi Jenny en Mees,
Ziet er fantastisch uit. We dragen hier overdag bijna onze zwemvesten. -
15 Oktober 2013 - 10:42
Chantal:
Goedemorgen,
Wat een leuk verhaal...kijk alweer uit naar het volgende avontuur!
Groetjes,
Chantal -
15 Oktober 2013 - 20:02
Sjoerd:
Wat een mooi verhaal weer!!
en wat een prachtige foto's!
weer een kijk op een ander China.
mooie reis!! Veilige reis!!
-
15 Oktober 2013 - 20:02
Sjoerd:
Wat een mooi verhaal weer!!
en wat een prachtige foto's!
weer een kijk op een ander China.
mooie reis!! Veilige reis!!
-
16 Oktober 2013 - 13:27
Diana:
Hi Jen en Mees, wat hebben we gelachen om je verhaal, super dat jullie het zo leuk hebben samen. Bij sommige dingen dacht ik dan ook: "Ja hoor dat is typisch de Jen die ik ken". Kijk al weer uit naar je volgend verhaal. Groetjes, je nicht -
18 Oktober 2013 - 07:57
Lini Verroen:
Leuk om jullie op deze manier te kunnen volgen. Ik kan het me goed voorstellen dat jullie een bezienswaardigheid zijn met jullie lengte (zeker in vergelijking met de chinezen), de fietsen en alle bagage. Veel succes met de volgende kilometers! Ik kijk uit naar de nieuwe verhalen.
Een hartelijke groet van Lini -
19 Oktober 2013 - 12:46
Margot:
Mees aan dat kleine tafeltje op de foto.....hilarisch!! Ik moet je bekennen...ik dacht ook dat China er toch wel strak en gereserveerd uit zou zien....zo zie je maar weer, gaaf om door jullie ogen een inkijkje te kunnen nemen in die andere cultuur!! Sterkte met de darmpjes en maag....en meid een niet behaald doel kan soms ons meer leren over onszelf dan een behaald doel! De kaart is niet het gebied :-)
Heel veel plezier lieve mensen.....eff ook op de foto met Mees in NL.....zo'n beroemdheid wil ik niet missen :-)
En ehhh sleuteltje aan een koortje om je nek....ideetje:-)???
xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
