Terug in Oeganda

Terug in Oeganda.

Soms heb je heel veel mazzel en dat heb ik nu. Ondanks de zwaar weer perikelen waar Inholland zich in bevindt is de minor ChangeIT weer van start gegaan. Ik mag weer mee.
Afgelopen maandag 2 januari, vers in het nieuwe jaar ben ik vertrokken. Spannend was het wel want Harm, mijn Oegandacollega belde de avond voor vetrek op dat hij door zijn rug was gegaan en niet samen met mij zou vertrekken. Dus ik met Mees, Gillian en Tristan vertrokken in alle vroegte vertrokken. 12 studenten stonden met ouders, vrienden enz klaar om te gaan. Voor iedereen inchecken en dan op pad. Gelukkig dat Mees erbij was die kon mooi even de groep in beweging krijgen toen mijn ticket weer niet bleek te kloppen en ik alleen toch in een andere rij moest. Ja hoor, we gaan weer naar Afrika, begint alweer goed! Wel leuk want al die studenten kreeg hij gelijk in beweging. O die man hoort bij Jenny dus het zal wel goed zijn. Gillian rende rond met paspoorten en boardingpassen dus het was een echte familiehappening.
Een goede vlucht gehad, leuke buren. Een oegandees uit Kopenhagen die de hele tijd door mijn film zat te praten. Vervolgens opmerkte dat mijn film 2x zo lang duurde als die van hem? Wel een leuk gesprek over HRM gehad. Ook al woont hij al 10 jaar in Kopenhagen toch blijft zijn personeelsbeleid op de Oegandeese schoen geleest en daar helpen mijn mooie adviezen niet bij. Aan de andere kant zat Yvette. Een Nederlandse vrouw die woont in Uganda en werkt bij een fabriek voor uitwasbaar maandverband. Ook interessant. Samen met Yvette mocht ik na onze stop in Rwanda nog het laatste stukje businessclass vliegen. Wauw, dan is vliegen ineens een stuk minder vermoeiend. En gewoon bubbels uit een echt glas krijg je dan!
Op het vliegveld aangekomen, een hele lange rij natuurlijk voor het visum. Tja de businessclass mag als eerste maar goed ik ben natuurlijk de begeleider en onze studenten kwamen gewoon als laatste uit het vliegtuig. Maar toen eindelijk Sonja en Gerben gevonden, mijn collega’s die vakantie hadden gevierd in Oeganda en de eerste week ons zouden versterken. Tuurlijk ook Mariah en de rest van de crew van Change IT en na de hartelijke ontvangst reden we dan om 1.00 uur eindelijk naar de Red Chillies. Een rit van een uurtje want snachts geen trafficjam natuurlijk. Mariah hoogzwanger maar die werkt gewoon nog voor twee. Alhoewel vanavond volle maan, dus wie weet?
Dinsdag uitslapen en dan op pad voor geld en boodschappen. Mijn eerste verbazing want ten opzichte van een goed jaar geleden zag de grote supermarkt er reuze gevuld uit. Verdorie net de AH! Even boodschappen gedaan en dan lekker terug naar de Chillies want vermoeid waren we wel.
Die ritjes door de stad zijn echt prachtig. Je weet niet waar je moet kijken en de mensen zijn nog steeds even vriendelijk en donker. Wij zijn hier echt de attractie hoor. Mzungu’s horen we weer uit alle hoeken en gaten, dat betekent zoiets als witte witte. Moet je voorstellen dat wij op de markt op zuid zwarte, zwarte roepen. Ben je toch je leven niet zeker!
Maar hier lachen we mee en kunnen we ook alleen zelf maar toegeven dat wij behoorlijk uit de toon vallen. Valt niets aan te ontkennen.
Goed, woensdag een mooie dag waarop onze studenten hun Oegandeese buddy’s zouden ontmoeten. Die hebben dan een ochtend in elkaar gedraaid waardoor iedereen elkaar leert kennen maar ook veel informatie over de Oegandeese cultuur uitgewisseld. De studenten hadden ook iets voorbereid dus savonds voor ons huisje besloten wij met z’n drieen ook dat wij iets moesten doen natuurlijk. In een uurtje tijd hadden we een geweldige quiz, gebaseerd op petje op, petje Wij bedachten een paar mooie stellingen waarin wij de verschillen tussen man, vrouw, hierarchie en werk tussen onze culturen mooi naar voren zouden komen. Wij hebben die avond in ieder geval al voor 10 quizzen lol gehad en nog steeds zeggen we elke dag wel een keer petje op als je …… en petje af als je ……… We hadden natuurlijk alleen geen petjes bij ons, maar leuke regenjacks van Inholland en dat werkte ook. Jacket on or Jacket off! Een mooie ochtend en natuurlijk weer onze eerste echte Oegandeese maaltijd met ja hoor matoke. Of ik even naar voren wilde komen om matoke te leren maken. Tuurlijk alle gene voorbij en een goed voorbeeld zijn. Dus daar zat mama op haar knieeen bananen te schillen en in bananenbladeren te pakken. Kan het schelen of eigenlijk kan het schillen.
Smiddags in een echte sloppenwijk gelopen omdat daar het kantoor van ChangeIT zit en tja, wat kan ik dan zeggen. Alsof ik een film van 120 jaar geleden terecht ben gekomen. Indrukwekkend.
S avond hadden we een prachtige voorstelling in een cultureel centrum. 2,5 uur lang gekeken naar ontzettende bewegende dames en heren. Je zou er duizelig van worden of eigen een beetje jaloers. Wat een inzet en wat een beheersing van de heupen en bilspieren. Lekker geit gegeten en niet ziek geworden dus een mooie avond.
Inmiddels krijgen we geen goede berichten van Harm, hij moet helaas zijn komst uitstellen omdat zijn rugwervel blijft verschuiven. Dat is wel een beetje een domper op de pret.
Donderdag bezoeken we met de studenten 2 ChangeIT centers. We komen bij het hoofdbureau van politie in Kampala. Dat is toch wel het geweldige van deze kans. Je komt heel makkelijk op plekken waar je anders nooit voor in de gelegenheid zou zijn. Mijn hemel zoiets heb ik nog nooit gezien. Wat een chaos. Alleen maar kamertjes met belangrijk mensen. Je kan er je kont niet keren maar wel een bureau met tegen alle muren alleen maar stapels papier! Je zult maar iets moeten opzoeken. Tja het digitaal archiveren is nog niet helemaal vanzelfsprekend. Maar het center wat door ChangeIT is opgericht opereert goed. Hier staan ongeveer 14 computers, die allemaal nog werken en waar veel gebruik van wordt gemaakt. Vooral tijdens de lunch en na het werk, dat dan weer wel maar ook om dingen op te zoeken voor het werk wordt ons toch op het hart gedrukt. Daar krijgen we dan ook nog even een demonstratie van. Dus trots op onze bijdrage aan ChangeIT vertrekken we naar ons volgende doel. Een ziekenhuisje voor kleine kinderen. Hier werken helaas nog maar 2 van de 16 computers. De regering van Oeganda heeft een ban gedaan op het invoeren van gebruikte computers. Slechte ervaringen hebben hieraan bijgedragen.
Veel bedrijven uit de hele wereld zeker ook uit Nederland vonden Afrika een prachtige en goedkope dumpplaats voor hun oude gebruikte en afgedankte rotzooi.
Hier hebben de mensen in Afrika dus ook weer last van want nu mogen alleen nieuwe computers worden ingevoerd en die zijn dus niet te betalen. De levensduur van een computer is Oeganda is ongeveer 15 jaar, bij ons 5 jaar! Dus onze oude computers zouden veel mensen in Afrika kennis en mogelijkheden kunnen bieden, maar helaas. De directeur van het ziekenhuis ontvangt mij hartelijk, verteld alle problemen en vraagt natuurlijk nog even en passant of ik niet iets voor zijn dochter kan regelen want die wil zo graag in Nederland studeren. Tja dat is dus lastig. Maar dat is wat er steeds gebeurt mensen vragen ons steeds om hulp, geld enz enz. Voel ik me wel altijd wel een beetje rot onder want tja ik heb ook geen zin om valse hoop te geven maar ik ook niet veel betekenen hierin.
Goede mooie projecten met wisselend succes maar goed om te zien. Ook voor onze studenten want die krijgen zo ook steeds meer beeld van wat we eigenlijk komen doen hier.
Omdat wij vroeg zijn willen de studenten nog even naar de moskee. Ik ga liever terug naar Sonja en Gerben. Geen probleem zegt de chauffeur, maar als ik ineens voor de moskee sta blijkt dat de chauffeur toch een ander idee had. Geeft niets, ik ben ik Afrika ga ik toch naar de moskee!. De dames worden helemaal met lapjes bedekt en dan mogen we binnen in de grote Khadaffi moskee. Mooi plekje, gevoelige naam. We krijgen een rondleiding, branden onze voeten aan het marmer op het grote voorplein maar gelukkig is het tapijt binnen lekker zacht. De moskee ligt hoog op een van de 7 heuvelen waar Kampala op is gebouwd dus het uitzicht is echt prachtig. We mogen ook in de minaret maar ja, hoogtevrees dus dat laat ik even lekker voor wat het is. Overigens werken die klamme lappen ook niet echt mee , dus we houden het voor gezien. Een uurtje later toch herenigd met Gerben en Sonja en dan mogen we lekker even winkelen. Sonja vliegt zaterdag terug en wil nog souveniers. Prima, maar dat afdingen neemt een beetje veel tijd in beslag. Gerben wil alles kopen in een koop (typisch een man natuurlijk lekker praktisch) maar is daarmee wel 1,5 uur bezig. Kijk daar ben ik dan weer niet zo van en dat afdingen is een sport. Ik moet zeggen dat we moeten opschieten, weg lopen en blijft Gerben stug zitten kijken naar de verkoopster. Ja ja, goed plan maar als die er ook bij gaat zitten en de andere kant op gaat zitten kijken ben ik er klaar mee hoor! Maar goed het duurt dus even heb ik even lekker de tijd om rond te kijken.
S avonds een avond om onze opdracht voor de volgende dag voor te bereiden. Het bezoek aan de ambassade. In onze achtertuin hebben we ineens een zware sessie van 2,5 uur. De studenten zien ertegenop, zijn onzeker want ja het is wel de ambassadeur en het moet in het Engels. Het kost behoorlijk wat energie en geduld en inlevingsvermogen. Toch altijd handig zo’n opleiding coaching en procesbegeleiding. Krijgt aan het eind mooie complimenten van mijn collega’s maar lig nog wel even te stuiteren in mijn bedje van al dat geduld. Tja ben ook maar een mens zullen we maar zeggen.
Thuis gaat alles prima krijg ik tussendoor nog mee. Gillian had het op het vliegveld nog echt even moeilijk en ik ben al helemaal niet van het afscheid nemen maar ze is weer er weer overheen en ik ben te druk om er last van te hebben. Gelukkig.
Vrijdagochtend dan naar de ambassade. Er zijn op dat moment maar weinig mensen aanwezig maar de ambassadeur himself, de heer J. Verheul heeft een uurtje tijd voor ons. We zijn ontzettend blij dat we het zelf zo goed hebben voorbereid en de studenten staat te spetteren met hun verhaal. We zijn ongelofelijk trots en ik ben stiekem ook een beetje opgelucht. Maar het wordt een leuke bijeenkomst met veel vragen en veel antwoorden. Ik hoorde op de terugweg nog een student zeggen, het was zo leuk die man was net iemands vader, zo gewoon!!! Altijd lachen die reacties. Later zien we nog iemand die we vorig jaar ook hebben gesproken, was ook heel leuk. Zij vertelde ons dat Oeganda door de Lonely Planet is uitgeroepen tot het nieuwste vakantieland. Dat is ook mooi nieuws. Het is er ook inderdaad heel prachtig en nu er geen verkiezingen in aantocht zijn ervaar ik het ook veel veiliger. Of zou dat komen omdat ik voor de 2e keer ben? Ik weet niet, geniet van wat ik zie.
S’middags heeft Charlotte, een studente uit onze groep een bezoek aan het hoofdkantoor van Warchild in Oeganda in Kampala geregeld. Zij heeft in Nederland stage gelopen bij Warchild en degene die toen daar zat werkt nu hier. Een geweldige ervaring om van zo dichtbij mee te krijgen waar Warchild voor staat maar ook hoe ze dat doen, hoe het is om daar te werken en we krijgen ook nog informatie over het gebied waar we heen gaan. We gaan namelijk naar het noorden van Oeganda naar Lira en dat is zwaar getroffen geweest door de oorlog met de LRA (Lord Resistance Army olv R Kony). Het gebied wat we kennen van de kindsoldaten, ontvoerd door de LRA en die de meest verschrikkelijke dingen moesten doen. Doel van Warchild is kinderen weer leren denken en leven als kinderen waar dat kan maar veel van die kinderen zijn nu volwassenen, zo’n beetje de leeftijd van onze studenten nu. Zij hebben tijdens de oorlog alleen in de oerwouden gezeten en geen enkele scholing gehad. Dus zwaar getraumatiseerd en geen enkele scholing. Warchild doet goed werk en het was zowel indrukwekkend als interessant. Zit je dan weer terug in zo’n busje te schudden, moet ik toch wel even slikken. Wat een contrast van leven ervaar ik hier en wat bijzonder dat ik deze dingen allemaal mag meemaken.
S’avonds horen we van Harm dat hij er niet overheen ziet om naar Oeganda te komen. Het wordt hem ook ontraden. Wij weten hoe moeilijk het voor hem is om deze beslissing te nemen en balen dan ook ontzettend voor hem. Betekent hier dat we dingen moeten gaan regelen en het ziet er even naar uit dat Mees een week eerder moet komen zodat ik hier niet alleen zit want daar zie ik niet zo overheen. 1 begeleider is natuurlijk heel kwetsbaar en dat vind ik een hele grote verantwoording voor mij in het verre onvoorspelbare Afrika. Gerben gaat dan ook nu proberen om langer te blijven.
Vandaag hoorde ik van Mees dat zijn ticket niet kan worden aangepast en dat hij dan een hele nieuwe moet kopen. Die kosten zijn wrs voor Inholland te hoog dus die oplossing gaat niet door. Jammer natuurlijk om meer redenen maar hij komt zo en zo de 25e hier naar toe dus dat is iets om naar uit te kijken.
Vandaag zijn we op teamuitje geweest. Oftewel lekker chillen aan nijl. Was helemaal prima. Van Kampala naar Jinga, waar de nijl ontspringt is een prachtige route. Vanuit de drukke stad naar het platte land en dan langs geweldige theeplantages. Oeganda is echt een prachtig land, erg groen en de mensen zijn nog steeds ondanks alles, ondanks alle armoe ontzettend vriendelijk, bedrijvig en positief.
Morgenochtend ga ik met de studenten mee naar kerk in Banda. Heb ik vorig jaar ook gedaan en dat is echt een hele mooie ervaring.
Volgende week begint het echte werk. Dan vertrek ik met een groep studenten 2 dagen naar Nkozi. Daar gaan ze een 2 daagse workshop verzorgen voor leraren van een basisschool. Dan gaat het echte werk beginnen.
Drukke week, dus volgende week weer een update.