This is Africa
Door: Jenny
Blijf op de hoogte en volg Mees en Jenny
11 Oktober 2010 | Oeganda, Kampala
He, this is Africa!!
Allereerst dank jullie wel voor de berichtjes op mijn eerste verhaal. Goed om te lezen dat jullie het leuk vinden om weer met mij mee op deze bijzondere reis te gaan. Het is nu zondagavond en de eerste officiele week zit erop. Het is ontzettend snel gegaan maar we hadden dan ook een vol programma. Het gaat hier nog steeds allemaal prima en het is raar te merken dat een plek, ook al is het toch zo anders dan mijn wereld thuis toch ook een thuis wordt.
Vorige week vrijdag waren even terug op Nederlands grondgebied.De Nederlandse ambassade in Kampala. Ik was best een beetje zenuwachtig want we hadden natuurlijk wel een doel daar. Namelijk Change IT onder de aandacht brengen en daardoor hopelijk fondsen voor Change IT te verkrijgen. Oftewel gewoon klinkende munten voor het goede doel waarvoor we in Oeganda zijn. S ’ochtends verzamelde iedereen zich in zijn en haar beste pak. Prachtig om te zien. Er waren zelfs stropdassen! Harm moest van zijn moeder een colbertje aan en gehoorzaam als hij is heeft hij zich daaraan gehouden. We kregen een hartelijk ontvangst in een deftig deel van Kampala bij de ambassade. We moesten natuurlijk door een detectiepoortje lopen, die ging ook gretig af maar dat maakte helemaal niet uit. Gewoon doorlopen!!!!
We kregen een presentatie, daarna hadden de studenten het woord. Ze hadden iets moeten voorbereiden en als echte professionals hebben zij aangegeven wat Change IT doet en hoe zij menen dat dit een bijdrage is aan de ontwikkeling van de mensen in Oeganda. De mensen op de ambassade waren zeer geïnteresseerd en toen zijn vroegen waar we allemaal naar toe zouden gaan met onze workshops, voelde ik mij spontaan en tot grote hilariteit van mijn collega’s geroepen om even op de kaart aan te wijzen waar dat allemaal in Oeganda was! Bij alles wat ik nu doe of zeg vragen ze mij natuurlijk dat even op de kaart aan te wijzen. Tja ook de mensen op de ambassade hebben blijkbaar een lesje topografie nodig! Klapper van dit bezoek was dat aan het einde van de bijeenkomst verteld werd dat de ambassade een eerder door Change IT voorstel mede naar aanleiding van ons bezoek zou worden gesteund. Een supersucces dus. In een gesprekje wat ik daarna met het hoofd ontwikkelingssamenwerking had gaf zij mij aan dat bij problemen hoe of wat dan ook ik haar altijd kon bellen. Tuurlijk gaf ik aan dat ik dat niet verwachte maar toch bedankt! Ongeveer 10 minuten later kon al dankbaar gebruik maken van haar aanbod want buitengekomen bleek 1 van onze busjes een wielklem te hebben!! Tenslotte we waren op Nederlands grondgebied dus waarom waren we ook verbaasd!! Een medewerker van de ambassade is naar beneden gekomen en heeft ons geholpen. Hoe durfde ze ons als gasten van de ambassade een wielklem te geven, en of ze het maar snel wilden fixen. Nu regende het op dat moment tropisch, dus de heren hadden niet veel zin. Daar had de medewerker van de ambassade geen boodschap aan en hij sommeerde lettelijk de mensen het te regelen. Ongeveer een half uurtje later waren we weer op pad met excuses van de heren van het parkeerbeheer op zak! Ik gaf nog aan, wel raar we zijn met 4 busjes en maar 1 krijgt er een klem! Dat klopte volgens de heer van de ambassade ze hebben er namelijk maar 1. He, this is Africa!
S avonds hadden we prachtig feest, de zgn culturele explosion. Bij een hotel waren we door de stichting uitgenodigd om te dansen, culturele zang en dans te bewonderen en lekker te eten. Het werd pas echt een culturele explosion toen onze buddy’s van de studenten die ook uitgenodigd waren, niet mee mochten eten. Daar waren onze studenten het niet mee eens. Uiteindelijk hebben we dat opgelost door onze borden te delen of stiekum 2 x langs het buffet te lopen en het eten aan de buddys te geven. Hier wordt dan weer duidelijk dat het verschil tussen arm en rijk, zwart en wit groot is.
Toen was het weekend! Dan zijn we in principe vrij. Harm en Gerben wilde zaterdag rustig aan doen maar ja, ik heb nog een heel land te verkennen. We mogen dan zelf bepalen waar we naar toe gaan en ik ben samen met een busje met studenten vroeg op pad gegaan naar Jinja. De 2e stad van Oeganda en officieel de plek waar de Nijl ontspringt. Ik was vrij dus gewoon net als de studenten in het busje zonder dat ik degene ben die overal voor moet zorgen! Ja mooi niet. Van de ehbo tas tot beslissen hoe laat en waar we afspreken, alle ogen gericht op kwatta. En ik kan je vertellen op pad met 10 studenten die allemaal wat anders willen was zelfs heel veel voor mij. Middags na de zoveelste discussie over waar we gingen eten en hoe laat terug heb ik iedereen veel plezier gewenst en ben zelf op pad gegaan. In de stad was een markt dus dat leek me een goed idee. Ook hier weer kijk je je ogen uit. Ik geloof oprecht dat er in heel Oeganda niets is dat niet voor een 2e of 3e keer wordt gebruikt. Dus ze verkopen de duvel en zn ouwe moer zullen we maar zeggen. Van slippers van autobanden tot boodschappentassen van de verkiezing van Obama tot vlees zonder koeling. Prachtig om te zien. Ik liep makkelijk verder en werd door iedereen aangesproken want ik was de enige Mzungu (blanke of buitenlander) op de markt. Het werd wel steeds krapper en steeds donkerder dus op een bepaald moment dacht ik, beter dat ik nu terug ga. Ik durfde geen foto’s meer te maken en was een beetje bang dat ik de weg terug niet meer zou kunnen vinden. Dus dezelfde weg terug en toen een lekker terrasje gezocht en gewoon even “alleen” een colaatje gedronken en een lekker boek gelezen. Heerlijk. Daarna weer verzameld en terug naar huis. Het behoeft geen uitleg dat eer dat we weg waren en iedereen hadden gevonden er gerust anderhalf uur voorbij was en mijn geduld onder het nulpunt was gedaald. Gelukkig bieden Nick en Simon en de Dixie chics op de Ipod een goede afleiding!
Wel even ter notitie! De omgeving was prachtig. We hebben een mooi boottochtje gemaakt met elkaar, 2 van de studenten zijn gaan bungy jumpen en terwijl ik me zorgen maakte over wat ik tegen hun ouders zou zeggen als bleek dat het elastiek in Oeganda niet van dezelfde kwaliteit bleek te zijn als bijv. Salou kwamen ze gelukkig weer heelhuids terug. Maar alleen het kijken ernaar had mij al genoeg stress voor de hele dag bezorgd. Je gaat je in zo’n korte tijd toch hechten aan die mooie mensen.
Harm en Gerben waren samen thuis gebleven en hadden een heerlijk maaltijd gekookt dus toen ik terugkwam kon ik onder het eten mijn avonturen ook met hun delen. Blijkbaar hadden we zo’n plezier dat de studenten min of meer vroegen of het wat zachter kon. Doceren is het goede voorbeeld geven!!!!!! Er werd nog even iemand niet lekker dus rond middennacht nog even wat eerste hulp en wat moederlijke zorg en toen kon ik ook lekker mijn mandje in. Zo zie je maar weer dat vrij van werk tijdens deze periode een relatief begrip is. Maar ik bedenk me nog steeds ongeveer 5 x per dag wat een ontzettende bofkont ik ben dat ik hier mag en kan zijn. Dus ik zeur niet!
Vanochtend ben ik met een paar studenten naar de kerk geweest. Ja dat zijn jullie natuurlijk van mij niet gewend. Maar naar de kerk in Oeganda is een ware happening! Helaas kwam de chauffeur op zijn eigen Afrikaanse tijd dus we hadden het begin van de dienst gemist. Gaf niets hoor, we werden hartelijk ontvangen en door die ongeveer 400 a 500 mensen heen geloodst. Ze waren net prachtig gospel aan het zingen dus het kippenvel stond al direct op mijn armen. Het is genieten als je daar om je heen kijkt. Veel jonge jonge mensen (oude mensen zie je bijna niet in Oeganda, de gemiddelde leeftijd is ongeveer 46 jaar), kindjes die spelen, moeders die baby’s gewoon de borst geven en heel veel hallelujah en praise the lord. Veel dansen en veel armen in de lucht. Als een soort van karaoke staat de tekst van de dienst en van de liederen via een beamer ergens op de muur. Dus we konden ook nog gewoon meezingen. We werden nog even hartelijk welkom geheten en iedereen vond het volkomen normaal dat er tussen al die zwarte mensen gewoon even 6 witte mzungu’s zaten. 2 uur later tijdens het zingen van de liederen verlieten we de kerk. De volgende dienst was inmiddels al weer een half uur verlaat maar ja, This is Afrika! Terug stonden we weer heerlijk in traffic jam, lekker heet in het busje maar ja …………. Inderdaad ook dit is Afrika!
Vanmiddag lekker een beetje geluierd en af en toe wat studenten gesproken. We gaan namelijk vanaf morgen om de beurt het land in voor onze workshops, het echte werk gaat beginnen. Harm is de eerste en hij gaat naar het zuiden naar de grens met Rwanda. Ik ga dinsdag ongeveer 70 km verderop richting het noordoosten en Gerben blijft deze week in Kampala. Zo gaan we deze week 6 workshops geven. Volgende week ga ik 3 dagen op pad met een groep studenten voor mijn laatste workshop al weer. Iedere keer blijf ik me verbazen over wat ik zie. Het gaat van kleurige beelden tot behoorlijke desolate omgeving. Zo rij ik door de modder en ellende en zo zitten we in de theeplantages en mooie nationale parken. Een land van uitersten. De mensen zijn erg vriendelijk, behulpzaam en ontzettend beleefd. Zo vraagt iedereen “how are you today” en in tegenstelling tot bijvoorbeeld Amerika waar het meer een beleefdheidspraatje is dan oprecht interesse is dat hier anders. Ze vinden het prachtig om van je horen hoe het met je gaat en het liefst ook nog met je hele familie!
Nog een paar feitjes! Het eten is hier heerlijk, de temperatuur heerlijk (wel wat regen), de muggen steken vooral mij en niet de mannen!, we hebben erg veel plezier met elkaar en de groep studenten zijn stuk voor stuk kanjers. Ieder met zijn eigen dingen (net zoals wij) maar vastbesloten om hier voor Change IT en voor elkaar het verschil te maken. Ik hoor dat thuis alles goed gaat en dat is heerlijk om te horen. Ik ben een gelukkig mens en ik vind dat ik dat vaak tegen mezelf moet zeggen want hoe wij leven in Nederland is echt pure weelde. Daar gaan we soms te snel en te oppervlakkig aan voorbij. Hier om me heen kijken is inzien dat het niet iedereen gegeven is om genoeg te hebben om voor jezelf en voor kinderen te kunnen zorgen. En dan beseffen dat deze mensen niet klagen maar handelen maakt je weer eens nederig.
Tot de volgende keer!
Allereerst dank jullie wel voor de berichtjes op mijn eerste verhaal. Goed om te lezen dat jullie het leuk vinden om weer met mij mee op deze bijzondere reis te gaan. Het is nu zondagavond en de eerste officiele week zit erop. Het is ontzettend snel gegaan maar we hadden dan ook een vol programma. Het gaat hier nog steeds allemaal prima en het is raar te merken dat een plek, ook al is het toch zo anders dan mijn wereld thuis toch ook een thuis wordt.
Vorige week vrijdag waren even terug op Nederlands grondgebied.De Nederlandse ambassade in Kampala. Ik was best een beetje zenuwachtig want we hadden natuurlijk wel een doel daar. Namelijk Change IT onder de aandacht brengen en daardoor hopelijk fondsen voor Change IT te verkrijgen. Oftewel gewoon klinkende munten voor het goede doel waarvoor we in Oeganda zijn. S ’ochtends verzamelde iedereen zich in zijn en haar beste pak. Prachtig om te zien. Er waren zelfs stropdassen! Harm moest van zijn moeder een colbertje aan en gehoorzaam als hij is heeft hij zich daaraan gehouden. We kregen een hartelijk ontvangst in een deftig deel van Kampala bij de ambassade. We moesten natuurlijk door een detectiepoortje lopen, die ging ook gretig af maar dat maakte helemaal niet uit. Gewoon doorlopen!!!!
We kregen een presentatie, daarna hadden de studenten het woord. Ze hadden iets moeten voorbereiden en als echte professionals hebben zij aangegeven wat Change IT doet en hoe zij menen dat dit een bijdrage is aan de ontwikkeling van de mensen in Oeganda. De mensen op de ambassade waren zeer geïnteresseerd en toen zijn vroegen waar we allemaal naar toe zouden gaan met onze workshops, voelde ik mij spontaan en tot grote hilariteit van mijn collega’s geroepen om even op de kaart aan te wijzen waar dat allemaal in Oeganda was! Bij alles wat ik nu doe of zeg vragen ze mij natuurlijk dat even op de kaart aan te wijzen. Tja ook de mensen op de ambassade hebben blijkbaar een lesje topografie nodig! Klapper van dit bezoek was dat aan het einde van de bijeenkomst verteld werd dat de ambassade een eerder door Change IT voorstel mede naar aanleiding van ons bezoek zou worden gesteund. Een supersucces dus. In een gesprekje wat ik daarna met het hoofd ontwikkelingssamenwerking had gaf zij mij aan dat bij problemen hoe of wat dan ook ik haar altijd kon bellen. Tuurlijk gaf ik aan dat ik dat niet verwachte maar toch bedankt! Ongeveer 10 minuten later kon al dankbaar gebruik maken van haar aanbod want buitengekomen bleek 1 van onze busjes een wielklem te hebben!! Tenslotte we waren op Nederlands grondgebied dus waarom waren we ook verbaasd!! Een medewerker van de ambassade is naar beneden gekomen en heeft ons geholpen. Hoe durfde ze ons als gasten van de ambassade een wielklem te geven, en of ze het maar snel wilden fixen. Nu regende het op dat moment tropisch, dus de heren hadden niet veel zin. Daar had de medewerker van de ambassade geen boodschap aan en hij sommeerde lettelijk de mensen het te regelen. Ongeveer een half uurtje later waren we weer op pad met excuses van de heren van het parkeerbeheer op zak! Ik gaf nog aan, wel raar we zijn met 4 busjes en maar 1 krijgt er een klem! Dat klopte volgens de heer van de ambassade ze hebben er namelijk maar 1. He, this is Africa!
S avonds hadden we prachtig feest, de zgn culturele explosion. Bij een hotel waren we door de stichting uitgenodigd om te dansen, culturele zang en dans te bewonderen en lekker te eten. Het werd pas echt een culturele explosion toen onze buddy’s van de studenten die ook uitgenodigd waren, niet mee mochten eten. Daar waren onze studenten het niet mee eens. Uiteindelijk hebben we dat opgelost door onze borden te delen of stiekum 2 x langs het buffet te lopen en het eten aan de buddys te geven. Hier wordt dan weer duidelijk dat het verschil tussen arm en rijk, zwart en wit groot is.
Toen was het weekend! Dan zijn we in principe vrij. Harm en Gerben wilde zaterdag rustig aan doen maar ja, ik heb nog een heel land te verkennen. We mogen dan zelf bepalen waar we naar toe gaan en ik ben samen met een busje met studenten vroeg op pad gegaan naar Jinja. De 2e stad van Oeganda en officieel de plek waar de Nijl ontspringt. Ik was vrij dus gewoon net als de studenten in het busje zonder dat ik degene ben die overal voor moet zorgen! Ja mooi niet. Van de ehbo tas tot beslissen hoe laat en waar we afspreken, alle ogen gericht op kwatta. En ik kan je vertellen op pad met 10 studenten die allemaal wat anders willen was zelfs heel veel voor mij. Middags na de zoveelste discussie over waar we gingen eten en hoe laat terug heb ik iedereen veel plezier gewenst en ben zelf op pad gegaan. In de stad was een markt dus dat leek me een goed idee. Ook hier weer kijk je je ogen uit. Ik geloof oprecht dat er in heel Oeganda niets is dat niet voor een 2e of 3e keer wordt gebruikt. Dus ze verkopen de duvel en zn ouwe moer zullen we maar zeggen. Van slippers van autobanden tot boodschappentassen van de verkiezing van Obama tot vlees zonder koeling. Prachtig om te zien. Ik liep makkelijk verder en werd door iedereen aangesproken want ik was de enige Mzungu (blanke of buitenlander) op de markt. Het werd wel steeds krapper en steeds donkerder dus op een bepaald moment dacht ik, beter dat ik nu terug ga. Ik durfde geen foto’s meer te maken en was een beetje bang dat ik de weg terug niet meer zou kunnen vinden. Dus dezelfde weg terug en toen een lekker terrasje gezocht en gewoon even “alleen” een colaatje gedronken en een lekker boek gelezen. Heerlijk. Daarna weer verzameld en terug naar huis. Het behoeft geen uitleg dat eer dat we weg waren en iedereen hadden gevonden er gerust anderhalf uur voorbij was en mijn geduld onder het nulpunt was gedaald. Gelukkig bieden Nick en Simon en de Dixie chics op de Ipod een goede afleiding!
Wel even ter notitie! De omgeving was prachtig. We hebben een mooi boottochtje gemaakt met elkaar, 2 van de studenten zijn gaan bungy jumpen en terwijl ik me zorgen maakte over wat ik tegen hun ouders zou zeggen als bleek dat het elastiek in Oeganda niet van dezelfde kwaliteit bleek te zijn als bijv. Salou kwamen ze gelukkig weer heelhuids terug. Maar alleen het kijken ernaar had mij al genoeg stress voor de hele dag bezorgd. Je gaat je in zo’n korte tijd toch hechten aan die mooie mensen.
Harm en Gerben waren samen thuis gebleven en hadden een heerlijk maaltijd gekookt dus toen ik terugkwam kon ik onder het eten mijn avonturen ook met hun delen. Blijkbaar hadden we zo’n plezier dat de studenten min of meer vroegen of het wat zachter kon. Doceren is het goede voorbeeld geven!!!!!! Er werd nog even iemand niet lekker dus rond middennacht nog even wat eerste hulp en wat moederlijke zorg en toen kon ik ook lekker mijn mandje in. Zo zie je maar weer dat vrij van werk tijdens deze periode een relatief begrip is. Maar ik bedenk me nog steeds ongeveer 5 x per dag wat een ontzettende bofkont ik ben dat ik hier mag en kan zijn. Dus ik zeur niet!
Vanochtend ben ik met een paar studenten naar de kerk geweest. Ja dat zijn jullie natuurlijk van mij niet gewend. Maar naar de kerk in Oeganda is een ware happening! Helaas kwam de chauffeur op zijn eigen Afrikaanse tijd dus we hadden het begin van de dienst gemist. Gaf niets hoor, we werden hartelijk ontvangen en door die ongeveer 400 a 500 mensen heen geloodst. Ze waren net prachtig gospel aan het zingen dus het kippenvel stond al direct op mijn armen. Het is genieten als je daar om je heen kijkt. Veel jonge jonge mensen (oude mensen zie je bijna niet in Oeganda, de gemiddelde leeftijd is ongeveer 46 jaar), kindjes die spelen, moeders die baby’s gewoon de borst geven en heel veel hallelujah en praise the lord. Veel dansen en veel armen in de lucht. Als een soort van karaoke staat de tekst van de dienst en van de liederen via een beamer ergens op de muur. Dus we konden ook nog gewoon meezingen. We werden nog even hartelijk welkom geheten en iedereen vond het volkomen normaal dat er tussen al die zwarte mensen gewoon even 6 witte mzungu’s zaten. 2 uur later tijdens het zingen van de liederen verlieten we de kerk. De volgende dienst was inmiddels al weer een half uur verlaat maar ja, This is Afrika! Terug stonden we weer heerlijk in traffic jam, lekker heet in het busje maar ja …………. Inderdaad ook dit is Afrika!
Vanmiddag lekker een beetje geluierd en af en toe wat studenten gesproken. We gaan namelijk vanaf morgen om de beurt het land in voor onze workshops, het echte werk gaat beginnen. Harm is de eerste en hij gaat naar het zuiden naar de grens met Rwanda. Ik ga dinsdag ongeveer 70 km verderop richting het noordoosten en Gerben blijft deze week in Kampala. Zo gaan we deze week 6 workshops geven. Volgende week ga ik 3 dagen op pad met een groep studenten voor mijn laatste workshop al weer. Iedere keer blijf ik me verbazen over wat ik zie. Het gaat van kleurige beelden tot behoorlijke desolate omgeving. Zo rij ik door de modder en ellende en zo zitten we in de theeplantages en mooie nationale parken. Een land van uitersten. De mensen zijn erg vriendelijk, behulpzaam en ontzettend beleefd. Zo vraagt iedereen “how are you today” en in tegenstelling tot bijvoorbeeld Amerika waar het meer een beleefdheidspraatje is dan oprecht interesse is dat hier anders. Ze vinden het prachtig om van je horen hoe het met je gaat en het liefst ook nog met je hele familie!
Nog een paar feitjes! Het eten is hier heerlijk, de temperatuur heerlijk (wel wat regen), de muggen steken vooral mij en niet de mannen!, we hebben erg veel plezier met elkaar en de groep studenten zijn stuk voor stuk kanjers. Ieder met zijn eigen dingen (net zoals wij) maar vastbesloten om hier voor Change IT en voor elkaar het verschil te maken. Ik hoor dat thuis alles goed gaat en dat is heerlijk om te horen. Ik ben een gelukkig mens en ik vind dat ik dat vaak tegen mezelf moet zeggen want hoe wij leven in Nederland is echt pure weelde. Daar gaan we soms te snel en te oppervlakkig aan voorbij. Hier om me heen kijken is inzien dat het niet iedereen gegeven is om genoeg te hebben om voor jezelf en voor kinderen te kunnen zorgen. En dan beseffen dat deze mensen niet klagen maar handelen maakt je weer eens nederig.
Tot de volgende keer!
-
12 Oktober 2010 - 10:17
Gillian:
hey moeders,
leuk om te lezen dat het goed gaat en dat U het ook leuk heeft.
xx Gillian -
12 Oktober 2010 - 10:57
Sjoerd :
Hoi Jenny,
Top dat het je goed gaat en ja, ook ik zou zo'n zelfde reactie op de wielklem hebben. maar ja hé dit is Nederland.
Leuk om je zo te volgen!! succes!! -
12 Oktober 2010 - 16:55
Anja:
Wat maak je veel mee, Jenny!! Geweldig! Geniet ervan (maar dat doe je al, zo te lezen) -
12 Oktober 2010 - 18:06
Patries:
Hoi Jen,
Wat kan je geweldig schrijven en wat een avonturen. Dit is wel behoorlijk iets anders dan werken bij ZNM, haha. Wij hebben vandmiddag weer middenkadermiddag gehad, lang niet zo spannend als jouw avonturen, hahaaha.
Leuk dat je bij de Nederlandse ambassade geweest bent. Volgende week het echte werk zoals je zegt, ik ben benieuwd hoe dit verloopt voor je en natuurlijk voor de studenten
Groetjes Patries -
12 Oktober 2010 - 19:35
Ad Bergers:
weer een fantastisch verhaal. volgende keer ga ik mee als gastdocent, kan ik me ook nuttig maken. nog een fijne tijd en tot het volgende verslag.
gr. ad -
12 Oktober 2010 - 19:49
Megan:
Lieve mama,
Wat kun je toch mooi vertellen, ik ben heel erg benieuwd naar die duvel en zn oude moer. Hoe duur was dat dan?? Haha, het klinkt super en ziet er geweldig uit. Hier niks spannends, bijna herfstvakantie, ben afgelopen week al met de kinderen op paddenstoelen-zoektocht geweest! Ik denk dat dat ook een soort Afrika is, met 20 kinderen naar het bos!
Geniet, geniet, geniet vooral van je aller-eerste wielklem! Welkom in Amster-Oeganda!
Liefs Megan en Sijmen xx -
12 Oktober 2010 - 20:08
Els Jansen:
Ja, 'n berichtje van Ad en mij afzonderlijk. Dat krijg je als werkende vrouw en gepensioneerde man. Wat schrijf je ontzettend levendig. We reizen op deze wijze met je mee. Ik geloof zonder meer dat je mede met deze beleving de "diepere" betkenis van alles gaat ervaren. Wens je nog geweldige ervaringen toe op alle fronten. Geniet en verwonder.
Liefs Els Jansen -
13 Oktober 2010 - 10:12
Sandra:
Hoi Jen,
Wat een belevenissen weer en wat leuk om daar van afstand een klein beetje onderdeel van te zijn. Moeten we hier in Nederland een actie op touw zetten om wielklemmen te verzamelen voor Oeganda?
groetjes, San -
14 Oktober 2010 - 09:57
Jeanette:
Kunnen we vast twee plaatsen op de eerste rij reserveren bij het foto's kijken?
Heerlijk! -
14 Oktober 2010 - 12:19
Christine:
hai die lieve Jen
Wat een geweldig reisverslag en voor jullie allemaal een geweldige ervaring. Nog heel veel succes met je studenten.geniet van dat mooie verre land. heel veel liefs -
15 Oktober 2010 - 19:35
Frits&Trudi:
Hoi Jenny,
Een bijzondere ervaring Jenny Afrika in vergelijking tot Zuid Oost Azie.Interessante verslagen, we zien de volgende alweer met belangstelling tegemoet.Groetjes Frits en Trudi. -
17 Oktober 2010 - 21:30
Nicole:
Hee sis, wat een fantastisch verhaal zeg!Erg leuk om te lezen en fijn dat alles goed gaat daar. Ik hoop dat je workshops een succes zijn geweest! Tot snel maar weer,veel plezier nog! veel liefs van je zus xx enne.. pas goed op jezelf
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
