Laatse bericht uit KAmpala

De laatste week in Oeganda is aangebroken. Deze week geen workshops maar we beginnen met een bezoek aan Kasanda, het dorp waar Robert is opgegroeid en waar zijn ouders nog steeds wonen.

Om 11.00 uur vertrek! Tja dat wordt dan natuurlijk makkelijk 13.00 uur. Wij kijken inmiddels al niet meer op van een uurtje of 2 wachten. De studenten waar ik mee op reis ben, pakken er gewoon een spelletje “mens erger je niet” bij en hebben er dus helemaal geen last meer van. Gezellig zo’n hollands spelletje in zo’n inheemse omgeving.

Dan komt Robert ons ophalen, tja het bord wat bij de waterleiding hoort was nog niet droog van de verf! Geeft niets, ik stap bij Robert samen met 3 studenten in zijn luxe bus en dan eerst nog even tanken. O jee, de auto start niet! Ach een uurtje later vertrekken maakt dan ook niet meer uit. Yosri onze Egyptische student krijgt gelukkig de auto aan de praat. Dan blijkt de band zacht, o jee het bandenoppompapparaat doet het niet meer. Wordt even gemaakt, ach een half uurtje later vertrekken maakt ook niet meer uit. O jee de auto start weer niet, Yosri?? Ja hoor eindelijk zijn we op weg. O jee, een tropische regenbui! De straten van Kampala staan blank en het rode water komt uit de putten omhoog! Gewoon heel rustig rijden want tja wat maakt dat half uurtje later aankomen ook uit. Vanaf hier gaan we toch echt op pad. Onderweg hebben we nog een reunie met de rest van de groep die vanuit de andere kant van het land erbij komt. We moeten natuurlijk ook hier nog even wachten en tijdens het wachten zijn wij de attraktie van het dorp! De hele school loopt leeg en alle kinderen van het dorp ( een stuk op 25 ) staan op gepaste afstand op een rijtje naar die mzungu’s te staren. Een van de studenten kan het niet meer aanzien en al snel staan er in het dorp 25 kinderen en 3 mzungu’s hoofd, schouders knie en teen te zingen. Ik denk dat het dorp nog dagen in deuk heeft gelegen om deze aktie!

Door de regen zijn de wegen erg slecht en al glibberend en glijend rijden we het dorp binnen. Thuiskomen voor Robert en hij moet dan ook vaak stoppen om even mensen dag te zeggen. Roberts ouders hadden met de lunch op ons gerekend maar gelukkig hebben ze de matoke warm gehouden! Inmiddels kunnen we die bananenprak niet meer zien en eten maar natuurlijk gaan we de gastvrouw niet beledigen. Allemaal aan de banaan dus.

Het huis ligt helemaal in de jungle, ze hebben voor de gelegenheid 2 extra hutten gebouwd en er moet nog een tent worden opgezet. Hier wordt prachtig; duidelijk dat niet iedereen gewend is om te kamperen en na veel vijf en zessen heeft iedereen een slaapplaats. Dan is het tijd voor het grote evenement. Het is een grote eer voor ons dat Robert zijn ouders achter het huis een geit hebben staan die mag worden geslacht ter ere van ons. Onze Egyptische student heeft zich er al op verheugd en aangezien hij in een aantal lastige situaties goed voor ons heeft gezorgd heeft hij bij Robert veel aanzien. Aan hem de eer! Iedereen nog even ah en oh en voordat we er erg inhebben is er geitenkebab. Snel worden er BBQ-s gebouwd, worden de stukken geit aan boomtakken geregen en zitten we met zijn allen om het vuur. En eerlijk is eerlijk, de geitenkebab is heerlijk. Ik moet me echt inhouden want anders ben ik bang ziek te worden van de hoeveelheid vlees. Dat zijn we de laatste weken natuurlijk niet meer gewend maar we smullen er allemaal van. Zo erg dat er zelfs een 2e geit aan moet geloven.
Een overtuigd vegetarier in onze groep wil ook de test doorstaan, met Harm als coach gaat deze geit ook naar de geitenhemel en nog meer vlees op de BBQ. Als goed vegetarier heeft hij nog wel het geitje eerst even geaaid!! Hilariteit natuurlijk alom want die geit wist echt wel wat hij precies kwam doen en was van aaien niet gediend. Uiteindelijk gaan we dansen, ik dans natuurlijk nog even met de moeder van Robert en dan is iedereen moe genoeg om in hutjes en tenten en tussen matrassen in te gaan slapen. Harm en ik krijgen natuurlijk de masterbedroom. De ouders van Robert slapen op de bank of op de grond! Beetje ongemakkelijk voelt dat wel maar zo gaat dat hier. Onder een klamboetje aan een bamboestokje op een klein matrasje op de grond onder een grote spaarlamp want voor de gelegenheid is er een aggregaat gehuurd (ze hebben natuurlijk geen electriciteit) en dan laten ze het licht ook de hele nacht branden val ik dan toch als een blok in slaap. De volgende ochtend regent het nog steeds pijpestelen. We gaan het vee van de vader van Robert bezoeken en naar de ananasplantage. Een aantal studenten kunnen het landleven niet echt waarderen maar ik geniet met volle teugen. Als we weg willen rijden geven alle 4 de busjes om de beurt problemen. 3 starten er niet en 1 zit vast maar gek genoeg bemerk ik bij mezelf dat ik nergens meer van in de stress raak. Ik heb het volste vertrouwen dat ze het wel weer gaan doen en na verloop van tijd zijn we dus ook allemaal op weg. De weggetjes zijn veranderd in modderpadden, mijn schoenen en broek volledig nat en oranje van de klei maar we stekkeren heerlijk door. Hier en daar wat sussen, wat begripvol aandacht geven en af en toe even heerlijk met Harm (stiekum) lachen over wat we allemaal zien gebeuren bij de studenten en hoe ze hiermee om gaan. Zo houden we vol tot na de lunch die hier ongeveer om 3 uur plaatsvindt. Heerlijk eten wordt er voor ons gemaakt en het is ongelofelijk als je ziet waar ze dat bereiden. Een heel donker hok waar op kolen kleine vuurtjes branden en hier wordt een feestmaal gemaakt voor minstens 30 man. Prachtig! De kippen, konijnen, kindertjes en vrouwen scharrelen rond en ook zij genieten weer van ons.

Dan komt het officiele moment, de waterleiding. Een prachtig bord (roze!!) wordt in cement met veel cermonie geplaatst en de ouders van Robert zijn erg blij. Robert nog meer. Hij geeft diverse malen die dag aan de meest trotste man van Uganda te zijn vandaag. Het namelijk erg vanzelfprekend dat jij hier als kind voor je ouders zorgt en dat heeft hij prima gedaan.
Na een lange hobbelige rit zijn we dan weer thuis en dan rest ons alleen nog goed te schrobben. Mijn voeten zijn oranje en blijven denk ik voorlopig oranje.

Nou ja, de volgende ochtend toch maar even naar de salon onder aan de weg. Prachtige manier om heel rustig tijdens een manicure en pedicure het wel en wee in een kapsalon te bekijken. Dat is toch een bijzondere kunst afrohaar! Ik vermaak me kostelijk en lekker even een uurtje voor mezelf. Overigens hebben de mensen in de salon natuurlijk ook geweldig gelachen om die grote mzungu die niet stil kon blijven zitten omdat er iemand aan mijn voeten zat!!

Overigens leuk detail. Enige tijd geleden was een van onze studenten naar de salon voor een lekkere massage. Aan het eind vroeg de dame in kwestie of er wellicht belangstelling was voor een “happy ending”. Onze stoere student schrok zich rot en is zo snel mogelijk weggevlucht. De volgende ochtend kwam hij bij Harm en mij aan de deur hij had zijn ketting en horloge na zijn vlucht laten liggen en was erg bang dat hij het niet meer terug zou krijgen. Omdat hij op workshop moest voordat de salon open ging zouden Harm en ik het wel even regelen. Natuurlijk zagen wij de bui al hangen en wij schatten de kans dat de spullen nog terug zouden komen uiterst klein in! Onderweg naar beneden hebben we de tactiek besproken. We zouden ons even voordoen als zijn vader en moeder en toch heel dwingend de spullen terug vragen. Tot onze verbazing hadden ze de sieraden goed bewaard, want zo vertelde de mevrouw geen zorgen, als hier iets blijft liggen bewaren we het!! En zo was de missie geslaagd maar we voelden ons toch een beetje vervelend onder het feit dat we zo wantrouwend waren geweest. Ik nam me voor een keer naar de salon te gaan om het goed te maken. Vanaf dat moment waren we dus ook mama en papa voor de hele groep! We hebben het zo maar gelaten, erom gelachen en het zelf af en toe uitgebuit!

Zondagochtend eindelijk, we gingen op safari. Harm had besloten om niet mee te gaan. Het zou een vermoeiende rit worden en hij was net terug van 5 dagen op pad met 15 studenten. Dus ik alleen mee! 7 uur rijden in een lekker busje heerlijk! Onderweg even lunchen. Dat liep iets uit want voor dat iedereen besteld, gegeven en afgerekend had waren we gewoon weer 2 uur verder. Ja geduld moet je wel hebben op zo’n tripje! Toen wat oponthoud bij de ingang van het reservaat. Studentenkaart van Inholland gaf geen korting. Ineens was ik natuurlijk weer degene die het even moest regelen. Ik denk doe even de Pieter Storms methode, ik heb geen probleem zij hebben een probleem. Uurtje later is het probleem opgelost en en nog een goede 1,5 uur later eindelijk Murchison Falls. Het werd al een beetje donker dus snel op pad naar de watervallen. Prachtig in een woord. Maar wel een beetje haast. De Ranger die op ons wachtte, maande ons tot spoed want we moesten nog een stukje lopen en de boot had haast. We zouden namelijk een boottochtje over de Nijl doen en dan vervolgens ergens anders uitstappen waar we de tentjes zouden gaan opzetten. Echter 21 studenten die graag foto’s willen maken, niet allemaal goede schoenen aan hadden en dat we midden in een tropische regenbui terechtkwamen met ongelofelijk onweer hielp ook niet echt. Nou ja, wij glijden en glibberden naar beneden maar de toch was onvergetelijk. Beneden aangekomen! Boot weg!!!!!!!
De Ranger had geen telefoon, dus via via toch een telefoon geregeld en helaas voor ons er zou geen boot meer komen. Het werd al behoorlijk donker en ik hoorde de Ranger aangeven dat het nu toch wel “ dangerous” werd want hij had geen geweer bij zich en er zaten nijlpaarden en krokodillen. Uuuhhhhhhh. Ik wist het ook even niet, maar er brak een beetje paniek uit. Optie terug lopen en wel snel; maar hoe gevaarlijk was het! De Ranger wist het ook even niet. Dat is dan zo’n moment waarop je gaat handelen. Ik ben er niet erg trots op maar ik heb de Ranger in perfect Engels maar niet te verstaan gegeven wat ik van hem verwachtte en hem aan het werk gezet. De studenten schrokken zich rot, onze Jenny???? Zulke taal??? Maar ja, 20 studenten, de meeste op nog net geen teenslippers over gevaarlijke, glibberige, donkere, hele smalle paadjes hetzelfde stuk terug laten klimmen is echt een verantwoordelijkheid. Ik heb de Ranger naar voren gestuurd en ik heb 2 sterke kerels achter laten lopen en we zijn snel gaan lopen. Totaal doorweekt, alle telefoons, fotocamera’s en ipods waren nat, maar we stapten dapper door! Tussendoor de firma gebeld die het had georgansieerd en hun aangegeven dat de bussen terug moesten komen en daar stonden we dan. Pikkedonker, Ranger zonder geweer, geen vervoer en dan is het koud!! Uiteindelijk kwamer er 2 van de 3 bussen en zijn we daar met 21 man in gaan zitten. Van pure opluchting zijn we liedjes gaan zingen en al bibberend hebben ze zo nog 1 uur gereden. En toen moesten de tentjes nog worden opgezet. Voor sommige was dat echt de welbekende druppel! Dus weer even sussen, hier aansturen en daar wat meelachen. Afijn, nog net op tijd om wat te eten te krijgen en toen even teamoverleg. Contact opgenomen met de firma die het allemaal zou regelen en toen eindelijk naar bed! Ik was kapot. Zou ik even Mees bellen, nee toch maar even sms-en. In het heel kort doe ik mijn verhaal, wat krijg ik terug! Feijenoord met 10-0 verloren van PSV, historisch in Nederland. Fijn dat kon er ook nog wel bij! En ik wilde zo graag even begrip! Nou ja dan nog maar wat grote mieren die in mijn slaapplek rondliepen verwijderd, deur kon niet op slot maar het kon me niet meer schelen.
Slapen.

De volgende ochtend om 5.30 uur verzamelen voor onze safaritocht.
Iedereen een beetje brak, maar de safari was echt geweldig. Nijlpaarden, giraffen, bizons, apen; kortom genieten. Daarna tentjes afbreken, nog even overleg met de organisatie en besloten werd dat iedereen 35$ terugkreeg. Achteraf vonden de meesten de tocht langs de watervallen onvergetelijk en eerlijk gezegd dat was het ook. Maar dat konden we op dat moment even niet inschatten.
S avond om 9 uur waren we weer thuis op Red Chillies en het was erg rustig die avond op onze compound!

De volgende dag zou ik souvenirs gaan shoppen met Mariah en Irenia van Change-IT. Natuurlijk netjes eerst gevraagd aan de grote baas maar de dames mochten mij vergezellen. Een leuk meidenuitje. Vanzelfsprekend hoef ik dan niet te onderhandelen en het is geweldig om te zien hoe de dames dat doen. Quasi ongeinteresseerd, beetje de andere kant op kijkend en dan maar wachten tot zij de prijs in orde vinden. Leuk. Nog wat cadeautjes voor hun gekocht en lekker koffie met gebak gedaan. Nu we elkaar wat beter kennen komen er ook hele leuke vragen van beide kanten. Zo wil ik alles weten over hun leven maar natuurlijk ook over het werken in Oeganda. Zo verdient iemand met een redelijke baan gemiddeld 120 euro per maand. Geen pensioen, geen ziektekosten. Nou pensioen alleen als je bij de overheid werkt, maar als je niet iemand op een hoge postitie kent, duurt het aanvragen van een pensioen gemiddeld 3 tot 5 jaar. Dus gewoon doorwerken is eigenlijk beter. Vrouwen die moeten bevallen werken door tot de bevalling en dan heb je 1 week verlof. Kom je niet terug, baan kwijt. Dagje ziekteverlof??? Echt niet, alleen als je opgenomen bent in een ziekenhuis en de baas dat kan controleren mag je ziek zijn anders baan kwijt! Vaste contracten, nooit van gehoord! Ik sta met mijn oren te klapperen. O ja, nog eentje. Studerende kinderen?? Dat kost je zeker 2 koeien!
Mariah wil ook alles van mij weten. Maar dan dingen als, welke shampoo gebruik jij om je haar zo stijl te krijgen??? Of gebruiken jullie zeep om te badderen? Kunnen jullie allemaal zwemmen? Of waarom willen jullie bruin worden en hoe lang blijf je dan bruin?? Erg leuk maar soms schaam ik me gewoon om te vertellen. Hoe leg je uit dat je gemiddeld 5 en in het onderwijs zelfs meer weken vakantie hebt, als zij alleen met Kerst en Pasen een paar daagjes vrij zijn?
Prachtig materiaal voor mijn lessen en wat een voorrecht dat je door het werken voor Change IT ook zoveel van een land en de bevolking te weten komt.

Woensdag is schooldag. S ochtends tentamen in de tuin. Colaatje erbij. Leuke vragen die allemaal gaan over inzichten en kennis van het land en onze ervaringen de afgelopen weken. De studenten zitten te zweten maar gelukkig is iedereen geslaagd. Smiddag presentaties van de studenten over hun opdrachten, die ze moesten maken in het kader van vergelijkingen tussen Oeganda en Nederland. Lange dag die we s avond afsluiten met een BBQ. De hele crew van Change IT is aanwezig. Muziek, filmpjes en vooral gezelligheid.
In ons huisje wordt afgesloten en tot ongeveer half 4 zitten ze heerlijk te bomen en te bieren over de belevenissen van afgelopen tijd. En er wordt wat afgelachen. Zelfs om zaken die op het moment zelf helemaal niet zo grappig waren. In 4 weken tijd is er een hechte groep ontstaan en ik weet zeker dat iedereen op zijn eige wijze en eigen niveau een geweldige, indrukwekkende, leerzame ervaring heeft opgedaan die van hun leven niet meer zullen vergeten. En dat zelfde geldt dus ook voor mij!

Vandaag sluiten we af met een heerlijk dagje aan het Victoria Meer. Een heel groot zoetwater meer. Heerlijke Afrikaanse muziek, kinderen aan het spelen, studenten aan het zonnen, kletsen, voetballen met onze chauffeurs en Harm en ik zitten het als een echte trotse papa en mama allemaal eens aan te kijken.
Het was goed, morgen lekker naar huis.

Ik vond het ontzettend leuk om jullie reacties op de verhalen te krijgen en het schrijven van deze verhalen was voor mij ook een heerlijke uitlaatklep. Oeganda is een bijzonder land wat diepe indruk op mij heeft achtergelaten. Het zal nog wel een tijdje duren voordat ik alles heb geplaatst. Zullen we het er bij de foto’s nog eens over hebben?

Ps zoals ik al eerder schreef, alles wordt in Afrika meerdere keren gebruikt en alleen als er echt niets meer van te maken valt, wordt het verbrand. Het stinkt, pardon ruikt hier dan ook de hele dag naar brand. Dat geldt ook voor kleding en schoeisel. Hier zie ik regelmatig mensen lopen met een ING shirt of een shirt met Nederlandse opdruk. Ik heb met mezelf afgesproken nooit meer kleding zo maar weg te doen maar alles met de inzameling mee te geven. Ik heb met eigen ogen gezien dat er een levendige handel is in 2ehands kleding. Mocht je nog kleding willen weggooien denk dan even aan mijn verhalen en stop het in de zak van Max o.i.d. Ik weet dat er veel mensen blij van worden.

Dank je wel.