Het echt werk is begonnen!!

Het is alweer zaterdag de 14e januari. Inmiddels ben ik alweer bijna 2 weken in Oeganda en de tijd vliegt voor mij voorbij. Geheel anders dan hoe ik Afrika ervaar. Daar lijkt de tijd stil te staan en hebben de mensen alle tijd!
Afgelopen zondag zijn we met een 8 studenten naar de Watoto Church geweest. Vroeg op en toen we daar aankwamen was het of er een goed concert bij de Ahoy was. Door de beveilingspoortjes en toen kwamen in de kerk. Ik denk dat er wel 1000 mensen waren. Stipt op tijd (en dat is echt bijzonder) kwam de band op. De drummer, gitarist en de 5 koppige band. Op een groot scherm kwam de tekst voorbij en voordat ik er erg in had, stond iedereen op en barste het gezang en het dansen los. Voordat ik goed en wel was bijgekomen hadden we geen keus dan gewoon mee te zingen (soort van karaoke) en mee te dansen. Af en toe zagen we die 10 mzungu’s op de middelste rij in het onderste gedeelte van de kerk voorbij komen op het grote scherm want al die tijd gingen er camera’s de kerk rond, zowel boven als beneden. Zag er wel apart uit. Na 20 minuten zingen en dansen kwam de dominee en toen was ik al zo om dat ik ook oprecht blij was dat er ook hoop voor mij was. We hoorden er helemaal bij. In de intervisie de volgende dag hebben we de studenten gevraagd een top 5 te maken van hun ervaringen tot nu toe. De kerk stond met stip op 1. Een echt feest was het. Naderhand zit ik dan nog wel een beetje na te kauwen en heel eerlijk ben ik oprecht blij dat de mensen zoveel hoop hebben en mooi dat het ze helpt in het voor hun echt moeilijke leven. Aan de andere kant kan ik maar niet snappen dat als er echt zoveel hoop is het toch wel echt pech is als je in geboren wordt in armoe en weinig vooruitzicht zoals nog steeds helaas voor veel mensen in Oeganda. Ik daarentegen in een land met goede structuur, goede voorzieningen, goede hygiëne en eigenlijk helemaal niets te klagen! Tja zo’n reis zet de dagelijkse zaken maar weer eens mooi in het perspectief.

Maandag voorbereiden op de workshops. Die dag is na overleg met de manager in Rotterdam besloten dat Gerben een week langer blijft en dat Mees een week eerder gaat komen. Zo worden we dus naast al het andere ook nog collega’s. Ook voor Inholland Rotterdam was alleen achterblijven geen optie en ze waren erg blij met de hulp van Mees. Bijzonder om ook deze ervaring te kunnen delen. Hij arriveert woensdag de 18e laat in Oeganda en dan ga ik hem lekker van het vliegveld halen. De studenten hadden al informeel kennisgemaakt met hem op Schiphol en vonden de oplossing helemaal goed en de eerste reactie: “ Gaan we lekker aan Mees vragen of we s’ avonds uit mogen!” De afspraak is hier namelijk dat vanwege de veiligheid we avonds op de compound van de Red Chillies zijn zonder uitzondering. Dus je ziet verder helemaal niets anders dan thuis! Ze waren dan ook oprecht teleurgesteld toen ik vertelde dat dit bij ons thuis juist andersom werkt. Eerst aan mama vragen die is namelijk meestal makkelijker dan papa!

Dinsdagochtend is Gerben met 8 studenten vertrokken voor een lange reis naar Lira. De bus zat helemaal vol dus dat was een pittige rit van een uurtje of 7 in de hitte. Maar ze zijn goed aangekomen.
Ik stapte om 12.00 uur in de bus met 4 studenten en wat mensen van ChangeIT op weg naar Nkozi. Rustige rit en Oeganda is echt zo prachtig. Kom de foto’s maar snel kijken. Onderweg gestopt bij een krokodillenfarm. De bordjes “dont feed the crocs or they wille eat you” stelde mij niet zo gerust. Eerlijk gezegd, het was gewoon een kweekvijver voor krokodillen voor hun vlees en voor hun huid en dan ben ik alweer klaar hoor! Ze stinken, hebben hele enge ogen en zitten met ontzettend veel in een vies watertje. Voor de show hadden ze er nog een liggen die was echt ontzettend groot, genoemd benjamin, naar het laatste jongetje wat hij had opgegeten voordat hij gevangen werd. 18 mensen zou deze schat hebben verzwolgen. Op de vraag waarom hij niet voor een ontzettende grote krokodillenleren hutkoffer werd gebruikt, was het antwoord. Ja, we wachten tot hij 90 is? Dan is hij te zwak om mensen te eten en dan zetten we hem terug! Aja ????? Volgens mij zijn ze gewoon te bang om er bij te komen en de volgende Benjamin te worden. Dus daarom laten ze het beest maar en gooien ze wekelijks vanaf een flink afstandje wat kippen over het hek! Tja ook dit is Afrika.
Nog even een stop bij de Equator, die loopt namelijk mooi door oeganda en dat is altijd erg leuk voor de foto’s.
Fijn naar ons hostel in Nkozi! Tja Nkozi is dan eigenlijk een soort van niets, met wat houten hutjes een berg bedrijvigheid voor de deur en een paar kippen en een geit. Ons hostel, nou dat is dan wel een bed met klamboe maar meer ook niet. Ik krijg absoluut de mooiste kamer met zelfs een doucheruimte. Tja geen douche erin en geen stromend water. Maar dat kun je gewoon uit de jerrycan in een soort van donker hol halen, je hebt een teiltje dat vul je dan en daar was je je in. En het toilet, tja ook zo’n dingetje. Liever niet naartoe en als het echt moet zou dat een mooie voor de funniest home video worden. Ik denk dat we kans maken op de 25.000euro dan. O ja, kakkerlakken wonen er ook maar volgens een student die een aantal maanden in Australie is geweest om te reizen lowbudget kan het veel erger en zeggen kakkerlakken niets over de hygiene. Ok, niet zeuren dan Jen maar tussen jou en mij! Ik heb het er niet zo op. Goed, het is maar 2 nachtjes dus met al mijn spulletjes in bed, want ik kreeg de deur ook niet goed op slot op mijn eigen lakenzak en met mijn eigen handdoek op het kussen bericht ik naar huis dat ik om 8.00 uur in mijn bedje lig want er is echt helemaal niets in Nkozi.
Onder elkaar is het erg gezellig en we gaan de volgende dag op pad voor de eerste workshop. 8.00 uur beginnen wordt weer ouderwets half 10, de studenten worden al zenuwachtig. Een gigaberg oude computers, helaas hebben we maar bij 2 internet en er is gelukkig een projector. O hij werkt alleen ondersteboven, draaien we dat ding toch gewoon om, krukje stapel je nog een krukje, dekentje en we hebben beeld. De dag gaat geweldig voorbij, Studenten zijn enthousiast en werken hard. Erg vermoeiend vinden ze dat trainen de hele dag. Uhhh vertel mij wat. We zullen nooit meer zeuren in de les, vertellen ze mij respect voor de docent. De schatjes. Morgen weer vergeten wedden!!
Na een heerlijke maaltijd van geitenstew met lekkere chappati in een restaurant waarvan we bewust niet zijn gaan kijken in de keuken. Onder het charmante licht van een zaklantaren die even snel boven de tafel is gehangen want natuurlijk viel de elektriciteit weer uit en onder een sterrenhemel zo geweldig mooi en vol met sterren vielen we allemaal heel vroeg in slaap. Niemand zeurde die avond over onze faciliteiten want het is heel raar maar hoe snel ben je gewend aan een teiltje om te poedelen en een gat in de grond! Meer heb je eigenlijk ook niet nodig toch? Alhoewel een spiegel toch fijn zou zijn, want nu loop ik wel de hele dag met een soort lok op mijn hoofd die ik heen en weer voel gaan maar ik heb geen idee hoe het eruit ziet! Nou ja, ik heb geen kroeshaar en geen prachtige ingevlochten vlechten dus zo en zo zie ik er hier al raar uit!
De volgende dag opnieuw naar de school, waar docenten voor de cursus 8.00 uur scherp op tijd worden verwacht. Dat lukt bijna! Kwart voor negen waren er al 5 en rond 10 uur bijna compleet. De studenten gaan verder met hun programma en ze zijn heerlijk bezig. Mooi om te zien dat waar ze zo hard voor gewerkt hebben eindelijk tot een product komt, met alle aanpassingen natuurlijk want wanneer gaat er nu iets zoals je dat vooraf bedenkt! Dat is in Nederland al lastig laat staan in Afrika.
Ik mag aan het einde van de workshop weer de diploma’s uitreiken en een mooie toespraak geven. Tenslotte zijn we vakgenoten en ik probeer uit te leggen dat de manier mensen waarop leren in Oeganda en Nederland echt hetzelfde is en wat een meerwaarde is internet. De informatie die up to date is, de beelden, filmpjes de krant, de toegang tot collega’s waar dan ook ter wereld. Wat kan dat een goede bijdrage zijn voor de toekomst van Oeganda, namelijk voor de jeugd. Daarnaast, jullie weten het ik praat gewoon graag!
Krijg direct een toespraak terug en krijg de geweldige complimenten dat ik met zulke aantrekkelijke jongedames de workshop ben komen geven. Prachtig, tja dat is dan wel exact het enige waar ik zelf helemaal niets mee van doen heb gehad maar ach, een geweldige indruk laten we in ieder geval achter.
Trots op elkaar stappen we om 3 uur in de bus en gaan we lekker weer terug naar de Red Chillies in Kampala, ons thuis in Afrika met ja hoor, onze eigen douche meestal koud maar dat is ineens relatief en onze eigen toilet! O ja, pizzanight daar kijken we ook naar uit. Ik denk dat ik de pizza zonder geit neem vanavond. Nog even 95 km rijden, trek er maar gerust 3,5 uur voor uit maar dan zijn we er.
(Thuis) aangekomen belt Gerben. De workshops gaan goed. Iedereen lekker bezig. De sfeer is ook prima. Alleen het hotel ligt in een beetje rare straat en het voelde op de een of andere manier niet goed om daar met zoveel material en al die blanke mzungu’s zijn. Te veel bekeken.
Daarom is besloten om de workshop iets eerder te beeindigen zodat ze op de laatste trainingsdag al op weg naar huis konden. Het blijft toch een explosief land wat dat betreft.
Dat wordt nog even een goed plan maken voordat ik volgende week met mijn 4 meiden en 15 laptops vertrek naar dezelfde locatie! Komt goed, zeg ik heel vaak tegen mijzelf!
Die nacht ga ik weer lekker in mijn eigen bedje slapen. Zit er wel een hele grote sprinkhaan in mijn kamer. Ik wikkel mij goed in de klamboe want ik ben toch een beetje huivering. Niet voor niets want ondanks mijn klamboe wordt ik s ochtends toch heel vroeg wakker, check nog even waar dat beest zit. Ja hoor, ligt heerlijk naast me in bed. Helaas ben ik er s nachts toch op gaan liggen want ik heb het beest wel geplet! Ook maar weer niet te veel over nadenken.
De volgende ochtend komt de groep terug en ze hadden ondanks het veiligheidsdingetje en geweldige ervaring gehad. Ze hadden de laatste nacht overnacht in een Rhino Sanctuary en hadden de neushoorn van dichtbij gezien. Alles weer lekker vergeten.
Voor ons wordt een hotel gezocht met een compound die afgesloten is en wat extra beveiliging op de school waar we de workshop gaan geven. Daarnaast gaan we zonder laptops dus trekken we ook minder snel de aandacht.
Gerustgesteld genieten we van een lekkere vrije dag. Eerst even mijn moeder gebeld die vandaag jarig is. Omdat er wat stakingen in de stad zijn vanwege de prijzen van voedsel en benzine die door de inflatie erg hoog zijn geworden besluiten we om niet te stad in te gaan. We zijn lekker degelijk naar een toeristenmarktje geweest. Helemaal goed. Lekker wat rotzooi gekocht. Vanavond hebben we heerlijk met elkaar gegeten. Iedere groep heeft iets gekookt en zaten we gezamenlijk aan de nasi goreng, roti en fruitsalade.
Beetje een domper is dat een van de studentes net een vervelende boodschap van thuis heeft gehad. Mooi om te zien hoe de groep zich om haar bekommerd. Doordat het maar een kleine club is, 12 studenten zijn ze erg hecht met elkaar. Dat merk je in alles. Daardoor werkt de intervisie ook beter en zijn ze erg open en eerlijk naar elkaar. Een lach en een traan en oprecht zei ze net, jullie zijn op dit moment mijn beste vrienden dus ik heb jullie nodig. Zonder uitzondering voor iedereen geen probleem. Ze heeft voor nu besloten om te blijven maar we spreken ook af dat we het per dag bekijken.
Morgen vertrek ik met de dames naar Lira, 4 dagen op pad. Woensdag weer terug en dan ga ik lekker Mees ophalen. Mooi vooruitzicht. Hoop dat het met jullie allemaal goed gaat. Ik hoor dat het koud is. Kunnen we ons niets bij voorstellen. In het noorden van Oeganda waar ik naar toe ga is het gewoon 37 graden. Een mooie onderbreking van de winter. Tot volgende keer.