Laatste, lange verslag over het werken in Oeganda

Het is vandaag donderdag 26 januari 2012. De studenten zijn gisterenavond door ons uitgezwaaid na een heerlijke laatste dag van souvenirs kopen, relaxen aan een zeer decadent zwembad en nog even voordat we op het vliegveld waren een heerlijke trafficjam van ruim 2 uur. Tja ze zullen Oeganda om vele redenen niet vergeten.
Te lang heb ik niet kunnen schrijven op het blog omdat de gebeurtenissen zich hier in een zeer rap tempo opstapelen. Om jullie natuurlijk ook mee te nemen naar het eind van de reis voor ChangeIT ga ik een goede poging doen om alles nog even de revue te laten passeren. Waarschuwing vooraf. Dit is een heel lang verhaal. Dus of wacht tot we thuis zijn dan kun je het gewoon van ons horen, of kijk naar de foto’s en verzin er zelf je verhaal bij, anders wacht lekker tot het weekend wanneer je een beetje tijd hebt! Voor de harde kern, succes en veel plezier!
Zondag 15 januari zijn we vertrokken voor onze tocht naar het noorden van Oeganda, de stad Lira. 360 km rijden dat is toch al snel een uurtje of 7 in onze taxibusjes. Je moet maar zo zien, ze zijn oud, gammel, krijgen nooit een beurt om de boel te onderhouden, het wordt pas gemaakt als het stuk is. Hetzelfde doen we hier met tanken, je tankt benzine voor het ritje wat je gaat maken. Benzine is hier goud waard en stel je voor dat je wagen kapot gaat en je hebt je tank vol! Zonde plus dat je geen geld meer hebt om nog een keer te tanken. Maar dat terzijde. Lekker schudden, hopsen, lekker warm, Mozes heeft volgens een nestje kakkerlakken in zijn auto want regelmatig hoor ik gedverrrr of kijk uit! Maar joh, ik wen er al aan.
Dus zondag, eerst even tanken en dan door de trafficjam van Kampala, zondag of niet de straten staan hier vol van mensen. Alles is net als gewoon, druk, bezig, kleurig en tja ook wel vies.
Het noorden van Oeganda is het qua klimaat bijna 10 graden warmer dus de 40 graden halen we hier makkelijk. De tocht gaat gestaag voorbij. Ik zit dan voorin en zie het landschap aan me voorbij trekken. Langzaam kom ik in het Afrika zoals ik het me herinner van mijn aardrijkskundeboek van de lagere school. Rieten hutjes, mensen weer bezig met van alles, maar vooral zitten in de schaduw. Steeds minder verkeer en steeds meer fietsen. Ook de bomen en planten worden anders. Bomen van cactus, nog nooit gezien maar hier staan ze.
Hoe meer naar het noorden hoe vaker we worden gecheckt door de politie. Gelukkig heb ik van Harm vorig jaar geleerd hoe we dat aanpakken. Als vrouw hou je hier gedeisd totdat er wat aan je gevraagd wordt. Geen grapjes, overbeleefd en niet te veel direct aankijken. Het lukt zowaar steeds beter. Ik geef netjes antwoord op hun vragen en wens ze vooral een mooie dag, een goede dag en bedank ze voor de tja wat zal ik zeggen, vriendelijkheid? Heel donker in uniform, heel belangrijk gezicht, groot geweer het komt niet altijd even vriendelijk over maar goed we komen steeds verder. Slechts 1 keer betaald Ronnie van ChangeIT geld via het zijraampje en ja hoor we komen weer wat verder. We mogen zelfs een foto maken op de brug die de Nijl oversteekt. Wat een natuurgeweld al dat water. Er is een stuk uit de reling van de brug gereden, tja wanneer het gemaakt wordt? We zullen het niet weten maar goed wij komen veilig aan de overkant.
Ik ben erg blij met onze chauffeur Mozes, hij rijdt geconcentreerd en veilig. Niet te hard. We komen wat nare ongelukken tegen onderweg. Zelfs nog 2 jeeps van mzungu’s die bij ons zaten tijdens onze stop. Een paar kilometer verderop ligt er een van de jeeps in de greppel. Gelukkig staan ze er naast maar het kan dus zomaar gebeuren.
Het Noorden van Oeganda was natuurlijk een plek waar je 4 jaar geleden niet wilde en kon komen, dus de weg is net aangelegd. Mensen gebruiken het alleen verkeerd door veel te snel te rijden en van een tweebaansweg weg naar believen een driebaansweg te maken! Onderweg zien we ineens eens stuk of 10 bavianen langs de weg. Die staan op weg als auto’s de bocht omkomen. Even snel mijn raampje dicht want die beesten zijn echt groot en hebben hele scherpe tanden. Ze dreutelen een beetje om de auto en door een heel klein stukje open raam probeer is wat foto’s te schieten. Als er niets te eten uit de auto komt zijn ze niet langer geïnteresseerd en mogen we door. Weer een checkpoint voorbij!
Goed om half 6 komen we aan en gaan we even in ons hotel relaxen. Ziet er goed uit en nog belangrijker beveiligd en afgesloten. Nog even wat eten. Hier zitten veel Indiërs. Die hebben meestal geld om te investeren dus automatisch ook lekker Indiaas eten en na een paar weken matoke gaat dat erin als zoete koek.
Helaas wordt er 1 student behoorlijk ziek. Dus daar moeten we nog even voor zorgen maar daarna lig ik weer vroeg in m’n bedje. Iedereen bleef wakker omdat ze in het hotel naar voetbal keken en dat was erg luidruchtig. Ik niet hoor, gewoon na een paar bladzijde in slaap gevallen en uitgerust wakker geworden. De volgende ochtend was er enige verwarring want iedereen was er volledig van overtuigd dat het aggregaat (natuurlijk viel de stroom uit!) bij haar voor het raam stond! Ik zeg wijselijk niets, want volgens mij stond het stomme ding namelijk onder mijn raam!!! Of niet?
De volgende ochtend blijkt de student nog niet voldoende opgeknapt om mee te gaan. Met z’n drieën gaan we op pad. Ik ontmoet de headmistress van Lira Secondary School, een bijzondere vrouw, met veel bijzondere verhalen over de oorlog waarin het gevaar voor haar ook heel dichtbij is geweest en zij met de kinderen van de school gevlucht is in de bossen om aan het Army van de Lord te ontsnappen. Een inspirerende krachtige vrouw, bewonderingswaardig.
Zij belt even een bevriende arts en zo rij ik later langs de apotheek om de medicijnen te kopen. Gewoon een goede kuur tegen verkeerde bacteriën en voor 3,50 zit onze student avonds weer lachend aan het diner. Dan besluit een andere student dat na het slechte nieuws van thuis, ze toch niet langer in Oeganda wil blijven. Ze wil thuis zijn als de uitslagen komen van alle onderzoeken omdat het er niet goed uitziet. Dus contact met de reisorganisatie, die geeft weer goed advies en dan valt het besluit dat ze woensdagavond terug naar huis kan. Komt goed uit want dan ben ik toch naar de luchthaven om Mees op te halen en hoef ik niet 2x door de verschrikkelijke spits naar Entebbe! Ach en daarom vliegen die dagen hier zo!
De workshop gaat met het team op halve kracht van start. Weer een andere omgeving, veel warmer, meer mensen dus weer even wennen. Hier en daar nog wat oppeppers, wat adviezen en tussendoor veel heen en weer met medicijnen, bananen en water. Altijd toch handig zo’n moederdiploma. Komt toch altijd weer van pas.
Het blijft steeds mooi om te zien dat onze studenten hier staan te vertellen over het gebruik van computers, internet, word, PowerPoint enz. Ze weten niet beter, ze zijn ermee opgegroeid. Hier is dat zo anders. Het feit dat je een youtube filmpje kunt bekijken, een email sturen over de hele wereld of een foto met je telefoon kunt maken en die kan versturen is ongelofelijk voor ze. Niet overal in Oeganda en niet iedereen is zo onbekend met het computergebruik maar wij zijn, toch in de provincie zal ik maar zeggen en daar is het voor de meeste mensen een openbaring.
S avonds komen de ploeg van Warchild weer tegen. Zij opereren veel in Lira en zijn nu met een delegatie op pad. Toch wel vreemd dat je in zo’n ver land dan ineens weer mensen tegenkomt die je kent en die dan ook nog werk doen waar ik thuis alleen maar via de televisie van hoor! Nu zijn we ineens een soort van collega’s die ieder op zijn eigen manier probeert wat te betekenen voor anderen. Thuis is dan zo ver weg en ik voel het ook als een bijzondere ervaring dat ik hier van deel uit mag maken. Ik snap eerlijk gezegd wel dat in Lira voor Warchild nog veel werk te doen is. Mensen in de leeftijd van bijvoorbeeld onze studenten maar ook jonger en ouder hebben natuurlijk de verschrikkelijke tijden van de oorlog meegemaakt. Het stadje vind ik er dan ook uitzien als een beetje een oude westernfilm, een beetje desolaat. Verkeer is vooral de fiets, hoge gebouwen staan er niet. Mensen verkopen vooral veel vanaf de straat. De wat betere winkels worden door Indiërs bestierd maar de armoede straalt overal van af. Mensen zijn ook een beetje leeg, ik mis de gezellige bedrijvigheid die je wel in bijvoorbeeld Kampala ziet. Mensen spreken je hier ook niet zo uitbundig aan. Het is een soort van gelatenheid en ik voel echt dat het voor mensen daar zwaar is. Mensen doen hun uiterste best om het leven weer op te pakken maar hoe lastig is dat! Beschadigd en op dit moment nog niet zo veel perspectief.
Ik hou veel contact met het thuisfront, ook om een beetje het gevoel te hebben het te kunnen delen maar ook zeker om te laten weten dat alles goed gaat en ik veilig ben.
De volgende ochtend gaan we met het complete team op stap om de workshop af te maken. Het gaat prima, nog steeds een beetje gehandicapt door ziekte en zorgen maar de dames doen een prima job. Trots mag ik weer mijn praatje houden en ik merk dat ik het lastig vind. Ik ben toch getroffen door wat ik daar zie en zou zoveel meer willen doen dan laten zien wat een computer kan! Tegelijkertijd weet ik dat het gebruik van bijv. internet een ontzettende verrijking aan kennis geeft. Dit zorgt ervoor dat leraren betere lesstof kunnen vinden en overdragen, mensen zichzelf kunnen scholen maar ook dat kennis zeer makkelijk toegankelijk en heel belangrijk, recent is. Het is een beetje het principe van geef je mensen een waterput, of help je ze zelf een waterput te bouwen zodat ze hem ook kunnen repareren en het kunnen overdragen aan anderen! Empowerment daar doen we het voor en dat is natuurlijk ook van groot belang.

Smiddags vertrekken we uit Lira. Nadat de gesponsorde goodiebags zijn uitgedeeld (we hadden we die dag 19 deelnemers en dus tasjes telde we bij het uitdelen ineens 21 deelnemers! De tasjes waren blijkbaar gespot en dan gaat het nieuws snel in Afrika. Waar die vandaan kwamen, geen idee maar ach kan het schelen kom er gezellig bij) rijden we 3,5 uur naar het Rhino Sanctuary. Een plek waar neushoorns beschermd kunnen leven en waar een fokprogramma voor deze bedreigde dieren is opgezet. Een hoorn van de neushoorn brengt op de zwarte markt ongeveer 1,2 miljoen euro op dus helaas hebben mensen dan maar een belang en dat is niet de neushoorn zelf. Zo zijn we dan ineens uit de zweterige stad in een oase van rust. Helaas zien we de rhinos niet die avond. Maar onder een prachtige sterrenhemel met een kraanvogel die bovenop de parasol landt hebben we een mooie afsluiting van de workshops.
Gezellig met onze driver, de conductor (wie steekt anders zijn arm uit de wagen als de richtingaanwijzer het niet doet!) eten we lekker en met alle meiden bij elkaar in de slaapzaal vallen we weer heerlijk in slaap.
De volgende ochtend zijn op 8.00 uur weer op pad en om 12 uur weer op de chillies. Heerlijk hoor, je eigen douche en toilet geen kakkerlakken zo groot als twee euro, genieten. Om 7.00 uur komt Gerben weer terug met zijn ploeg nog even alle verhalen delen en dan op pad met Lynn naar Entebbe. De president komt langs met 12 auto’s dus de trafficjam is ongelofelijk. We staan slechts 2 uur vast maar net op tijd kan Lynn inchecken en is zij op weg naar huis. Dan nog een uurtje en ja hoor! Eindelijk zie ik Mees komen. Heerlijk om weer samen te zijn. Ik popel om hem Afrika te laten ervaren en hem te laten zien wat ik nou precies bedoel als ik het weer eens over Oeganda heb.
Mees komt met 2 ongelofelijke tassen aan. Nog veel mensen hebben ons babyspullen gegeven en die gaan allemaal naar Mariah. Zij heeft inmiddels veel meer dan een baby ooit zal dragen dus zij gaat er persoonlijk voor zorgen dat het allemaal goed terechtkomt.
Dat sjouwen was nog niet zo’n punt volgens Mees maar waar hij vol van zit is zijn rit naar Schiphol. Symen wilde hem wel wegbrengen sochtends vroeg dus dat was erg lief. Is er voor het brugrestaurant van Schiphol een ernstig ongeluk gebeurd waardoor er op woensdagochtend midden in de spits maar 1 rijstrook beschikbaar was. Kampala trafficjam is erg maar dan kan Amsterdam er ook wat van! Na veel zweten, bellen met de KLM, D-reizen en weet ik nog wat meer hebben ze maar besloten om over de vluchtstrook te gaan rijden en een fikse bekeuring of nog erger aangehouden te worden te riskeren. Dit was de enige manier om nog op de vlucht te komen, anders was het voor de 3 keer een nieuwe ticket kopen geweest. De vlucht was erg leeg want veel mensen hadden in dezelfde Amsterdamse trafficjam gestaan en het dus niet gehaald. Zelfs op het personeel van de KLM moest nog even worden gewacht. Goed nadat Mees het had gedeeld was hij het ook kwijt en reden we in de donkere nacht naar ons Afrikaans thuis. Geen enkele trafficjam!
De volgende ochtend nog een beetje brak maar ja het is werk, dus we zijn op pad gegaan naar onze “terug naar de rimboe” ervaring. Ieder jaar als het werk is gedaan worden we uitgenodigd door mensen van de stichting ChangeIT om het leven op het platteland te ervaren. Als een mooi dankjewel! Mees zit voorin de gammele bus en is het eerste uur helemaal stil! Pas tijdens de eerste stop hoor ik hem weer. Met open mond slaat het leven in Oeganda gade. Dan wordt hij een soort van hyper. Wil naar buiten met iedereen praten alles in een uur ofzo! Ik moet hem zelfs nog bellen als zijn 1e echte Oegandese maaltijd klaarstaat. Jawel matoke!
Na een goede 3,5 uur rijden, slaan we ergens de grote weg af en tja dan kom ik weer terug in mijn aardrijkskunde boek. Mzungu horen we weer overal, kinderen lopen achter de bus aan en dan komen we ergens in de midle of nowhere bij een stenen huisje. Een partytent is opgebouwd, prachtige plasticstoeltje zijn gehuurd en we worden hartelijk ontvangen. De studenten krijgen massaal een lachstuip. Er is een soort van boog gemaakt van takken, afgedekt en binnenin liggen grote bananenbladeren, daar komen later wat schuimmatrassen op en wat plastic overheen. Nou ja niet bepaald een 3 sterrenhotel alhoewel je de honderden sterren aan de hemel wel de hele nacht kunt zien en dat kan dus in het Hilton weer niet!! Zal ik herhalen wat sommige ervan vonden? Laat ik maar niet doen. Gelukkig was er tegen bedtijd genoeg bier gevloeid en is iedereen tegen elkaar aangeschurkt. Van slapen kwam niet veel maar gelachen hebben ze wel. Althans de meeste.
Tja Mees en ik, wij mochten als echtpaar in de masterbedroom. Een soort schuur waar iedereen doorheen liep en sochtends iemand met mijn BH en legging ervandoor was gegaan. Dat paste blijkbaar niet want die kwam later weer terug! Was een beetje sneu voor Gerben dus Mees nog even in zijn beste Afrikaans een extra matras voor Gerben geregeld in de masterbedroom, dacht hij. Maar toen we dus met z’n drieën naar bed wilde gaan lag er al iemand anders op! Dus Gerben ook maar in de tent!
We hebben een mooie wandeling gemaakt tot grote hilariteit van iedereen in de buurt en tegelijkertijd even water gepompt. Er is natuurlijk geen stromend water dus de kinderen daar hebben de taak om een paar keer per dag een behoorlijk eind naar de put te lopen en dan met jerrycans met water op het hoofd weer terug! Tja bij ons het meestal al lastig wie de vaatwasser moet uitruimen!
Om het ijs wat te breken met alle kinderen uit de buurt die waren komen kijken naar dit mooie circus was er een meegenomen voetbal. Dat werkt altijd. Als snel was er een partijtje aan de gang. Mees had nog een goed idee! Hebben we even 2 flessen dan vullen we die met water, doen we een soort van bussietrap! Goed idee lieverd maar ga jij dan daarna met een jerrycan op je hoofd naar die waterput? O ja, we zijn in Afrika en stromend water is een luxe. Tja het blijft natuurlijk wennen zo uit het o zo luxe Nederland.
Takken verzameld voor het vuur en voor de prikkers voor het vlees. Want ja als bedankje voor al onze inzet ging er natuurlijk weer een geit aan! Stoer ging ik kijken maar het mes was een beetje bot dus uiteindelijk heb ik achter een grote tak met flinke bladeren met mijn vingers diep in mijn oren stoer staan te doen! Leuk voor de film dat wel. Ach ja en die geit was toen toch dood dus hebben we hem maar lekker opgepeuzeld. Het was ontzettend gezellig, zelfs hilarisch op sommige momenten. Er was een tv buiten gezet en daar werden Afrikaanse muziekdvd’s gedraaid. Luid en tot heel laat. Op een gegeven moment zaten wij aan het kampvuur keken we achterom had de hele buurt (en dan moeten ze van ver komen hoor!) zich in een soort van tribune voor de tv verzameld en genieten dat ze deden. Zo vaak heb je hier geen feestje met een tv. Er was nu speciaal een aggregaat gehuurd. Mijn hemel wat maken die dingen een herrie!! Afijn het was nog lang gezellig……… Een onvergetelijke ervaring. De volgende ochtend na het ontbijt, heerlijk matoke en nog wat geit van gisteren zijn we er snel vandoor gegaan. Natuurlijk wel na eerst alle officiële dankwoorden, de meegebrachte cadeaus werden hartelijk ontvangen. We hadden 2 lampen gekocht op zonne- energie en ik had nog een mooi delfsblauw blik met pepermunt. Die ging gelijk langs alle vrouwen (onze gastheer is moslim dus hij had er nogal wat en dus ook de bijbehorende schare kinderen). De oma’s gingen er ook op knabbelen en even waren we bang dat van de weinige tanden er nog meer zouden sneuvelen. Maar nadat wij het hadden voorgedaan ging het beter.
Toen kregen we nog even telefoon. De chairman van het disctrict, politiek leider had van onze komst gehoord en of wij hem als eerste mzungu’s uit Europa in het district toch ook met een bezoek wilden vereren. Nou vooruit dan maar. Iedereen weer in het busje, toespraakje, handje schudden, natuurlijk gelijk ChangeIT voor het voetlicht gegooid want je weet maar weer nooit wat dat nog kan opleveren. Bijzonder om te zien hoe de machtsverhoudingen in deze cultuur toch zijn. Bijna op zijn knieën ging onze gastheer voor de chairman en wat was hij trots dat zijn gasten bij de chairman waren. Toen mochten en konden we naar huis.
Weer 3,5 uur in ons busje, Mees zat al helemaal in de groep. Had inmiddels al ik weet niet hoeveel foto’s en bleef zich maar verbazen. Bij thuiskomst zijn Mees en ik gelijk doorgegaan naar de supermarkt om de BBQ van die avond voor te bereiden. Het zou Gerben zijn laatste avond zijn en we wilden het werk met een leuk feestje afsluiten. Ik een BBQ voor 25 man voorbereiden, Gerben had een geweldige film van al onze avonturen van de afgelopen weken gemaakt en met behulp van Mees in elkaar gezet. Alle mensen van ChangeIT, de drivers en conductors uitgenodigd. En het feestje was geweldig. Een mooi afscheid voor Gerben en een mooie afsluiting van het goede werk dat hier was gedaan.
O ja en nog het grote nieuws. Mariah was de avond ervoor moeder geworden van een mooie zoon Adrian, 1 week te laat en net 5 pond. Een kleine man dus maar allebei gezond. Leuk hoor! Inmiddels heb ik hem al mogen vasthouden en wat is dat mooi zo’n klein zwart mannetje met het mutsje van mijn nichtjes op.
De volgende ochtend, ja het gaat maar door! Afscheid van Gerben. Voelde toch een beetje vreemd want ruim 3 weken ben je heel intensief met elkaar aan het werk. Maar veel tijd om daarover na te denken was er niet want er stond ons weer een reis van slechts 7 uur te wachten. Een iets luxere bus bracht ons inderdaad in 7 uur naar Murchison Falls. De laatste 2 uur waren over onverharde wegen met kuilen daar zou een tank het nog moeilijk mee hebben. Maar goed, uiteindelijk waren we op tijd bij de boot die ons over de Nijl zou varen naar een mooie waterval. Prachtig in een woord. Gigantische krokodillen, heel veel nijlpaarden een olifant die in het water stond, vogels, Uganda cops een soort gazelle, geweldig. Daarna een flinke wandeling van een uurtje en s avonds vroeg naar bed want we waren kapot. Veel mensen hadden weer niet geslapen vanwege de vreemde geluiden. Sommige hadden zelfs de nijlpaarden s avonds op het terrein gezien. Maar Mees en ik, ja we worden oud. Niets gezien, niets gehoord (behalve die kikker in mijn badkamer maar zelf gevangen in een koektrommel ha!) heerlijk geslapen.
De volgende ochtend, 7 uur vertrek voor onze gamedrive. Dan rij je dus in een busje door een prachtig natuurgebied en ga je samen met een ranger op zoek naar olifanten, bizons, giraffen, gazelle, nijlpaarden, kraanvogels en ja hoor wij waren de gelukkige.
Ik zat in het laatste busje en ineens stilstaan, rangers fluisterend in overleg met elkaar en daar stond een luipaard! Dat is echt een kippenvel moment, mijn eerste impuls was raam dicht maar de ranger zei, nee nee neem een foto. Ik kon al bibberend van opwinding nog net 3 foto’s maken maar helaas niet helemaal scherp maar het geweldig. Ongelofelijk om dit beest echt in zijn eigen natuurlijk omgeving te zien.
Mees zat in een ander busje en ook hij kreeg zijn moment. Een van de meiden zei tegen de ranger als je ons een leeuw laat zien hou ik van je! Dat liet hij zich blijkbaar geen 2x zeggen want ze gingen, zeer tegen de regels in van het pad. De ranger wees op een bosje waar ogenschijnlijk niets was te zien maar toen hij het aanwees lagen daar 2 jonge mannetjesleeuwen. Mees heeft in de 32 seconden die het helemaal duurde voordat de ranger weer wegreed (hij riskeerde hiermee zijn baan namelijk) prachtige foto’s gemaakt. Onze safari kon niet meer stuk.
Vol indrukken vertrokken we om 11.00 uur weer huiswaarts. Ja natuurlijk weer 7 uur in het busje. Sommige werden ziek van vermoeidheid en het schudden en ook wij zaten er wel doorheen.
Op de laatste maandag moest ik een toets maken voor de studenten dus het was prima om een rustig dagje op de chillies te blijven. Nog wat zaken regelen voor zowel school als onze eigen safari en Mees lekker bezig met zijn foto’s. In Oeganda valt de stroom nogal eens uit. Ik ben er tegenwoordig aardig aan gewend en Mees kon er ook wel om lachen (eerst). Zeg, duurt dat lang, is dat normaal? Ja schat, welkom in Oeganda!
Dinsdagochtend was dan de toets voor de studenten. Dat is altijd zo leuk. Lekker buiten zitten, dan zijn ze heel geconcentreerd aan het werk. Mees zorgde voor de koekjes en ik voor een koud drankje. Heel anders dan binnen de schoolmuren natuurlijk maar net zo officieel. Het is een casustoets. Dat wil zeggen open vragen over hun belevingen die ze moeten kunnen koppelen aan de lesstof die op school voorafgaand aan de reis is gegeven. Uit de antwoorden kun je dan mooi zien op welke verschillende manieren mensen Oeganda hebben beleeft. Voor de een soort vakantie met wat hindernissen, voor de ander een ervaring die ze echt nooit meer zullen vergeten en die hun blik op hun eigen wereld heeft veranderd. Dat laatste hoop je natuurlijk voor iedereen maar ik blijf positief. Ik weet namelijk zeker dat ook voor de studenten die het nu nog niet allemaal kunnen plaatsen er een moment zal komen, vroeger of later, waarop ze de indrukken hier gaan in het perspectief gaan plaatsen en er hun voordeel mee zullen doen.
Smiddags nakijken en savonds met z’n alle laatste avond op de Red Chillies. Pizzanight!!
Woensdag zoals gezegd goed doorgekomen en nu dan ……………………………
Vakantie voor Mees en Jenny!
Mees is inmiddels een stuk beter geland hier in het verre Afrika en begint zich nu na de eerste euforie ook af dingen te vragen. Wat is dat toch in dit o zo mooie land wat maakt dat het is en vooral blijft zoals het is? We komen er niet zo snel uit, is het erg? Zijn de hier mensen niet gelukkiger met niets? Geeft het geloof ze hoop? Is het corrupt? Is het gemakzucht dus cultuur en attitude? Tja, daar zullen vast nog een aantal goede gesprekken onder die mooie sterrenhemel over gaan.
Maar we hebben de tijd, in ieder geval tot volgend weekend. Dan zit het erop!