Goede tijden, slechte tijden in Oeganda

Goede tijden, slechte tijden in Oeganda

Hallo allemaal, het heeft even geduurd maar hier dan toch weer een vervolg van mijn belevenissen in Oeganda.
Vorige week maandag kreeg Gerben het bericht dat zijn schoonvader in Spanje een hartaanval had gekregen. Harm was net op pad voor 3 dagen en na de eerste schrik begon er toen een periode die in teken stond van het wel of niet vertrekken van Gerben. Dat was zwaar voor Gerben. We hebben besloten om te wachten tot Harm er weer was en toen ook Aukje de vriendin van Gerben besloot om van haar sportkamp in Oostenrijk direct naar Spanje af te reizen was het besluit snel genomen. Uiteindelijk is Gerben vrijdagochtend om 6.00 uur onder applaus van de (voor hun doen heeeeeel vroeg) uit bed gekomen studenten uitgezwaaid. Ook al zouden we hem missen, wat het voor ons heel vanzelfsprekend, zelfs noodzakelijk dat hij naar huis ging. Daar zijn waar je het hardst nodig bent is dan belangrijk zonder enige twijfel.

Voor Harm en mij was het wel even resetten. Je bent natuurlijk met z’n drieën ver van huis, dan ga je snel aan elkaar hangen! Vrijdag was dan ook een mindere dag.
Alhoewel, toch maar even wat intervisie bijeenkomsten gedaan en terwijl Harm in onze voortuin bezig was met een van zijn vele mooie en indringende betogen stopte hij midden het gesprek, vroeg aan ons of het nu begon te regenen, keek naar boven en keek recht in de kont van een aap die precies boven zijn hoofd zat te plassen!!! Wat hij toen zei paste niet helemaal in een intervisie bijeenkomst, maar we hebben daarna zo gelachen dat alle spanning van die ochtend weer weg was en we gewoon weer verder konden! Dank je wel Aap.

Dinsdag was mijn vuurdoop voor wat betreft de workshops. Ik ben afgereisd naar Mityana. Een klein dorpje zo’n 80 km van Kampala vandaan. Ongeveer 2 uur rijden want eerst natuurlijk file in Kampala en daarna ongeveer 35 km stenen en kuilen. Ze zijn daar met de weg bezig die ongetwijfeld geweldig mooi zal worden. Volgend jaar volgens de kenners!. Ik heb er niet veel verstand van maar ik heb geen wegwerkzaamheden gezien alleen gevoeld en 35 km in 1 jaar is volgens mij niet realistisch zeker niet gezien het Afrikaanse tempo. Afijn de eerste workshop in een heel klein ziekenhuisje, een hele donkere kamer want het licht was kapot. Toen begon het nog zo hard te regenen op het golfplaten dak dat we elkaar niet konden verstaan en door de regen viel de stroom uit! Lastig tijdens de workshop. De generator werkte niet want er zat geen benzine in, toen moest er nog een soort van elektricien komen die het geheel met draadjes aan elkaar maakte. Het werd een workshop waarbij de studenten flink hebben moeten improviseren. Maar het liep geweldig. De sfeer was goed en de mensen hadden aan het eind een leerzame en goede dag gehad. Iedereen tevreden. Aan het eind van de workshop begonnen ze een volkslied uit Uganda te zingen. Een echt kippenvelmoment. Te laat voor de videocamera want ik stond even aan de grond genageld.
Bij het afscheid zijn mensen dan ook echt heel intens. Zo in de trend van, o wat ga ik je missen en ik weet niet wat ik moet doen en het was zo fijn! Geen Nederlandse nuchterheid zullen we maar zeggen dus dat is wel even wennen. Het liefst willen ze allemaal je telefoonnr, email (ook al hebben ze geen computer!) en alles weten over jou en je familie.

S avond weer terug. Door het plaatsje heen rijdend zagen we ineens allemaal mensen rennen en de hekken van hun winkels sluiten. Er braken wat kleine woordenwisselingen uit van mensen die ergens naar binnen wilden. Kortom erg ongemakkelijk. Charles van Change IT ging op onderzoek uit. Eerst kregen we geen antwoord toen kwam het bericht wegwezen er is een ” Armysoldier gone crazy and shooting people in the street”. Wij rijden natuurlijk. Later stond in de krant dat hij 4 mensen heeft doodgeschoten voordat hij zelf is neergeschoten! Je maakt rare zaken mee hier hoor!

Omdat Gerben ook nog ziek werd hebben we besloten om woensdag samen naar de volgende workshop te gaan. Op een Moslimschool ergens 30 km voorbij Kampala. Bijzonder om te zien hoe dat er aan toe gaan daar. Allemaal meisjes met witte hoofddoekjes en ik denk makkelijk wel 500 kinderen daar op school. Goede workshop gegeven. Alles bleef het doen en de leraren hadden weer een leerzame dag. Wat is het leuk om iedere keer andere mensen te ontmoeten en wat ik zo geweldig vind is dat iedereen die de workshop bezoekt zo ontzettend graag wil leren! Op het moment dat een student live via de beamer liet zien dat hij heel snel kon mailen met zijn vriend in Singapore waren ze niet meer te houden. Geweldig. Toen ze zelf mochten googlen, met z’n 10-en bij 1 computer want er waren er maar 2 met internet kwamen wel als snel de plaatjes van mooie vrouwen voorbij. Dat is ook de vooruitgang natuurlijk!
Donderdag was Harm weer terug en Gerben ging proberen te regelen om naar Nederland terug te vliegen, dus ik weer de volgende workshop gedaan. Weer een ziekenhuis. Maar omdat daar geen faciliteiten waren zijn we uitgeweken naar een heus internetcafé een stukje verderop. In een soort van winkelcentrum wat nog Under Construction was; zeg maar. 1 winkelpand af en de rest van de gang alleen nog beton zonder ramen en deuren. En oh ja ook geen trappen; gewoon een groot gat! Ja, alleen als het verhuurd of verkocht wordt dan gaan ze het afbouwen, vertelde de eigenaar van het café! Toch logisch!!!! Ook deze workshop was weer een succes en zo gaat de tijd voorbij.

Zaterdag vroegen een aantal studenten of ik zin had in een zogenaamde Zen-experience. Tuurlijk altijd. Dat zou inhouden “ Tuben” dat is heerlijk drijven in een soort grote autoband maar wel met een bodem erin; in de Nijl. Moet lukken zou je denken. Nou dus weer vroeg op pad en daar aangekomen lekker even Afrikaans wachten. Er kwamen steeds 20 minuten bij maar ja, dat maakt hier helemaal niets uit. Uiteindelijk werden we op zogenaamde boda-boda’s ( dat zijn brommertjes met een kinderzitje ) opgehaald. Eigenlijk mag dat niet want omdat er nogal eens onverkwikkelijke zaken gebeuren met deze wijze van vervoer. Wij hebben aan de studenten aangegeven dat dit niet mag. Oke, omdat het geregeld werd vanuit de ZEN experience toch maar gedaan. Hoe was het ook alweer, doceren is het goede voorbeeld geven! Lekker bezig Weber!! Maar goed als een soort van Ninja Turtles want dat bootje moest je wel zelf vasthouden, achter op de boda boda. Zie je het voor je! 10 meiden met zo’n grote groene band op je hoofd achterop een gare brommer en dan dwars door het oerwoud. Echt waar, zo uit het aardrijkskunde boek weggelopen plaatjes. Eerlijk gezegd wel een beetje decadent. Scheuren langs die hutjes waar de mensen buiten hun potje koken en kleine blote kinderjes je najoelen. Niet helemaal mijn ding moet ik zeggen.

Nou en toen in de Nijl. Nog even gecheckt over die krokodillen, maar - werd mij verzekerd - die waren allemaal opgegeten in de tijd van Idi Amin. Want toen hadden de mensen zo’n honger dat alle grote gevaarlijke beesten zijn opgegeten. Ik geloofde er geen pest van. Maar ja. Ik zou er toch alles aan doen om in die band te blijven en het zou een ZEN experience worden. Alleen van het woord werd ik al rustig.
Samen met Marlies hing in de band achter de kano van een hele grote sterke neger, genaamd Julius. De eerste kilometers waren inderdaad ZEN. Prachtige natuur en heerlijk dobberen. Waanzinnig om het leven langs de Nijl te zien. Mensen die wassen, luieren, koken en zichzelf staan te wassen, allemaal aan de waterkant. Toen kwam de stroomversnelling catogerie 1. No problemo! Toen nummer 2. Dit werd iets minder ZEN. Toen kwam nummer 3 en moeders lag eruit! Snel weer in het bootje en verder en toen kwam een stroomversnelling categorie 4! Ik weet niet meer wat er gebeurde, wellicht iets afgeleid door die naakte grote donkere mannen langs de kant, maar voordat ik er erg in had lag ik uit het bootje en ging ik helemaal - niet ZEN - steeds maar onderwater. Ik had een helm op en een zwemvest aan maar door de krachtige stroming kwam ik maar steeds niet boven. Door de paniek heb ik gevoelsmatig de halve Nijl ingeslikt en toen ik eindelijk weer boven kwam heb ik alleen maar help geroepen. Door de uitputting lukte het me niet om weer terug in het bootje te komen dus kwam daar als mijn grote held Julius. Take the line Mama, riep hij en ik ben als Calimero met mijn gele helmpje vastgeklampt aan zijn kano gaan hangen. Ik heb geen moment meer gedacht aan krokodillen of andere grote beesten. Alleen maar ik wil dit niet meer!!!!

Even aan de kant gestaan om uit te trillen en me weer met Marlies herenigt. Zij was gelukkig wel weer zelf in het bootje gekomen maar was ook behoorlijk van de leg, want ook zij was kopje onder gegaan. Wij wilden niet meer, maar we konden daar ook niet blijven. Toch maar weer verder en ja hoor weer uit het bootje gevallen. Ik was er helemaal klaar mee, heb me naar de kant laten slepen en achterop de boda boda zijn we weer teruggegaan. Toen daarna een van de boda-boda’s besloot een andere weg te nemen (dus precies waar we nu zo bang voor waren) ben ik helemaal uit mijn stekker gegaan. Er was niets gebeurd maar we dachten even dat we een student kwijt waren. Blijkt dat ik ook in het Engels best goed kan vloeken en tieren. Iedereen begon te lopen want deze Mama was echt boos. De student bleek al binnen te zijn, het was dus echt een kortere route!!! Gelukkig, ook al is het je zogenaamde vrije dag, van deze verantwoordelijk heb je geen vrij. Ik moet dan ook wel lachen want natuurlijk ga ik gewoon gezellig mee. Maar als het de studenten zo uitkomt, zeggen ze erg makkelijk, this is the teatcher so jou must speak to her!!! Lieverds toch!
Nou misselijk en al maar weer terug naar huis en Harm die moest erg om mij lachen. ZEN experience, dom dom dom!!

Zondag een echte rustdag gehad. Lekker uitgebreid koffie gedronken, even wat geld wezen halen. Voor het eerst met het openbaar vervoer samen met 2 studenten de stad in geweest en s avonds zouden we vroeg naar bed want zowel Harm als ik zouden morgen een lange tocht gaan maken voor de laatste workshops. S avonds kreeg een student het nare bericht dat haar broer was overleden en ze wilde naar huis, begrijpelijk. Maandagochtend dus om 6.00 uur richting Entebbe, het vliegveld om daar te kijken of er nog een plekje voor haar was op de vlucht van 9.00 uur. Dat is gelukkig gelukt. Dat is dan best een gelaten sfeertje als er iemand om zo iets vervelend naar huis moet. Dit was dus de tweede keer in hetzelfde weekend.

Bijna iedereen is maandag op pad gegaan. Harm naar het westen en ik richting het oosten. Een prachtige rit en steeds meer en meer het Afrika zoals we dat kennen van de plaatjes. Lemen hutjes langs de weg, grote velden met alleen maar papyrusplanten. Langs de weg lopen allemaal mensen. Vrouwen in kleurrijke kleding met grote manden op hun hoofd en zo prachtig die mooie kindje met gekleurde lappen op hun rug gebonden. Mannen met fietsen aan de hand en daarop aan alle kanten trossen bananen of grote houten palen hangen. Het is werkelijk ongelofelijk. Veel kinderen die aan het spelen zijn. En natuurlijk busjes die mensen vervoeren. Je moet ook niet raar opkijken als er op het dak allemaal kippen zijn vastgebonden. Je komt echt ogen tekort.
Aangekomen op onze plaats van bestemming snel onze tassen in het hotel afgegeven en daarna nog 40 km verder naar Sironko. Daar staat de school waarvan we morgen de leerkrachten de workshop mogen aanbieden.

Een school met ongeveer 480 kinderen. Een paar gebouwen zonder deuren en ramen. Alleen hele oude gammele bankjes een oud schoolbord en dat is het! Een bibliotheek waar wel tralies voor de ramen zitten maar de boeken worden door termieten aangevreten. En door het vocht plakken de bladzijden aan elkaar. Dan hebben ze een computerruimte met 10 computers, zonder internet, prachtig onder een laken. 4 doen het er en niemand weet hoe ze werken!!! Een prachtige kans voor hun om met Change IT in zee te gaan.
De school zou 40.000 Uganda schilling per leerling krijgen per trimester van de regering. Helaas is het maar zelden dat ze dat ook ontvangen. Als de regering geen geld heeft, krijgen ze minder of helemaal niets. Dat wordt dan ook niet later ingehaald nee, als het er niet is dan houdt het op! Op onze vraag waarom ouders zelf niet een kleine bijdrage kunnen doen, is het antwoord. Als de regering er achter komt dat je ouders om geld vraagt wordt degene die het geld ophaald in de gevangenis gestopt! Geloof je toch niet! Ik heb immens veel respect voor die leerkrachten, die ondanks alles er elke dag weer zijn om deze kinderen onderwijs te geven met de weinige middelen en steun die ze krijgen. Dat mag ook wel eens gezegd worden!

Na het bezoek vragen de leerkrachten of we nog even samen met hun naar de nabij gelegen watervallen willen kijken. Tuurlijk en zo zijn we even later met een volgeladen busje op weg naar prachtige watervallen. Er is al gelijk een band zo met elkaar en dat maakt de workshop de volgende dag weer wat makkelijker. De workshop is echt een succes. Ze vinden het prachtig om te zien waar je allemaal lesmateriaal kunt vinden. Ze zijn dan ook lekker bezig in het internetcafe wat we hebben afgehuurd. Ze maken allemaal een emailadres aan en met grote verwondering zitten ze allemaal met elkaar te mailen! Er gaat een wereld voor ze open. Onze studenten doen een geweldige job. Met veel geduld en passie zijn ze deze leerkrachten aan het leren hoe je de computer aanzet en je de muis gebruikt! Zo vanzelfsprekend voor ons allemaal, deze jonge mensen weten niet beter maar hier ervaren ze dan dat ze eigelijk wel heel bevoorrecht zijn om in een land als Nederland op te groeien.

Omdat de kosten van ons bezoek voor Change It op dit moment de pan uit rijzen wordt ons gevraagd om diezelfde avond terug te reizen in plaats van nog een nachtje in het hotel. Tuurlijk doen we dat, alles voor de goede zaak. Ook al is s avonds rijden in Afrika niet mijn hobby. Onderweg komen we na ons eten vast te staan. We zijn ingeparkeerd en als we proberen om na lange tijd wachten onze bus langs een auto van het Corps Diplomatique te wurmen, komen toch ineens de mensen waarop we zo lang hebben gewacht. Er ontstaat er een vervelende machtsstrijd waarbij er allerlei beschuldigingen onze kant op komen. Onze dames studentes zijn in Nederland natuurlijk niet gewend om zich niet met zaken te bemoeien, maar hier maan ik ze echt tot rust. En ik verbied ze zelfs hun mond open te trekken. We laten de mannen het werk doen. We hebben een student bij ons die uit Egypte komt. Hij snapt exact hoe hij deze zaken moet aanpakken en ik ben dus ook erg blij dat hij vandaag in onze bus zit. Ruim een uur later kunnen we ongeschonden de parkeerplaats verlaten, ik ben erg opgelucht. Wat is dat toch in Afrika met macht en het misbruik hiervan. Terwijl we terugrijden, worden we nog minstens 2 keer staande gehouden door de politie. Het is helemaal donker want verlichting op straat of langs de wegen hebben ze niet in Afrika. Politie helemaal in uniform met grote jassen tot op de grond, petten op en hele grote geweren bij zich. Ze schijnen met fel licht in je bus, niemand zegt iets en de chauffeur kijkt recht voor zich uit. Alleen wanneer er lichtjes geknikt wordt door de politie rijden we snel weer door. Ik moest even Mees sms-en hoor want het voelt dan toch allemaal wat intimiderend, ook al weet ik echt wel dat er niets vervelends zal gebeuren.
Kwart over 12 zijn we gelukkig thuis in Red Chillies en zijn de workshops voor mij voorbij. Diepe zucht van opluchting door deze reis en dan toch met een voldaan gevoel lekker slapen.

Vandaag zijn we begonnen met intervisie want het werk gaat door. Maar daarna heerlijk even de stad in en wat souvenirs gescoord. Morgen gaan we naar Kasanda het dorp van de ouders van onze gastheer Robert. Volgens hem staat de geit al klaar om geslacht te worden. Ik kan niet wachten!!!! Morgen nog even met de pet rond, want ik heb met Robert overlegd over een cadeautje, wat we graag aan zijn ouders willen geven. Hij moest even denken maar vertelde dat er in het dorp een waterput was geslagen. Nu moeten er nog leidingen naar het huis van zijn vader worden gelegd. Daar heeft hij geen geld voor dus lopen ze nog steeds met water te sjouwen. Voor 100 euro kunnen we hem dat schenken. Prachtig toch, voor ons bijna niets en voor hun een heel groot verschil!

Net nog even Gerben telefonisch gesproken. Gelukkig gaat het met schoonvader allemaal wat beter dus dat klinkt goed. Harm nog even gesproken en daarna even lekker lang met thuis gebeld. Daar gaat gelukkig alles goed. Langzaam maar zeker begin ik toch een beetje af te tellen naar volgende week vrijdag. Niet omdat ik hier weg wil maar ik wil toch ook heel graag Mees en de kinderen weer zien.

De dagen vliegen hier voorbij. We doen veel, zien veel, maken lange dagen en genieten van al het bijzonders. We hebben een leuke goede groep studenten. Natuurlijk hebben we wel eens wat groepsdynamische uitdagingen of wat woordenwisselingen tussen studenten. die we moeten begeleiden. Jammer dat dat altijd savonds laat moet vinden, want dan willen wij natuurlijk gewoon lekker naar bed. Maar ja! Het valt me soms wel eens een beetje zwaar dat je geen moment voor jezelf hebt, dus soms moet je even een momentje stelen.
Er namelijk altijd wel weer een vraag, een probleempje of natuurlijk gewoon zin in een praatje. Soms heel diepgaand soms lekker oppervlakkig, kortom we vermaken ons hier nog wel even.

Volgende week probeer ik jullie weer wat te laten horen.

Groetjes, Jenny.